Пред повеќе од 300 години во Лондон владеела чума. Најчесто цитиран книжевен „документ“ во врска со овој период е „Дневник на годината на чумата“ од Даниел Дефо, истиот оној што ја напиша „Робинзон Крусо“.

Во своето време - 18 век - Сара Сидонс со право можела да се нарече „селебрити“. Нејзина специјалност биле трагедиите, а најпозната улога онаа на лејди Магбет. Со нејзиното име се врзува и една урбана легенда, за ефектот што едно уметничко дело може да го има врз кревката човечка психа.

Нормално е ненормалното да се потисне во меморијата, за да може да се живее понатаму. Така било низ историјата, така ќе биде и сега. 

Трагајќи по интересни теми го пронајдовме подкастот Stuff You Should Know и епизода посветена на еден подзаборавен елемент на бела техника, кој станува актуелен во време на тоалет хартија паника.

Пред интернет, информациите од јавен карактер, па и оние за заразни болести, биле пренесувани преку еден фундаментален графички медиум: постерот.

Во животот се изнагледал трагедии, па сепак успеал да ја направи најоптимистичната песна на светот, What a Wonderful World. Епидемијата која ја доживеал како 17-годишник на некој чуден начин не го закачила.

Ниту една статистика, графикон или новинарски текст не може да се спореди со лично сведоштво на некој кој заболел од Ковид-19 и (фала богу) преживеал за да раскаже. Наш читател кој живее во САД се согласи да го објавиме неговиот дневник, со делумно променети имиња. Бесен, уплашен, грижлив, оптимистичен - ова е текст кој што е пред сè искрен и многу човечен поглед кон новата реалност која ја опишува.

Оние кои барем еднаш биле на нашиот традиционален фестивал во „Пепер“, секоја година во април, знаат колку забавно и креативно си поминуваме. За жал јубилејното, десетто издание, мораме да го одбележиме само онлајн. Но темата ни е соодветна.

При крајот на март известивме за првата жртва на вирусот помеѓу музичарите, џезерот Ману Дибанго. За жал списокот во меѓувреме се прошири, а го вклучи и човекот кому сега му оддаваат почит Ник Кејв, Том Вејтс, Елвис Костело и целата екипа на SNL, со кои работеше четири децении.

Физичкото дистанцирање подразбира дека кога двајца ќе се сретнат треба да бидат прескокнати вообичаените пријателски тапкања, гушкања, ракувања. И ова отсуство на тактилност создава чувство дека нешто недостасува - комуникација со други, физички тела.

Во моментов никој (или речиси никој) не спори дека ситуацијата е сериозна и дека треба да се однесуваме соодветно. Но кога работите ќе слегнат, може да се очекува феномен познат како „геслајтинг“ - психолошка манипулација чиј резултат би требало да биде бришење од меморијата на она што се случило, за животот (читај: потрошувачката) да се врати на „нормално“.

Животни во природа (нешто како некогашните гоблени „коњи на поило“), познати архитектонски зданија, па дури и некои добиени како рекламен материјал кои дремеле по фиоки чекајќи го овој момент. Сега му е мајката да редите сложувалки.

Во годината во која се одбележуваат два и пол века од раѓањето на големиот композитор, се актуелизираат различни аспекти од неговиот живот. Еден од помалку познатите е дека тој најверојатно го имал единственото дете со една од неговите љубовници.

Фабијан Авенариус Лојд, подоцна Артур Кревен, бил роден во 1887 во Лозана, а последен пат бил виден на брегот близу Салина Круз во Мексико во 1918. Помеѓу овие датуми, неговиот живот делува како материјал за филм.

Дали отворените работни простори се минато? Дали можат да преживеат висококатниците? Како треба да ја замислуваме архитектурата на иднината во светлината на нова можна пандемија?

Сите чекаме, со различен степен на трпение, нештата да се вратат на „нормала“ - иако знаеме дека секојдневниот живот нема веќе да биде ист. Сепак, она што го посакуваме, „нормалноста“, до скоро беше прилично дискутабилен термин.

„Минатото е вовед“, вели Шекспир во својата драма „Бура“, во смисла на тоа дека во минатото се содржат никулците на она што се случува, или би требало да се случува во сегашноста. Тоа „би требало“ во контекст на пандемијата сепак не го имаме научено од историјата.

Колку и да се мали и тесни, сфаќате колку значат во момент кога тоа е единственото „надвор“ кое можете безбедно да го уживате.

За вирусот често се зборува преку воени метафори. Што ни кажува тоа за оние кои ги користат? Дали може да се зборува за пандемијата на поинаков, конструктивен начин?

„Милениците“ се всушност пар глувци, чии сопственици вложиле навистина голем труд во тоа да им обезбедат малку забава и културна надоградба во овие тешки моменти.

Секоја епидемија отвара можност за различни профитери, измамници, квази-лекари. Ништо поразлично не било ни во 1665.

Неодамна пишувавме за Силабус, сајт кој прави неделен избор на релевантни текстови од различни области. Чепкајќи низ него наидовме на подкаст кој, чекор по чекор, нè доведе до приказната за француски војник, кој затворен во домашен притвор напишал фантастично дело за далечни патувања. Низ неговата соба.

Кога велиме дека пандемијата е тест за голем број институции, не мислиме само на болници, министерства и војска, туку и за оние од областа на културата. Еве како реагира една, барем географски не толку далеку од нас.

Првиот час по пијано го имал од татко му, професионален музичар, кога имал само три години. На шест настапил во Карнеги хол. А сега, на седум, компонирал валцер за полесно справување со изолацијата.