- Анета Георгиевска – Шајн живее и работи во САД и е особен поборник за зачувување на културното наследство. Ја фасцинираат средновековните уметници и преку создавање на боенка за Дичо Зограф се надева дека ќе ги заинтересира и најмладите за културното наследство што го имаме. Таа е и креатор на веб страницата за Дичо Зограф, https://www.dichozograf.org/, каде се претставени делата што таа ги има собирано низ годините како и биографија за овој уметник.
- „Се надевам дека со самиот чин на боење, децата ќе се заинтересираат да посетат места каде што можат да ги видат некои од овие или слични слики. Се надевам дека преку читање на воведниот дел на боенката, кадешто ги репродуцирам страниците на таканаречената автобиографија на Дичо (веројатно напишана од синот Аврам), ќе дознаат малку повеќе за тоа како сликарите во тој период го учеле и совладувале занаетот, како оделе од едно до друго место да осликуваат цркви, во колку и незавидни услови живееле“, вели Шајн во интервју за Трн.
- Дичо е еден од најважните зографи на овие простори од 19тиот век. Покрај неговите активности како иконописец и фрескописец на територијата на тогашна отоманска Македонија, има работено и во соседните земји, вклучувајчи ги Србија и Бугарија.
- Зрно фестивал годинава ја завршува со впечатлива изложба на двајца професори од Академијата за уметност од Нови Сад. Таа ќе се одржи во сабота, 6 декември, во 19.30 часот, во салата Империјал 2, во КИЦ-Скопје.
- Во единството на делата на Јелена Ковачевиќ Воргучин и Предраг Узелац се отвора расправа за природата на трагите што ние луѓето ги оставаме. Узелац ги фаќа лицата на секојдневието во сребро, во материја што тврдоглаво памти, како да го штити она што светот лесно би го заборавил без аплауз — лицата на привидно обични луѓе со скриени подвизи, водени од сопствена етика, скромно, претставувајќи контрапункт на јавното мислење и наметнатите, непроверени вредности на современото општество.
- Јелена, напротив, ги прилепува сликите за тревата, во ткиво што ја прима светлината како космичка храна, каде хлорофилот го чува споменот на мајката онолку долго колку што природата му дозволува да ја предизвикува судбината на сеќавањето. Во нивниот диптих се среќаваат две вистини: потребата и немоќта животите да се сочуваат од заборав…Среброто и тревата, постојаноста и исчезнувањето, човекот и сеќавањето — сè се среќава во вечното прашање: што од светлината останува, а што се враќа во нејзината тишина.
- Во среда, трети декември, од 18 часот, авторот Сашо Алушевски ќе постави изложба од циклусот „На Мајката земја“ – шума, во мобилната-монтажна галерија, во Паркот на франкофонијата во Скопје.
- Преку суптилна деконструкција на лисја, земја, камен и вода, сликите ја расплетуваат врската меѓу визуелното и физичкото. Материјата се претвора во знак, а фотографијата — иако фиксирана — упорно одбива да биде статична. Таа сведочи за својата ограниченост, нудејќи простор каде што претставата и реалноста се разидуваат.
- Во реализацијата се користени природни материјали и повеќе аналогни фотографски техники: цијанотипија, Ван Дајк, гумотипија и гумомаслена техника, колодиум, мордансаж и лумен процеси.
