Понекогаш ни се случува да налетаме на книга на тема за која никогаш не би помислиле дека би имало интерес да се печати со тврда корица, и во формат попознат како „книга за на маса во чекална". Во случајов се работи за монографија посветена на - ритам машините.
Повозрасните меѓу нас, што низ магла, што јасно, се сеќаваат на серијата за „тигарот од Малезија“. Емилио Салгари го промовирал како лик во весник далечната 1883, за потоа да му посвети уште 11 книги. Тие одиграле значајна улога во формирањето на слика за еден свет чија основа е едноставна. Оние од „високото добро утро“ и денес би имале нешто против неа.
Некако се навикнавме на онаа категоризација која означува дали филмот содржи голотија, секс, мрсен речник или насилство. Но сега кината во Шведска воведуваат нов начин на проценување на нивната содржина - родовата застапеност.
По смртта на Лу Рид се појавија бројни сочувства и трибјути, но на повеќето од нив како да им фалеше емотивност. Еден текст дури тврди дека никој во новинарските кругови не сакал да му пише некролог на овој „човек без шарм“. Но топлиот и благороден текст на Пети Смит ја пополни оваа празнина.
Откако Банкси заврши со неговата „улична резиденција" во Њујорк, одеднаш на многумина им текна дека тоа е добра финта. Сега во источен Менхетен планира со негови дела да се насели францускиот урбан уметник под кодно име „Инвејдер". Иако тоа нема да му биде прв пат.
Секој страстен играч на видео игрици ќе ви каже дека голем дел од она што ги прави толку интересни е нивната музика. Токму неа од неодамна ја изведуваат симфониски оркестри во живо. И заработуваат повеќе отколку од настапи со познати оперски ѕвезди.
И не е само оној на Мунк, и не е само оној од Психо - крици, врисоци и извици си се стандарден дел од секоја филмска архива на звучни ефекти. Сега овие од Холивуд сакаат конечно да го сменат оној кој го имаат користено дури 60 години.
Рики Жерве, Семјуел Џексон, Миа Фароу, Салман Ружди, дури и Ватикан, беа меѓу оние кои му оддадоа почит на Лу Рид. Меѓу нив и сер Том Стопард, кој ја искористи музиката на Рид за неговата славна претстава „Рокенрол".
Пријателството е еден од оние концепти кои интуитивно ги препознаваме, но кој одолева на обидите да се дефинира и рационализира. Една нова книга се обидува да го стори токму тоа.
Мемоарите на некогашниот фронтмен на Смитс станаа контроверзни уште пред да бидат објавени. Последни кренаа врева оние кои се скандализираа од одлуката таа да се објави во престижната едиција „Пингуин класикс". Образложението на издавачот - парите од Морисеј ќе ги вложиме во следни изданија на Монтењ.
Автопортретот, кој некогаш беше авторефлексивен израз на најинтимните чувства на големите уметници, сега се претвори во сосема нов ѕвер: селфи. И во уште еден медиум за уметничко истражување на неговите предизвици.
Денес (14.10) во Париз завршува четиридневниот фестивал посветен на 50-годишнината од смртта на Едит Пјаф. Толку години беа потребни за католичката црква конечно да го прифати „врапчето" во своите редови.
Германскиот, со неговата способност да формира „долга магарица“ од неколку зборови, често е извор на заемки, барем во англискиот. Schadenfreude (сеир) или Zeitgeist (дух на времето) се само некои примери. А зошто покрај постоечките да не се измислат и нови?
Вселенска одисеја која визуелно ќе ве остави без здив, а сценаристички ќе направи да се запрашате - зошто имало потреба во таа величествена тишина некој воопшто да отвара уста?
Режисер, актер и продуцент, Шеро во музичките кругови ќе биде запамтен по антологиските оперски поставки, особено по тетралогијата „Прстенот на Нибелунзите“ на Вагнер, чии дела, и по два века од неговото раѓање, остануваат голем предизвик и за режисерите и за изведувачите.
Новата книга „Што го прави човека херој?" тврди нешто во кое често ни е малку тешко да поверуваме - дека човечкиот мозок е програмиран за несебичност. И дека песната на Мараја Кери не е толку лигава колку што звучи.
Најновиот број на музичкиот магазин Moџo е посветен на 10-годишнината од смртта на Џони Кеш, и оди со ЦД, под наслов „Џони Кеш и пријателите". Eдна од песните на него е најдобра поетска дефиниција на тоа што е „пола“ која до сега сме ја сретнале.
Oвој петок во Загреб се отвори третиот меѓународен уметнички фестивал „Екстравагантни тела", кој ги анализира начините на кои општеството ги одредува границите на нормалното и патолошкото. Темата оваа година е третото доба, попознато и како старост.
За Едвард Вотсон се вели дека е еден од најдобрите британски современи танчари. Неговата најнова улога, како Грегор Самса во „Преобразба" на Кафка, во кореографија на Артур Пита, дефинитивно го потврдува тоа.
Били Кристл, актер, продуцент, комичар и режисер, кој стана најпознат по „Кога Хари ја сретна Сели", и по тоа што дури девет пати го има водено доделувањето на Оскарите, издаде автобиографија. Богами, има и што да раскажува.
"Нема да плачам, нема шанси да се плашам!" Од песната на 34 годишниот Павлос Фисас (попознат како Killah P), грчкиот музичар кој беше убиен од член на парламентарната фашистичка партија Златна Зора. Колку е таму забегано, говори соопштението на партијата во која се оградува од одговорност за убиството но истовремено, како своевидно објаснување на случајот, наведува дека убиениот "бил познат по своите антифашистички изјави".
За проблемот на погрешно припишаното авторство на некои познати изреки сме пишувале и порано. Но не знаевме дека за оваа појава веќе има и акроним - WAS (Wrongly Attributed Statement) или по нашки ППИ (Погрешно припишана изјава).
Режисерот кој како млад студирал органска хемија, и кој во своите научно-фантастични, често страшни филмови, има предвидено голем број технолошки откритија, најавува неколку нови проекти. Еден од нив - жив мозочен имплант, наречен Pod.
