- Денес, 1.9 (четврток) во 21 часот во кафе-книжарница Буква ќе бидат прикажани поетските филмови: „Пиколомини“, според песна на Радован Павловски, „На ракавот на градот“ според песна на Ивана Јовановска, „Кратка песна за Скопје“ според песна на Исток Улчар и „Јас не сум“ според песна на Ѓоко Здравески.
- Автор на филмовите е Диме Данов, фотограф и поет, кој за процесот на пренесување на поезијата во визуелниот домен вели: „Филмот што е инспириран од „Пиколомини“ на Павловски е без наративно дејство. Во филмот, како и во песната, градот се навраќа на еден од оформувачките моменти од неговата историја. Но, како и со секоја интерпретација на нечие дело, филмот си зема за право да ги прикаже денешната чума на Скопје и нејзината пропаст нанесена од една невидлива и недефинирана сила. Чумата е капитализмот, зградите пак со својата видливо избрзана изработка се прекрасен израз на нечовечноста што тој ја условува. Истиот пристап го применив и при интерпретацијата на другите филмови. Се држев што подалеку од симболите во песната, но се обидував да им најдам аналогни симболи што би се прикажале визуелно.“
- Филмовите се дел од проектот „Стиховно мапирање на Скопје“, а во рамките на второто издание на „Скопскиот поетски фестивал“.
- Зрно фестивал годинава ја завршува со впечатлива изложба на двајца професори од Академијата за уметност од Нови Сад. Таа ќе се одржи во сабота, 6 декември, во 19.30 часот, во салата Империјал 2, во КИЦ-Скопје.
- Во единството на делата на Јелена Ковачевиќ Воргучин и Предраг Узелац се отвора расправа за природата на трагите што ние луѓето ги оставаме. Узелац ги фаќа лицата на секојдневието во сребро, во материја што тврдоглаво памти, како да го штити она што светот лесно би го заборавил без аплауз — лицата на привидно обични луѓе со скриени подвизи, водени од сопствена етика, скромно, претставувајќи контрапункт на јавното мислење и наметнатите, непроверени вредности на современото општество.
- Јелена, напротив, ги прилепува сликите за тревата, во ткиво што ја прима светлината како космичка храна, каде хлорофилот го чува споменот на мајката онолку долго колку што природата му дозволува да ја предизвикува судбината на сеќавањето. Во нивниот диптих се среќаваат две вистини: потребата и немоќта животите да се сочуваат од заборав…Среброто и тревата, постојаноста и исчезнувањето, човекот и сеќавањето — сè се среќава во вечното прашање: што од светлината останува, а што се враќа во нејзината тишина.
- Во среда, трети декември, од 18 часот, авторот Сашо Алушевски ќе постави изложба од циклусот „На Мајката земја“ – шума, во мобилната-монтажна галерија, во Паркот на франкофонијата во Скопје.
- Преку суптилна деконструкција на лисја, земја, камен и вода, сликите ја расплетуваат врската меѓу визуелното и физичкото. Материјата се претвора во знак, а фотографијата — иако фиксирана — упорно одбива да биде статична. Таа сведочи за својата ограниченост, нудејќи простор каде што претставата и реалноста се разидуваат.
- Во реализацијата се користени природни материјали и повеќе аналогни фотографски техники: цијанотипија, Ван Дајк, гумотипија и гумомаслена техника, колодиум, мордансаж и лумен процеси.
