Инспирирана од текстот, новинарка на Атлантик решава да види што може да направи со своите деца околу значењето на благодарноста. Конкретни полиња на кои очекува да добие благодарност се: храна и играчки.
На тема храната, признава дека децата цело време пребираат нешто + фрлаат многу храна. За ова дури се консултира и со педијатарка, авторката на My Kid Eats Everything, Сузан Робертс, која и објаснува дека денес децата имаат ужасна исхрана заради тоа што тие се само "хранети."
Проблемот е што сега сето ова е пасивен процес. Некаде до средината на 20-от век, децата заедно со остатокот од семејството работеле во кујна, помагале во готвењето, ја местеле масата, ја кревале масата, и ги переле садовите. Според педијатарката на ова влијаат повеќе фактори од евтината храна во рестораните заради напредоците во земјоделството, до се повеќе вработени жени, и растот на супермаркетите. Робертс препорачува дека и во ресторан родителите треба да им нарачуваат на децата, за да го вратат својот авторитет (барем) во однос на храната.
На тема играчки, проблемот е што децата и имаат премногу играчки за да можеш да ги натераш да бидат благодарни. Сепак, ова пробува да го направи со Лего коцки.
Кога почнува со проектот, таа сфаќа дека нејзините деца очекуваат таа да им го купува секој следен комплет. Сите комплети што ги купува, децата навистина успешно ги составуваат, меѓутоа проблемот е што се' градат според спецификации од комплетот, ништо немаат направено од сопствена креативност, "кога прв пат се обидоа да направат нешто чисто со своја креативност, тие брзо станаа незадоволни од нивниот обид и потоа ќе побараа од мене да им купам некој нов сет."
За долгорочно да не ја укапираат како измамник, таа не сака да им каже дека заради пари не може да им купи нов Лего комплет, туку ги носи децата со себе во продавница (за Лего). Таму наместо да им даде да купат колку сакаат суровина (во Лего коцки), им кажува дека треба да пресметаат колку коцки (отприлика) би им требале за да го изградат она што го планирале. За да биде поинтересно, им дава две опции: или да земат помала кутија за коцки и да ја наполнат со што сакаат, или да ја земат големата кутија ама да ја полнат само со тоа што им треба. (Продавницата наплаќа по полна кутија, без разлика како си ја наполнил или споил коцките во неа. Таа им објаснува на децата да внимателно да ги спојат коцките една со друга, по што малите сфаќаат дека така ќе можат повеќе да соберат.)
"Сега секој пат прво одат кај нивните омилени коцки, баш оние за кои требаше да се измачат за да ги добијат. Благодарни се барем за омилените Лего коцки. Исто така постојано ги потсетувам дека во моментот кога ќе престанат да покажуваат благодарност за нивните играчки, е моментот кога ќе им ги спакувам и ќе им ги дадам на роднините. Или некогаш додека се на училиште, ќе им ги спакувам играчките што не ги пипнале, и неколку месеци подоцна мистериозно повторно ги вадам.
Како родители, и покрај тоа што сакаме се' да им дадеме на нашите деца, еден од најголемите подароци што можеме да го дадеме и помалку да им даваме, да им наметнеме носење одлуки и свесност меѓу нивните опции. Треба повеќе да веруваме во нив и да ги оставиме да ги предизвикуваат. Не е лесно да ги гледаш твоите деца како се мачат - ама на крај, тоа создава благодарност. И не е спорно дека овие лекции се најефикасни ако почнеш порано и постојано преку главната окупација на секое дете: играњето," пишува Џен Чои за Атлантик.
