Користејќи Баесова невронска мрежа (која може да квантифицира неизвесности) „нахранета“ со милиони пакети податоци за црни дупки собрани од телескопот Event Horizon, италијански научници анализирале дали овие масивни тела може да обработуваат информации на начин сличен на биолошките мозоци. Во својот труд објавен во списанието Frontiers of Physics, тие тврдат дека забележале огромни сличности помеѓу космичката мрежа на галаксии и мрежата на неврони во човечкиот мозок.
И покрај значителната разлика во размерот (изразен во број со 27 цифри), квантитативна анализа сугерира дека различните физички процеси можат да изградат структури со слично ниво на сложеност и самоорганизација. Човечкиот мозок функционира благодарение на својата широка невронска мрежа за која се смета дека содржи приближно 86 милијарди неврони. Од друга страна, видливиот универзум е составен од космичка мрежа од најмалку 100 милијарди галаксии.
Сличностите се протегаат подалеку од самата структура. Космичките структури не само што личат на мозоци - тие всушност би можеле да обработуваат информации на слични начини. Капацитетот на меморијата на човечкиот мозок е околу 2,5 петабајти. Потребни се 1 до 10 петабајти податоци за симулирање на еволуцијата на видливиот универзум.
Целото животно искуство на една личност може да биде запишано и во мрежата од галаксии во нашиот универзум, пишуваат истражувачите. Во рамките на оваа космичка невронска мрежа, црните дупки би можеле да функционираат како јазли за обработка. Обработката на информации што одговара на размислувањето е овозможена со пренесување електрични сигнали преку невроните. Иако огромните растојанија помеѓу галаксиите на прв поглед исклучуваат можност за обработката на информации во реално време, неодамнешните теории сугерираат поинаку.
Тоа води кон хипотезата дека свеста и интелигенцијата може да се фундаментални карактеристики на универзумот, а не ретки случајности на биолошката еволуција. Сложеноста, структурата и обработката на информациите забележани во супергалактичките јата се отсликуваат на оние од човечкиот мозок.
Како што се развива вештачката интелигенција и се продлабочува нашето разбирање на космичките структури, можеби ќе откриеме дека границата помеѓу умот и космосот е многу пофлуидна отколку што некогаш сме замислувале.
