Добриот документарец се познава по тоа што избраната тема изгледа како да е измислена, а не е. Останува да се вклучи камерата и да се сними она по што вистинскиот живот ја надминува фикцијата.

Во „Амадеус“ на Милош Форман, Салиери е гневен поради божествениот талент што му е доделен на „вулгарниот“ Моцарт. Во оваа биографска драма ситуацијата е обратна, Амадеус е засенет од ривал кој подоцна ќе биде нарекуван „црниот Моцарт“.

Снимен е во текот на пандемијата во тек на само една недела, а премиерата се одржала пред 12 луѓе. Но микро-буџетскиот јапонски филм и денес масовно се споделува и поради начинот на кој е снимен (во еден кадар) и поради темите кои ги начнува, за судбината наспроти слободната волја. 

Ова е документарец за сонувачки кои, наспроти нормите на своето време, успеале да си го остварат својот сон и во вистински момент да се разбудат, заземајќи си го местото во историјата. Во таа официјална историја често има „дупки“, кои ги пополнуваат ентузијастични неформални архивисти и раскажувачи, како авторите на овој филм. 

„Искрено, гледањето на оваа грозна фантазија-комедија е полошо од тоа некој да ве удри по лице со голема мокра риба“. Вака го оцени овој филм во времето на неговото појавување познатиот критичар на Гардијан, Питер Бредшо. Но полека Пеце, има тука нешто повеќе од Кристина Ричи со свињска рилка. 

„Господин Бејтс против Поштата“ е комбинација на играна и документарна серија во која се опишува случај кој практично уште не е завршен и по две децении истрага и судски спорови. Сè започнало кога британската пошта тужела стотици невини раководители на локални пошти за кражба на средства, чиј кусок всушност бил предизвикан од дефектен сметководствен софтвер развиен, одржуван од компанијата Фуџицу. 

Го викаат „Насуби“ (со акцентот на 'а') што на јапонски значи модар патлиџан, поради долгнавестиот облик на неговото лице. Сонот му е да стане познат комичар, па се пријавува на аудиција за реално шоу. Она што потоа му се случува е многу по хорор верзија на Труман шоу. 

Снимен врз основа на роман-бестселер на германски адвокат и потомок на високи нацистички функционери, филмот зборува за фиктивно судење за одмазничко убиство. Истовремено, тој открива еден малку познат факт од историјата на современа Германија - дека голем број од некогашните СС-овци и нацисти по војната тивко заземале позиции во власта и направиле сè нивните злодела од војната да застарат. 

На почетокот на 1920-тите мал крајбрежен град во Сасекс бил потресен од скандал кој вклучувал стотици анонимно испраќани писма со содржина која е малку да се нарече „мрсна“. Сега нов филм инспириран од овој настан ја открива вистинската приказна. Или барем нешто блиску до неа. 

Парабола, драма со фантастични елементи, сатира, трагикомедија. Сите овие етикети се релевантни за филмот на Јоргос Joргопулос, кој ќе се прикаже на четвртото издание на Фестивалот на грчки филм што ќе се одржи од 7-9 април во Скопје и Битола. 

„Креативниот процес е како патување во непознатото, каде секоја песна е нова дестинација која чека да биде истражена“. Со овој цитат на Тоше почнува приказна која е многу повеќе од музичка, а тешко се опишува и со студениот термин „колаборативна“, кај нас навлезен преку проектните терминологии кои го имаат исцедено од неговиот благороден потенцијал. Единствен начин да го споделите чувството е да го погледнете филмот и потоа да се фатите на орото, „напраени“ од љубов и убавина.

Aдаптацијата на романот на Персивал Еверет од 2001, „Бришење“, претставува сатира за стереотипите за Афро-американците како постојани жртви на системот. Тој ист систем пак, поради сопственото чувство на вина, го поттикнува, па дури и бизарно ужива во таквото нивно претставување во медиумите и во уметноста. Еден човек одлучува да го искористи тоа.

