Можеби сте го почувствувале тоа - прочитана книга на таблет или е-читач се заборава побрзо. Како нешто да недостасува што прави прочитаното да „испари“ многу побрзо отколку кога книгата се чита во асли издание на хартија, со сета нејзина тактилност.

Не е грешка во насловот. Вилијам Фридкин, режисерот на славните „Егзорцист“ и „Француска врска“, кој почина вчера (7.8.) на 87-годишна возраст, веројатно ќе бил уште пославен да му успееле проекти кои поради различни причини не доживеале финализација.

„Жнеачите“ на мраз добро заработувале сечејќи цели блокови од езера и други слатки води, а меѓународната индустрија за преработка на мраз била бизнис кој ветува. Сè до појавата на фрижидерите.

Ги знаете оние разгледници од море, на кои локални мачки позираат (или се сликани без знаење и без да бидат прашани за авторски права) како дремат во сенка, невознемирувани од туристичката гужва и цените на гирото. Епа ова е идеална игра за лето, затоа што сместувајќи ги мачињата на прекрасно дизајнираните плочки, и вие малку ќе здивнете и запредете.

Како што светот забрзано оди кон предвидувањето дека до 2030 ќе го достигне просекот на зголемување на температурата од просечни 1.5 степени Целзиусови годишно, така почнуваат муабети за тоа дека треба да размислуваме за живот под земја, или барем во сутерен. Еден град во централна Австралија веќе живее така - сè е под земја, од цркви до кампови. 

Можеби последното нешто што би го помислиле за генијот и чудак Тесла е дека би сакал животни, па уште и мачки. Во текот на неговите 86 години тој изумил куп електрични апарати и до моментот на својата смрт имал околу 300 патенти на свое име. Но неговата доживотна фасцинација со електричната струја е поврзано со нешто кое до сега не сме го препоставувале.

Збирката ќе содржи слики, предмети, списанија, книги, подкасти, филмови и музика од 157 земји. Ова не е прв пат на Месечината да се испраќаат уметнички дела од земјаните, но она што е ново е употребената технологија која овозможува многу поголем обем на податоци од претходно.

Прашањето малку личи на она „како звучи плесок со една рака?“, затоа што на крај краишта зошто некој би запишувал како звучи бакнеж кога би можел да ја опише сцената со многу повеќе зборови, и да продолжи и со други детали? Но запишувањето на звуци открива интересни културолошки разлики.

Не можеме да се воздржиме од споредба - во центарот на Скопје еден голем реон е оставен повеќе од една година без достава на пошта (за пратки од Али експрес да не зборуваме) затоа што претходниот поштар починал, а нов не може да се најде. Просто никој не сака да биде поштар. Приказната е за еден од Франција, кој секој ден по патот по којшто одел разнесувајќи пратки си собирал камчиња. И од нив направил палата.

Во галеријата The Curve во Барбикан, Лондон, е отворена изложба на уметници на кои им е потребна помош за секојдневни активности, па и за сликање или вајање. Таа го поставува прашањето: кому му е овозможено да се „брои“ како уметник?

Веројатно сте слушнале за митот за трите сирени кои пееле толку убаво што ги хипнотизирале морнарите. Губејќи контрола, тие се насукувале на карпестиот брег. Одисеј им одолеал со финта. Но во друга верзија на истиот мит, победата е однесена не на тој начин што сирените се одбегнуваат, туку така што тие се навјасуваат, со убавина.

Се викаат кеа и се претставници на големо семејство папагали кое живее на Нов Зеланд. Познати се по својата интелигенција и љубопитност, одлики кои се од животно значење во суровата планинска околина во која живеат. Знаат и тимски да работат за да постигнат одредена цел. Истовремено, oва е една од ретките птици чиј повик звучи како смеење, и тоа заразно.

Koга Феликс Клисер наполнил 4 години донел одлука: дека ќе свири на дувачки инструмент. Никој не се сеќава како слушнал конкретно за француската хорна. Иако тоа е тежок инструмент кој бара голем физички ангажман сега, на возраст oд 32 години, Феликс е еден од најдобрите светски хорнисти. Еден „детал“ дополнително го издвојува од колегите - тоа што тој нема раце.

Во раните денови на јогата во САД скептиците предупредувале дека таа може да ги поттикне луѓето (пред сè жените) да преминат во паганизам, односно да застранат во своето однесување и убедувања.

Во периодот од 1994-2014 Канаѓанецот Патрис Ранер испраќал писма на милиони Американци и се потпишувал како европска видовита госпоѓа. Белешките, напишани со ракописни букви, содржеле генерални предвидувања и вклучувале список „среќни“ броеви. Но визијата не била бесплатна, туку чинела 50-тина долари, и тоа само за почеток.

„Мостот“ (Bron/Broen) е одличен скандинавски трилер кој би можел да се коментира од социо-политички, психолошки и други агли. Но во моментов нè интересира нешто друго - што е она што го става под горната усна главната инспекторка?

На 60 годишнината од катастрофалниот скопски земјотрес се потсетуваме на зборот кој ја означи судбината на овој град, но на кого во секојдневието забораваме, како да е некаков реликт од други времиња.

Во Музејот Џ. Пол Гети во Лос Анѓелес до 6 август е отворена изложба која ја открива посветлата страна на она што вообичаено го нарекуваме „мрачна епоха“ - средниот век, во кој исто како и денес луѓето имале потреба да се дружат, да играат и да не мислат на тоа дека живеат баш во тој, среден век.

Вообичаеното мислење е дека денешното среќавање на потенцијален партнер преку интернет и апликации ја има убиено романтиката и целиот тој ритуал на спарување. Но процесот на проценување и испраќање вербални и невербални пораки на потенцијалните партнери од далечина не е нов.

„Приказна за саксофонот“ е нова детска книга на брачен пар кој споделува голема љубов за џезот. Сликовницата е резултат на едно едноставно прашање - кој го измислил овој инструмент?

Во 1993, отворањето божикни подароци за голем број родители и деца во САД станало трауматично искуство. Затоа што популарните кукли почнале да зборуваат, и тоа чудни нешта.

Во трите часа на интензивната филмска приказна за „таткото на атомската бомба“ се спомнуваат куп имиња за кои е добро да се знаат барем најосновните податоци пред да се влезе во кино салата. Ако веќе не можеме сите да ја сфатиме физиката, барем да го сфатиме општествениот контекст. 

Прв пат претставена во 1961 од Мател, куклата Кен требаше да биде (и беше) симбол на типичното американско момче од соседството. Атлетски граден, тазе ишишан, „среден“, тој беше совршен партнер на неговата пославна девојка, Барби. Дали кога го гледавте продолжението на Блејд Ранер можевте да замислите дека еден ден ќе го има на филм и ќе го игра Рајан Гослинг?

Холандска студија идентификувала неколку примери на неверојатна способност на птици да се адаптираат на урбаната околина. Каква вештачка, ние ќе настрадаме од туѓата, поупорна природна интелигенција!