Не е само политиката - и публиката е сменета во последниве неколку години.
И не е дека било сјајно, па само сега е лошо: Николас Кејџ скоро мораше да ги советува младите колеги да преземат чекори да се заштитат од AI, а Таика Ваитити веќе им списка за лажниот диверзитет. Есеи и излагања на темата никнуваат насекаде - овде имавме дека и на славните личности што порано ни се чинеа безгрешни им се ближи крајот, само сè уште не се свесни.
Тоа што пропаѓа бавно воопшто не е од помош - почна со сите глупости што на Харви Вајнстин му беше дозволено да ги сокрие, цели пет години има откако светот со негодување прифати римејк на „Малата сирена“, четири откако Гал Гадот не смееше да биде Клеопатра, три откако најавија небинарен лик (што никој не го засака) за продолжението на „Сексот и градот“, една ипол откако на Ричард Драјфус му се приповрати од присилната инклузивност и само неколку дена од првиот трејлер на римејкот на „Снежана“ кој одамна е проблем.
За „жалните“ обиди да се вратат проверени наслови, за политиката, па за очајот:
