„Конкуренција“, „агресивност“, „гадење“ - ова се дел од зборовите кои учесниците во неодамнешна студија ги поврзуваат со раководењето. И покрај фактот дека на повеќето организации и институции очајно им се потребни луѓе со лидерски вештини, а голем број вработени или кандидати за работно место велат дека се заинтересирани за нив, кога луѓето се анонимно прашани за тоа дали би се нафатиле на раководна позиција, тие не покажуваат голем ентузијазам за истото.
Авторите на студијата спровеле неколку квантитативни и квалитативни студии за да го истражат ова снебивање. Најпрвин интервјуирале повеќе од сто возрасни вработени, барајќи од нив да опишат ситуација кога размислувале да направат чекор напред, и да прифатат или да покажат иницијатива за раководна функција, а не го сториле тоа. Второ, спровеле теренско истражување со повеќе од 400 студенти кои работеле на тимски проекти, анкетирајќи ги за нивните перцепции за ризиците поврзани со лидерството. На крај се интервјуирани 300 раководители и нивните вработени на истите теми.
Резултатите покажуваат дека постојат три специфични типови на замислени ризици кои ги предомислуваат луѓето да раководат:
1. Интерперсонален ризик
Одговорот кој се повторувал е дека раководењето би можело да ги наруши нивните односи со колегите. Она што до тогаш одело добро, под товарот на новата, хиерархиска позиционираност, може да биде нарушено, дури и без намера некој да биде повреден.
2. Ризик по имиџот
Учесниците изјавиле дека не сакале да изгледаат дека „знаат сè’“, дека не се подготвени да се однесуваат „агресивно“ како што можеби би требало во кризни моменти, кога лидерството е најпотребно.
3. Ризик да се биде обвинет за неуспех
Ако одредена група не успее во својата цел, кој е првиот кој за тоа би бил обвинет? Нејзиниот раководител. Ова било исто така значаен аргумент против тоа да се прифаќа лидерска позиција, бидејќи потенцијално лошите резултати би можеле да се припишат на лошото раководење.
Овие три ризици биле конзистенти помеѓу студентите, менаџерите и вработените. Додека бизнис светот и политиката ја нагласуваат важноста на лидерството, и наградите и признанијата кои се негов придружник, има луѓе кои не се понесени од истиот бран на амбиција и ентузијазам. И кои правејќи своја често интуитивна математика, си велат „нека, не мора“. И без квантитативно-квалитативни истражувања можеме да се обложиме дека живеат подолго и посреќно од оние амбициозните.
