- Во коментар објавен на порталот „Умно“ Весна Ивановска-Илиевска зборува за напливот на „петкаши“, кој не се случува само во „Орце“, туку и во средните медицински училишта во Скопје и во Битола. Ама веројатно „Орце“ како „јака“ гимназија е поатрактивна за јавноста. На пример, лани во медицинското училиште во Скопје беше спроведен квалификационен испит за насоката медицинска сестра на албански наставен јазик. Ама никој ниту крена џева, ниту ги анализираше бодовите од тестирањето и реалните оценки што ги заслужија учениците.
- „Во Македонија образовни реформи се спроведуваат со децении, ниедна не е направена како што треба. За два месеца почнува новата учебна година, абер нема од новите наставни планови и учебниците за (веројатно) второ и петто одделение. Средното образование како ’поглавје’ никогаш не беше ни отворено. Сè уште го чекаме новиот закон за средно образование. Пред околу пет години беше донесен Закон за високо образование и тука сè застана. Науката… ќе чека подобри времиња.“
- „Што мислите, што се случува во главата на еден ученик што не добил повисока оценка од двојка-тројка по еден предмет, а ќе си види петка во свидетелство? Како очекувате да се однесува кон својот наставник идната година? Со почит?! А како се чувствува оној ученик што секој ден учи, оди на натпревари, вложува во себе кога ќе види дека се исто оценети?!...Сетете се на ова следниот пат кога ќе земете телефон во рака за да барате двојката да стане петка. На 10 јуни.“
- Зрно фестивал годинава ја завршува со впечатлива изложба на двајца професори од Академијата за уметност од Нови Сад. Таа ќе се одржи во сабота, 6 декември, во 19.30 часот, во салата Империјал 2, во КИЦ-Скопје.
- Во единството на делата на Јелена Ковачевиќ Воргучин и Предраг Узелац се отвора расправа за природата на трагите што ние луѓето ги оставаме. Узелац ги фаќа лицата на секојдневието во сребро, во материја што тврдоглаво памти, како да го штити она што светот лесно би го заборавил без аплауз — лицата на привидно обични луѓе со скриени подвизи, водени од сопствена етика, скромно, претставувајќи контрапункт на јавното мислење и наметнатите, непроверени вредности на современото општество.
- Јелена, напротив, ги прилепува сликите за тревата, во ткиво што ја прима светлината како космичка храна, каде хлорофилот го чува споменот на мајката онолку долго колку што природата му дозволува да ја предизвикува судбината на сеќавањето. Во нивниот диптих се среќаваат две вистини: потребата и немоќта животите да се сочуваат од заборав…Среброто и тревата, постојаноста и исчезнувањето, човекот и сеќавањето — сè се среќава во вечното прашање: што од светлината останува, а што се враќа во нејзината тишина.
- Во среда, трети декември, од 18 часот, авторот Сашо Алушевски ќе постави изложба од циклусот „На Мајката земја“ – шума, во мобилната-монтажна галерија, во Паркот на франкофонијата во Скопје.
- Преку суптилна деконструкција на лисја, земја, камен и вода, сликите ја расплетуваат врската меѓу визуелното и физичкото. Материјата се претвора во знак, а фотографијата — иако фиксирана — упорно одбива да биде статична. Таа сведочи за својата ограниченост, нудејќи простор каде што претставата и реалноста се разидуваат.
- Во реализацијата се користени природни материјали и повеќе аналогни фотографски техники: цијанотипија, Ван Дајк, гумотипија и гумомаслена техника, колодиум, мордансаж и лумен процеси.
