Стотици луѓе загинаа во борбите што го зафатија градот Свеида, во јужна Сирија, каде што мнозинското население се Друзи. Селата на Друзите беа преплавени од силите на сирискиот режим и сојузничките исламистички милиции. Под маската на „воспоставување ред“ тие почнаа егзекуции, грабежи и палежи.
Во март на медитеранскиот брег над илјада алавитски цивили беа убиени во секташки погроми. Џихадистичките милитанти на Хајат Тахрир ал-Шам (ХТС) и Сириската национална армија поддржана од Турција беснееја низ алавитските села, извршувајќи масовни и одмазднички убиства. Речиси 1.500 алавитски мажи, жени и деца биле убиени помеѓу 7 и 9 март од сунитски борци. Насилството наводно било предизвикано од востание на лојалистите на поранешниот сириски диктатор Башар ал-Асад, но одговорот се претворил во целосно колективно казнување.
Новото крвопролевање следеше познат образец. Во Свеида, милициите склучија договор со силите на привремениот претседател Ахмед ал Шара за мирен влез во градот. Штом влегоа, дивјачки погубуваа цивили, ограбуваа домови и понижуваа старешини. Канцеларијата на Шара во соопштение ги осуди „несреќните прекршувања“ во Свеида и вети дека ќе ги казни одговорните. Ова е речиси повторување на одговорот на режимот по масакрите врз Алавитите во март, кога Шара слично ги осуди „срамните дела“ и вети правда.
Овој изговор е слаб. Ако овие исламистички милиции се навистина надвор од контролата на Шара, тогаш тој или не е во можност или не е подготвен да ги заузда своите сојузници. И двете сценарија се лоши за Сирија. Ако претседателот е премногу слаб за да го спречи геноцидното насилство од сили што се борат под неговото знаме, Сирија останува крпеница од воени водачи без вистински мир. Ако тивко ги поддржува или толерира овие погроми, тогаш неговата влада е соучесник во злосторства против човештвото, продолжувајќи го наследството на бруталност на Асад под друго знаме, пишува Ендрју Фокс, поранешен британски офицер и советник во Друштвото „Хенри Џексон“.
Среде ова крвопролевање, Израел почна воена интервенција за одбрана на заедницата на Друзите во Сирија. Ерусалим зазеде цврст став: оставете ги Друзите на мира или соочете се со последиците. За разлика од празните закани од западните земји, предупредувањето на Израел беше поткрепено со сила.
Израел барем се чини дека разбира со каков режим има работа во Сирија. Контрастот со Британија тешко може да биде поочигледен. Едвај две недели пред масакрот во Свеида, британскиот министер за надворешни работи, Дејвид Лами, беше во Дамаск, се ракуваше со претседателот Шара и вети 94,5 милиони фунти поддршка на „долгорочното закрепнување“ на Сирија. Американскиот претседател во јуни Доналд Трамп ги укина санкциите за Сирија па дури и го пофали Шара како „атрактивен, цврст човек“.
Подготвеноста на Западот да го превиди џихадистичкото педигре на ХТС во замена за брза дипломатска победа сега изгледа не само цинично, туку и опасно наивно. Кабинетот на Шара буквално е преполн со поединци и фракции под санкции за тероризам и човекови права.
Дали Лондон и Вашингтон навистина веруваа дека таквите актери преку ноќ ќе се претворат во гаранти на плурализмот и човековите права? Незгодниот резултат е дека западните земји сега се соучесници. Британската помош и американското зближување ефикасно помогнаа да се легитимира владата чии соработници убија над илјада мажи, жени и деца врз основа на нивната секта. Како истите овие лидери веродостојно ќе ги осудат злосторствата на други места кога молчеа за сириското? Тоа е зачудувачки морален неуспех.
Ендрју Фокс за Spiked
