Дејвид Чанг од еден бар за нудли, го претвора Момофуку во ланец од над 10 ресторани, плус има издадено готвач со рецепти и издава квартален магазин.
"Чираците учеа од шефовите, потоа од таму напредуваа од земање нарачки па на перење садови и на крај на работа во кујна. Кога ќе беа доволно добри, мајсторот ќе им кажеше дека е време да си заминат и да одат во некој друг ресторан.
Ако сакаше да учиш нарачуваш книги за рамен (јапонска супа со нудли) од Јапонија и чекаш со недели додека да ти стигнат за да можеш да се нурнеш во фотографиите собрани од целиот свет.
Сега, раменот е насекаде и најголемиот дел од него е ист. Не сакам во секој град каде што одам да го пробувам истиот вкус. Сите служат тонкоцу рамен, сите служат свинско. Можеш да направи дегустација и да немаш поим што јадеш," објаснува Чанг во едно скорешно интервју.
Неговата забелешка е дека леснотијата со која шефовите преку интернет можат од цел свет да соберат информации и' штети на ресторанската кујна. Од друга страна се поголемиот број на блогови за храна и онлајн дебатата околу јадењето им отежнува на младите готвачи да почнат да прават нешто што е "интересно поинакво," бидејќи преголем е притисокот да го погодиш од прв пат.
"Една работа што интернетот не ја дозволува е пробување и грешки. Сите сакаат нешто инстантно. Ова е фантастично, ама она што тоа го жртвува е процесот на грешење. Жал ми е, ама никој не е роден како шеф гениј, туку тоа е оној кој ги прави најдобрите грешки. И во моментов интернетот ги става луѓето во позиција кога мора од прва да погодат. Во Нудл бар, ние заебувавме работи цели 9 месеци по ред," раскажува Чанг.
