Ај вака. На IMDb: Две бури, на 25 години. Убиена жена. Пропуштена ќерка. И само 72 часа за да се открие вистината.

„Што се децава нонстоп со исплазен јазик?“

Интернетот е збунет околу значењето на „грациозно стареење“. Дали значи да правиш што можеш за да ја продолжиш младоста и да одржиш одреден „грациозен изглед“, поточно да изгледаш премладо за твојата возраст? Или значи да го прифатиш процесот на стареење и ништо да не направиш за да го спречуваш? Забелешка: Никогаш не сме виделе предлог за мажи да стареат грациозно.

Верувале или не, постојат експерти и за тоа. Не за пишување за време на корона, туку за мислење што би требало да се направи во таков случај.

Многу „2020“ реченица, нели? За продавница ќе почекаме, ама од нуркање во совети за шминка во време кога немаме многу други попаметни работи нема зијан, па ете ги корисничките профили во оригинал за да си ги ископирате и да ги search-нете на ТикТок, ќе ви се најдат.

Долго пред медиумски покриеното БЛМ, на доделувањето на Оскарите во 1973-та, Марлон Брандо е номиниран за Оскар за главна машка улога, ама можноста да го добие решава да ја искористи да им даде глас на американските Индијанци.

Долго пред #MeToo, уште во раните обиди по секоја цена да се промовира просечниот изглед и способности, на сцена дојде Меган Фокс, натпросечно убава и згодна, талентирана и искористена за олицетворение на секс-фантазии на 16-годишници и гласна и лута поради тоа. Ни на публика, ни на феминисти, а ни на #MeToo не им беше гајле за тоа.

Една холандска инфлуенсерка, Риан Мејер има малку поинаков пристап кога се работи за не-баш-успешните фотографии од една сесија. Ги споделува.

После хаосот што настана откако Џ. К. Роулинг се осмели да каже дека „само жени имаат менструација“, а сите деца што глумеа во Хари Потер јавно изразија контра-мислење, актерот Лоренс Фокс има нешто да каже.

…Што потсетува дека Твитер има и свои фини моменти. Работи во библиотека со години и решава да раскаже што научила. 

Мерките попуштаат, границите се отвараат, туристичката сезона срамежливо застанува на нозе, ама раатот никако да дојде.

Едно време, Кристен Стјуарт изгледаше како спротивност на камелеон. После „Самрак“, главно ја викаа да глуми тивко девојче; студено присуство на платно, во големи и скапи филмови што не ѝ дозволуваа да покаже што знае. И тогаш почна со уметнички филмови, Оливие Асајас, Персонал Шопер и светот ја виде.

Мајките разговараат за многу работи. Ама за бес? Никогаш. Тоа е една валкана тајна што ја чуваме за себе.

Ај да објасниме прво - миленијалци знаеме што се - најстарите веќе се ближат до 40. Генерацијата што се постави контра на миленијалците е Генерација З (Gen Z) - деца родени после средината на ’90-ти, најдоцна до 2010. И нѐ искинаа на нивни терен.

После карантинот, во Медиум-излагање, една девојка принудена да работи од дома се прашува дали фриленсерската работа е толку добра колку што ја рекламираат самите фриленсери.

Балканците, се разбира, тешко се вреѓаат, па многу време треба да помине пред нас да ни текне дека можеби некој производ е навредлив. Американците функционираат тотално спротивно и просто е неверојатно како на толку „полиција на мисли“ успева да им се протне име, во случајов на парче шминка, што се коси со идејата на борците за социјална правда.

Може ли да се промени култура која е изградена на елитизам и исклучување?

Просто е неверојатно како луѓето од една глупа работа како бричење или небричење влакна по тело можат да направат цела егзистенцијална драма околу поентата на животот и растењето како личност.

Компилација од твитер-сведоштва на луѓе што со лажење успеале да си најдат раат.

Во 1870-тите, на богатите Американци им текнува: Ќе ги продаваме ќерките по странство, ќе ги мажиме за британски аристократи, а тие ќе добијат титула. Во земја без аристократија, одеднаш на секој богат Американец му се имало војвотка во фамилија. Девојките, кои често немале ни избор, стануваат познати како - Dollar Princesses.

Нова објава од јавен интерес, начичкана со селебрити фаци, со наслов „Преземам одговорност“, фраза непозната на овие простори, го јаде стапот од истата јавност за која е наменета. За „Црните животи се важат“ е.

Некои наши луѓе решиле опасноста од застоеност на македонскиот Инстаграм да ја решат со симпатичен колаж од (дe)еволуцијата на епското „асл плс“.

Да не мислите дека сакам да се натпреварувам во она „биди најдобра верзија од себе за време на карантин“. Ги носам истите хеланки премногу денови по ред, ги менувам омилените со помалку омилените, зависно од тоа кога пуштам машина. Премногу денови поминуваат од едно до друго миење коса и си ги ротирам изговорите. Ама шминка? Секој ден. Секој божји ден.

Не сте единствени.