Во текот на пандемијата и карантините за многумина се актуелизираше проблемот на осаменоста и немањето со кого да прекршиш збор. Ако не си човек што вообичаено слуша внатрешни гласови, зошто да не ги создадеш намерно? 

Нова книга на канадско-американскиот психолог Пол Блум, која излезе вчера, 2.11, тврди нешто што изгледа како парадокс - дека вистинскиот вид страдање го отвора патот до среќата. Болката може да нè дефокусира од нашите стравови и да ни помогне да се надминеме себеси. Едно од поглавјата се однесува на родителството, како на извор и на болка, и на исполнетост.

Прашани каков внатрешен глас слушаат кога си зборуваат самите со себе луѓето најчесто велат - сопствениот. Но има и такви кои признаваат дека во главата им се врти монолог кој како да се прикажува на телевизија, или како да доаѓа од подрум. А замислете тоа да е пар кој постојано се кара меѓусебно?

Во октомври 2019 австралискиот психолог Стивен Тејлор објавува нешто што подоцна ќе излезе пророчка книга. Тоа едвај му успева, бидејќи издавачите на коишто им се обратил не верувале во нејзината релевантност и комерцијалност. Сега се бара примерок повеќе.

Иако поради маските е тешко да се долови изразот на лицето на спортистите на тековната Олимпијада, изгледа дека оние кои на подиумот се качуваат како носители на трето место во различните дисциплини се поентузијастични од оние на второ.

„Што ми требаше“. „Ех како го пропуштив“. Со што е потешко да се живее - со погрешен чекор или со пропуштена можност?

Во неговата играчка ера англискиот фудбал важеше за најлуд: со ексценричниот Гаскоњ, хулигани на многу страни и груба игра на сите терени. Но во таков амбиент Гарет Саутгејт уште од рана возраст се двоел од другите по својата култура, речитост и писменост.

Во мирисот на нашите тела се наталожени куп психолошки и биолошки информации. Тие можат релативно точно да го предвидат нашето однесување, особено кога станува збор за избор на партнер. Но има и „квака“ - тој партнер, одбран според најпријатниот мирис, најчесто не е истиот со кого решаваме да живееме за озбилно.

Кој сум јас? Дали сум мојата ДНК или производ на моето воспитување? Колку можам свесно да се променам? Дали може да имам повеќе од еден идентитет? Ова се релевантни прашања, но можеби ги поставуваме од погрешна перспектива.

Во црно-белата поделба на интроверти и екстроверти, има зона во која овие два типа се прелеваат во нешто трето - личност која „камелеонски“ се прилагодува на дадените ситуации.

Луѓето се програмирани да мислат дека се во право по секоја цена. Борбата против тој инстинкт ослободува.

Нова книга под наслов „Свет без електронска пошта“ од Кал Њупорт, тврди дека мејловите и пораките ја уништуваат продуктивноста на работните места. Не дека не го знаевме ова, ама убаво е да си повториме. И по неколку минути пак да си го провериме телефонот.

Изгледа дека сме навистина неспособни за детектирање и реагирање на клучни точки во една од нашите најосновни социјални интеракции - муабетот. И кога треба да престанеме да зборуваме, но и кога имаме шанса да продолжиме.

Ново истражување тврди дека постојат три највообичаени замислени ризици кои се поврзуваат со лидерството. Сосема доволно за способните а самокритичните да не се нафаќаат на раководни позиции.

Иако е еден од најстарите термини во интелектуалната историја на човештвото, мудроста е тешко да се дефинира. Има мистични квалитети, инспирира восхит и стравопочит, но главно се потпира на архетипи од историјата или популарната култура. Мудроста е посакувана, но што е всушност таа?

Некако има логика. Толку стравови и ужаси си видел на филм што си создал „имунитет“ на страв. Пандемијата во однос на сцени од Kрипшоу (1, 2 и 3) изгледа како Дизни.

Рубрикава е меѓу другото за читање книги и една од нејзините цели е да го промовира читањето. Но што кога и оние што вообичаено сакаат да читаат едноставно немаат концентрација и енергија за тоа? Мора нешто да не е во ред. Aма што?

Се сеќавате на почетокот на пандемијата кога сликавме како ни стасува тестo? Се собиравме онлајн на пијачка. Се фалевме со новооткриени хобија и како ги занимаваме децата по дома. Каде отиде сиот тој жар? Го изеде - акедија.

Од загадочно пореметување кое се карактеризира со голем бес, вовлекување на машките гениталии, до болест на прекумерно мислење, постојат ментални нарушувања кои можат да се добијат само во некои култури. Зошто?

Не мислиме на физичко дистанцирање од 2 метра. Мислиме на емотивната дистанца на која сме осудени, доколку не сакаме да бидеме повредени од „боцките“ на другите луѓе.

Малку време требаше да помине од пандемијата, па луѓе низ целиот свет да почнат да известуваат дека нивните соништа станале поживописни, побизарни од обично. Истражувачите се обидуваат да објаснат зошто.

Нормално е ненормалното да се потисне во меморијата, за да може да се живее понатаму. Така било низ историјата, така ќе биде и сега. 

Физичкото дистанцирање подразбира дека кога двајца ќе се сретнат треба да бидат прескокнати вообичаените пријателски тапкања, гушкања, ракувања. И ова отсуство на тактилност создава чувство дека нешто недостасува - комуникација со други, физички тела.

Терминот „носталгија“ во дигиталниот речник на македонскиот јазик е дефиниран како „копнеж по минатото, по неповратното“. Она што психолошки ни се случува во моментов е блиску, но не и сосема исто со опишаното.