Мокументарец кој ич не е смешен. Затоа што, како во оној виц за полицајците, нема ништо смешно во 2020 - сè е вистина.

Мал дисклејмер во форма на аксиома: нема лош филм со Мадс Микелсен. Ама овој е многу повеќе од само посластица за неговите обожаватели. Плус ја содржи филмската сцена на годината.

Филм базиран на вистинска приказна за италијанскиот инженер Џорџо Роса, кој во 1960-тите создал независна држава близу брегот на Италија.

Руска серија која е снимена пред пандемијата. А која на морничав начин зборува за ширење на респираторен вирус, од кој масовно се умира.

Снимен врз основа на вистински настан, филмот ја раскажува приказната за Френк Тасон, кој во 2000-тите ја проневерил најголемата сума во историјата на американското јавно школство.

Во период во кој се радуваме на каков и да е филмски производ кој доволно интензивно би ни го оттргнал вниманието од вон-филмската реалност, „Слом“ сепак не истрајува во она што го ветува со првите епизоди. 

Овогодишното издание на Киненова кое се одвива на ТВ24 е одлична можност за следење на програмата која во пандемиска кино верзија не би го добила заслуженото внимание. Во неа и филм на млад ирански режисер кој со 31 година и само два долгометражни филма до сега ветува дека ќе биде големо име.

Филм за Медлин Мареј О’Хер, американска активистка која го промовирала атеизмот и разделувањето на црквата од државата. Поради својот остар јазик и бескомпромисни ставови била постојана мета на закани. Но на крај не настрадала од верник, туку од сопствен вработен.

„Неверојатна приказна која ги покажува можностите луѓето да се поврзат со природата и другите суштества“. „Вчудоневидувачки и инспиративен“. „Длабоко медитативен“. Наречете нè цинични, но секогаш кога ќе се појават вакви во-несвест-паѓачки рецензии нам ни е нешто сомнително.

И покрај навидум атрактивниот наслов, тука не станува збор за никаква дилема. Јасно е ко ден дека сме навлечени. Само станува малку повидливо кои се луѓето кои се заслужни/виновни за тоа. Да, некои од нив даваат изјави, покајнички, како да учествувале во воени злосторства. Ама, ту лејт.

ТВ квизовите душа дале за филмување, затоа што нудат сè што може да посака едно возбудливо сценарио - предизвикот човек да се истопори пред камера со сето свое (не)знаење, погледот позади сцената, можното мамење за слава и пари. Ова второво е тема на нова мини-серија режирана од Стивен Фрирс.

Најнов филм на Вернер Херцог, кој сигурно не е најдоброто од овој режисер. Но е на толку необична тема, и толку жанровски неодреден, што треба да се гледа.

Филм со ваков наслов не може никако да биде лош. Единствената дилема е - дали исказот содржан во него е закана, или ветување?

Овогодинешното издание на Фестивалот на креативен документарен филм ќе се одржи од 19-26 август, со проекции во живо но и онлајн. Иако во овој контекст технологијата е позитивна придобивка, еден од филмовите на програмата укажува на страшните последици кои таа ги има по начинот на живот на културите за кои е (можеби) подобро да останат изолирани.

Нетфликс серија за едно судење кое се фокусира на поротата - на тие обични и често ранливи луѓе со свои проблеми и предрасуди кои треба да одлучат за нечија судбина. Тоа што е на фламански е уште еден многу интересен елемент.

Долго време го одложувавме гледањето на филмов затоа што ни кажаа дека човек треба да има „стомак“ за да го издржи. Ова е сосема точно, па сепак, опишаниот хорор не е далеку од реалниот живот.

Можеби оваа комедија и немаше да биде толку забележана да не се два елемента. Едниот е што наративот за бесконечното повторување на еден ист ден недвојбено асоцира на „Денот на мрмотот“ (а по малку и на „Руска кукла“). Вториот е уште позначаен - што освен на некој претходен филм, личи и на животот кој во моментов го водиме.

Можеби и не сте нешто по трилер-акции за местење фудбалски натпревари, нео-нацисти, гангста рапери, турски мафијаши и германски полицајци со сомнителен морален компас. Ама оваа серија која е за сето ова, и плус уште нешто, сепак го задржува вниманието.

Темата „изолација“ изгледа ќе биде актуелна уште некое време, како благослов, но истовремено и како клетва. Како начин за соочување со другиот во себе, а во случајов и со некои вон себе, многу слични на нас.

Норвешки документарец кој во јануари ја доби специјалната награда за креативно раскажување на фестивалот Санденс. Сосема заслужено.

Француска серија продуцирана од Нетфликс во шест продолженија, правена според романот на Пјер Леметр. За нечовечноста на капитализмот, корпоративната алчност, но и за финиот баланс помеѓу правичната реакција на истиот, и „слизнувањето“ во насилство.

Мини серија базирана на мемоар на Дебора Фелдман, за девојка која се обидува да го напушти својот маж и ултра-конзервативната еврејска заедница.

За љубители на „технолошкиот ноар“ жанр, ова е серија која делува како трилер, но всушност ги испитува филозофските идеи за постоењето на слободната волја наспроти детерминизмот. И тоа е добрата вест. Следуваат неколку помалку добри.

Кога би требало да изберете само еден спомен за да го чувате засекогаш, дури и после смртта, кој би бил тој? Одговорот на ова прашање може да ви открие многу за тоа што ви е важно во животот, кој на крајот е само тоа - збир спомени.