На 13 октомври 1972 лет на уругвајски авион од Монтевидео до Сантјаго во Чиле се срушил во Андите, со 45 патници и екипаж. Целиот настан станал познат како „Чудото на Андите“. И денес тој инспирира бројни документарци, книги и играни филмови, како овој, кој е шпански кандидат за Оскар.

81-годишниот Скорсезе e неуморен и за среќа уште активен во раскажувањето епски приказни, често пати полни со крваво насилство. Овој пат во вестерн-трилер базиран на истоимената книга на Дејвид Грен чиј поднаслов е „Убиствата на членовите на племето Осејџ и раѓањето на ФБИ“.

Направена врз основа на истоимениот бестселер на Бони Гармус, серијата во осум епизоди со Бри Ларсон во главната улога е мешавина на живописна атмосфера и музика од доцните 1950-ти, тажна љубовна приказна и мотивациска борба за признавање на жените во доминантно машката академска средина. На моменти лигава и сценаристички лошо решена, таа е гледлива токму затоа што пакувањето ѝ е генерално атрактивно, онолку колку и несфатливо тесниот струк на Бри.

Збир на повеќе дела на Едгар Алан По, препрочитани во современ клуч, оваа „хорор“ серија е всушност повеќе парабола за проклетството на големите пари и бескрупулозноста на бизнисот со лекови кои се рекламираат како „убијци“ на болката. Вистинските убијци се всушност на друго место. 

Нов филм на Нетфликс ја раскажува приказната за Дајана Најад, маратонска пливачка која на 60 години одлучува да го заврши она што не успеала на 28 - да исплива повеќе од 170 километри среде ајкули и отровни медузи. Успева по неколку години и обиди. 

Британска серија за мрачната страна на набљудувањето со безбедносни камери на секојдневните движења на градските улици, кое се оправдува со повисоки интереси на информираноста и следењето сомнителни активности. Но што се случува кога границата помеѓу снименото и реалноста ќе се замагли?

Доколку е добро направен, филм за до сега нераскажана епизода од релативно блиското минато, која содржи доволно елементи на политички трилер и човечка драма, не може да не е успешен. Така е и со оваа екранизација на роман за „српскиот Чернобил“, кој ја доби главната награда за најдобар филм на вчера завршениот фестивал Киненова. 

Шведски хорор со моменти на комедија, од жанрот „слешер“, кој е истовремено остра критика на корпоративната култура и собирите од типот на тим билдинг. И овој почнува така, со тимот на куп, а завршува со тоа што повеќето од членовите се оправдано отсутни.

Забавна крими-комедија која на едно место ги обединува најголемите имиња на полската литература и сликарство од крајот а 19 и почетокот на 20 век. Дури и да не ги знаете нивните биографии, доволно е да го замислите следново: Григор Прличев, браќата Миладиновци, Петар Мазев и Петре М. Андреевски се будат после пијана журка, а до нив има мртво тело на човек што не го познаваат. Како не ни текнало до сега, нели?

Како и речиси сите македонски долгометражни филмови, и овој најпрвин требало да го надмине основниот предизвик - воопшто да биде снимен. Независна продукција со одлична актерска екипа која слободно може да чита и телефонски именик, тоа е забавна комедија на забуни, која си подигрува со балканските стереотипи.

Дебитантска серија на Тордур Палсон, излезена од перото на најдобрите исландски сценаристи, најпрвин се прикажуваше на локална ТВ во оваа земја, а потоа на Нетфликс. Како се рангира на листата сканди-ноар серии?

Серија која хронолошки не е прва во овој жанр, но делува како „мајка“ на сканди-ноарот. Иако темите би требало да ни се блиски (и ние сме во Европа, нели?), по само неколку епизоди станува јасно дека секоја од нив треба да се гледа со тефтерче пред себе за да се запомнат сите тие „Андерсони“ и „Јоргени“ и поврзаноста помеѓу настаните и ликовите. Токму онака како што и би очекувале од една квалитетна криминалистичка серија која не треба да е „тралалајка“ за пред заспивање, какви што се понекогаш американските.