Тажната вистина е дека и напредните и неолибералите никако да сфатат што се случува, и тоа изгледа како да е најточно во Франција, пишува во колумната за Блумберг професорот по економија на Џорџ Масон универзитетот, Тајлер Ковен.

И не само од НБА, туку од сите најголеми спортски првенства во САД, шампионите регуларно почнале да ја посетуваат Белата куќа во ’80-те кога на власт најчесто биле претседатели од Републиканската партија: прво Реган, а потоа и Џорџ Буш.

Во нова книга на когнитивниот невронаучник Кристијан Џарет, чии статии се појавуваат во Гардијан и Њу Сајнтист, се анализира едно многу старо, и многу базично прашање: дали луѓетo се во основа лоши или добри? Одговорот e можеби очекуван. Па сепак не ни се допаѓа, затоа што се однесува и на нас.

Во најсрамните вести од минатата недела, кои едвај и да добија внимание од медиумите, Доктори без граници ја прекина својата операција за спасување мигранти на Медитеранот заради притисокот од европските нации, а посебно Италија.

Американскиот претседател одлучи за патувањето од својата канцеларија до гостинската куќа во која беше сместен Џорџ Буш помладиот, дојден во Вашингтон за поменот на татко му, да ја ангажира претседателската лимузина и придружен конвој од седум возила. Па што? Од точка А до точка Б, има нешто околу 230 метри.

Во зачетокот на хистерија околу апокалипсата наречена Трамп, изборот на Макрон за претседател на Франција беше доживеано како зрак надеж за спас на планетава. И од таму сè тргна во минус за Макрон.

Од трите копии од договорот (по една за Мексико, САД и Канада) што треба да се потпишат, Трамп ја греши едната, на неверување на луѓето околу и над него. По пат пробува да се извади со „која од овие (три) е битната“ на што Трудо му одговара со „секој од нас добива по една“.

Избегнатата авионска несреќа на Ангела Меркел е одлична метафора за насоката во која се движи нејзината идеја за европска армија. Меркел беше присилена да фати лет на Иберија од Мадрид за да стигне на Г-20 самитот во Буенос Аирес.

Откако автомбилскиот диносаурус најави затворање фабрики и отпуштање работници, Трамп најави укинувања на сите поволности кои ги ужива комpанијата, вклучително и субвенциите за електричните автомобили.

Што се однесува на годинешната Национална климатска проценка изработена од американската администрација, ставот на првиот човек на таа администрација е „не му верувам“ на извештајот.

На страна од глобалната стереотипна дебата околу Џорџ Сорос во која тој е или ангел чувар на вредностите на демократијата или демон кој стои зад сите денешни зла, конзервативниот магазин на еврејската заедница во САД нуди еден понијансиран поглед на неговата улога. Дека секој критика не е баш без основа, на линија на она што ние еднаш му го пишавме на Владимир Милчин, да знае Карл Попер што сè во негово име се финансира, ќе се превртува во гроб.

Прашањето и размислувањето е поттикнато од растечкиот јавен активизам на поранешни вработени на ЦИА, што се смета за најнеочекуваната последица од претседателството на Трамп.

Европа и централната левица општо мора да има поцврст пристап кон феноменот кој доведе до Трамп и Брегзит, порачува поранешната американска министерка за надворешни работи и претседателски кандидат, Хилари Клинтон.

Овој цитат на еден советник на американскиот претседател го пренесоа речиси сите американски медиуми, кршејќи ги сопствените правила за забрана на пцости. Велат дека за само десет дена, од победник, Трамп се има претворено во губитник и дека ако досега сме го виделе збеснат, допрва претстои вистинското шоу.

Логиката е отприлика ваква: на луѓето им е потребно да веруваат дека постои нешто што раководи со нивните животи и им дава смисла. Оддалечувањето од доминантните религии не значи дека оваа потреба згаснала, туку само дека таа ќе си најде нови патишта.

Луѓето задолжени за пишување на законите објаснуваат дека не постои природен притисок од гласачите за регулирање на Фејсбук, Амазон, Елп, Нетфликс, Гугл и слични, никој не им кенка за наметнување на повеќе правила и ограничување на истите.

Како што се движеше караванот од Латинска Америка кон САД така еволуираа и заговорите што Трамп ги ширеше околу него. Зовриената само-создадена паника на крај кулминираше со распоредување на 6.000 американски војници (повеќе отколку што моментално имаат во Ирак) на границата со Мексико.

ОПЕК ја загуби и онаа контрола врз пазарот на нафта што ја имаше. Постапките (или твитовите) на тројца мажи - претседателите Доналд Трамп и Владимир Путин, и принцот престолонаследник Мухамед бин Салман - ќе го утврдат курсот на цената на нафтата во 2019 и понатаму. Но сите сакаат различни работи од него.

По година и кусур конкурси, разгледувања, кандидатури и слично, Амазон неделава објави дека новото седиште на компанијата ќе го отвори во Њујорк и во северна Вирџинија, и за овој потег ќе добие државни субвенции во износ од 4,6 милијарди долари. Или: компанијата која чува 8,6 милијарди долари во кеш на оф-шор сметки за да не плати данок во САД и чиј сопственик е најбогатиот човек во светот, од американските даночни обврзници ќе добие на поклон 4,6 милијарди долари затоа што ќе отвори нови канцеларии.

„Ако противотров за Трамп е Клинтон, тогаш противотров за ракот е инфарктот“, пишува за една од последните гротескни комбинации во кои Хилари повторно се враќа во игра колумнистот на Индипендент, Хаф и РТ, Џон Вајт.

Останувајќи на својот (здрав) став содржински да не коментираат твитови на Трамп француската влада по повод последната тирада на американскиот претседател, само порача дека Трамп нема „основна пристојност“.

Додека во нашиот галоп кон НАТО не остана дно што не го допревме (се молат надлежните ова да не го сфатат како предизвик), прво Макрон, па сега и Меркел откриваат сепаратистичка наклоност и се амбициираат околу формирање на сопствена европска армија.

Не само што однесувањето на британските елити ја признава важноста на САД, туку тие и коленичат пред нејзе. Длабоко во себе, тие изгледа изразуваат пост-империјална британска зажеленост дел од големината на САД да се отслика и на нив. Би можело да се каже дека, барем ментално, Британија веќе е вазал, ама не на ЕУ, туку на САД, пишува Мартин Кетл во текстот за Гардијан.

Кинескиот економски развој и нивните сè помасовни инвестиции во други држави полека го стишуваат некогаш гласниот глобален критицизам за состојбата на човековите права во таа земја.