Заедно со својата сестра Касандра, Остин во своите тинејџерски години напишала потсмешлива книга која се однесува на англиските монарси. Во неа Елизабета Прва е претставена како вештерка, а најголемите симпатии се кон Крвавата Мери.

Футуристичка сатира, „Последниот работник“ е игра во која треба да замислите што би правеле доколку сте последниот човек кој работи во кошмарна верзија на магацин на Амазон.

Десничарската верзија на Онион, сатиричниот Бабилон би, реши да го одржи својот прв годишен избор на „Маж на годината“. На фанатичните цензори на Твитер ништо од тоа не им беше смешно, ниту сатирично.

Турците сакаат да ја признаеме туркиската историја на Бугарија, Иранците не се откажуваат од нашето персиско потекло, Грците удираат од зад грб, а Русите допловија до пристаништетот во Варна. И тоа не е сè.

Насловот е цитат од дело на Ф.М. Корнфорд од 1908, кој опишува еден парадокс на академската работа - принципот на „несозреано време“.

Калигула е еден од најозлогласените ликови во историјата на човештвото - брутален римски император, кој имал инцестуални врски со сопствените сестри, затворениците ги користел како храна за ѕверови и разговарал со месечината. Но во текот на животот сепак направил една добра (и поучна) финта - си го прогласил коњот за висок државен функционер.

Сите ние сме Сизиф, особено на почетокот на годината кога работите треба да почнаат да се тркалаат. Прво со огромен напор нагоре, па стрмоглаво надолу. Колку ние потврдоглави, толку карпата поодлучна. 

Во година во која освен „Џокер“ ниту еден друг филм (до сега) не отскокна по својот квалитет и успехот на кино-благајните, јужно-корејската бизарна сатира на класното општество делува како освежување. Со оглед на тоа што тој веќе ја доби „Златната палма“ во Кан, следен чекор би можел да биде и Оскар.

Модерна верзија на „Преобразба“ на Кафка, која е истовремено и политичка сатира, новиот краток роман на Мекјуан под наслов „Бубашваба“ главно се однесува на Британија. Иако политиката насекаде е полна со гнасни инсекти.

Заблудата која е раширена во многу тукашни кругови е дека при држењето на т.нр „медиумска диета“ и следењето на политичката ситуација исклучиво преку сатиричните содржини, човек и понатаму за себе може да тврди дека е добро информиран.

Зборувајќи со новинарите во неговиот хотел во Сингапур, севернокорејскиот диктатор Ким Јонг Ун изјави дека зголемените тензии меѓу северноамериканските соседи претставуваат „неподнослива закана за светскиот мир.“

Во пресрет на утрешните протести на грчката десница за името, во Солун во ист момент е закажан уште еден настан - бесплатен фотошоп семинар, само за православни Хелени. Програмата може целосно да се преземе и за некој наш едукативен собир од сличен тип.  

Во сатиричната колумна која комичарот Енди Боровиц ја пишува за Њујоркер, „Боровиц рипорт“, тој ја дефинира главната линија на раздор помеѓу Трамп и неговата можна конкурентка во претседателските избори 2020 - тој мрази книги, таа има читачки клуб. И тоа би требало да е доволно за Американците кога следниот пат ќе гласаат.

Не дека и претходно немаше романи кои од далеку најавуваа можност некој како актуелниот 45-ти претседател на САД да го преземе кормилото на земјата. Но новата книга на Хауард Џејкобсон е опишана како „брутална сатира која ги повикува сите писатели на активен отпор“ кон човекот кој сега има име, презиме и еден фин епитет, кој е просто греота да се троши за опис на ликови како него.

Мат Паркер и Треј Стоун велат дека новата американска администрација ќе биде тешка за заебавање. Причина - тие веќе се доволно комични. А сепак и толку реални.

Она што е први април за нормалниот свет, тоа е (католички) Божик за академските списанија - според традицијата голем број од нив на овој датум објавуваат статии кои не се сосема ненаучни, но на теми и методологии кои вообичаено не би биле прифатени како сериозни. Дали е ова толку наивно колку што изгледа на прв поглед?

Два збора кои се прогласени за зборови на годината укажуваат не само на тоа како живеевме последниве (скоро) 365 дена, туку и што нè очекува во иднина. Едниот е „пост-вистина“, а вториот „снегулка“. Комбинирани, тие отсликуваат атмосфера која не е баш благопријатна за критика и аргументирање со факти, a сатирата се сведува на лажни вести-јадици за кликови на интернет.

До граѓаните на Соединетите Американски Држави,
Во врска на вашиот неуспех да изберете компетентен претседател на САД и сами да се управувате, со ова ви се дава на знаење дека вашата независност е поништена, а одлуката е ефективна од денес.

Дали исмевањето на политичарите навистина може да смени нечие мислење? Или сето тоа се само цепки, после кои олеснети од тензијата, полесно ги голтаме сериозните последици од она на што сме биле предупредени?

Денешните политички сатиричари често се однесуваат како овој жанр да почнува од нив, преставувајќи се како интелектуална авангарда. Она што тие го заборавиле, или пак воопшто не го знаат заради цензурираната историја, е дека храбри и луцидни луѓе кои се обидувале да го променат јавното мислење преку хумор имало и пред нив. 

Режисерот и уметник од Лондон, Гај Ларсен, во сликовница која и не е баш за деца, тврди дека виновник за проблемите со трамповата зла личност и исто такво дело лежи во неговиот заштитен знак - мистериозната коса.

Приказната за тоа како лажните вести направија вистински пари, односно како хумористичниот The Onion стана сериозна медиумска империја.

За психологијата на коментирањето сме пишувале и претходно - онлајн, како што вели популарната изрека, можеби никој не знае дека не си куче, но може да познае дали си глуп човек. Од Њујоркер решиле малку да се спрдаат со оние на кои тоа им е суштинска дневна активност. Нивен предлог: печатено списание посветено на интернет коментарите, во кое коментирањето (од оправдани причини) е оневозможено

Нацистите имале долг список на писатели „за отстрел", ама еден од нив особено ги вадел од такт: сатиричарoт Курт Тухолски. Под мотото „кого удрам не жалам", тој во своите комични песни и текстови мавал по националистите, милитаристите, но и лично по Хитлер, кого го нарекувал „малиот човек".