- Француската писателка Ани Ерно го добива високото признание за „храброста и клиничката прецизност со која ги разоткрива корените, отуѓувањата и колективните стеги на личната меморија“.
- Нејзиното име котираше високо на обложувалниците, иако атмосферата во медиумите и на социјалните мрежи се подгреваше за Нобеловата оваа година да ја добие Салман Ружди.
- Ани Ерно е родена 1940 година. Нејзиниот книжевен опус е обемен, главно автобиографски: растењето во провинциски град, разделбата со родителите, страсната афера со маж од Источна Европа, симптомите на Алцхајмер и рак на дојката. Сепак, нејзините романи се и преглед на значајните општествени настани во Франција, како „Годините“ (2008) кој се смета за нејзино најзначајно дело. Во него таа ги опишува годините од крајот на Втората светска војна до раните 2000-ти и прв пат зборува за себе во трето лице.
- Наградата ќе ѝ биде доделена во живо на церемонија во Стокхолм која ќе се одржи на 10 декември. Прогласувањето на наградата го сруши нејзиниот личен сајт кој во моментов е недостапен.
- Зрно фестивал годинава ја завршува со впечатлива изложба на двајца професори од Академијата за уметност од Нови Сад. Таа ќе се одржи во сабота, 6 декември, во 19.30 часот, во салата Империјал 2, во КИЦ-Скопје.
- Во единството на делата на Јелена Ковачевиќ Воргучин и Предраг Узелац се отвора расправа за природата на трагите што ние луѓето ги оставаме. Узелац ги фаќа лицата на секојдневието во сребро, во материја што тврдоглаво памти, како да го штити она што светот лесно би го заборавил без аплауз — лицата на привидно обични луѓе со скриени подвизи, водени од сопствена етика, скромно, претставувајќи контрапункт на јавното мислење и наметнатите, непроверени вредности на современото општество.
- Јелена, напротив, ги прилепува сликите за тревата, во ткиво што ја прима светлината како космичка храна, каде хлорофилот го чува споменот на мајката онолку долго колку што природата му дозволува да ја предизвикува судбината на сеќавањето. Во нивниот диптих се среќаваат две вистини: потребата и немоќта животите да се сочуваат од заборав…Среброто и тревата, постојаноста и исчезнувањето, човекот и сеќавањето — сè се среќава во вечното прашање: што од светлината останува, а што се враќа во нејзината тишина.
- Во среда, трети декември, од 18 часот, авторот Сашо Алушевски ќе постави изложба од циклусот „На Мајката земја“ – шума, во мобилната-монтажна галерија, во Паркот на франкофонијата во Скопје.
- Преку суптилна деконструкција на лисја, земја, камен и вода, сликите ја расплетуваат врската меѓу визуелното и физичкото. Материјата се претвора во знак, а фотографијата — иако фиксирана — упорно одбива да биде статична. Таа сведочи за својата ограниченост, нудејќи простор каде што претставата и реалноста се разидуваат.
- Во реализацијата се користени природни материјали и повеќе аналогни фотографски техники: цијанотипија, Ван Дајк, гумотипија и гумомаслена техника, колодиум, мордансаж и лумен процеси.
