Оние чијшто придонес на социјалните мрежи се мери во валута „збор-алтан“ често знаат да пуштаат во етер цитати од Ајнштајн. Со негови мудри изреки почнуваат мотивациски говори, се печатат маици и се почнуваат книги. А тој кутриот можеби никогаш не го кажал тоа што му го припишуваме. Од каде ни е тогаш таа потреба?
Ако некој ви каже дека славниот старогрчки еп личи на „Гејм оф тронс“, тоа веднаш звучи некако попримамливо отколку „куп стихови во хексаметар“. А па ако ви го претстави преку нешто што повеќе личи на актерски перформанс отколку на професорско предавање, е тогаш можеби ќе посакате и навистина да го прочитате. Барем неколку странички.
Во време кога уредувањето на текстот е повеќе прашање на мрза отколку на технички можности, тешко е да се замисли со какви проблеми се среќавале писателите од минатото. Но една жена смислила креативно решение.
Антонио Дамасио, веројатно веднаш по Оливер Сакс, е невронаучникот во чии популарни книги се промовира важноста на биолошката основа на она што најчесто се сместува во сферата на психолошкото - чувствата. А тие според него не се некаков нус-производ на еволуцијата, туку обратно, одиграле суштинска улога во нашето преживување како вид.
The Hair Historian, или „историчар за коса” е акаунт на Инстаграм што ги лови женските фризури низ историјата, благодарение на нивното уметничко овековечување. И еден скрол може да покаже колку е најмал проблем минивалот од '80-ти.
„Ако си прво сама, биди трпелива. Ако не си била често сама, или ако си била и не ти било добро, тогаш почекај. Ќе откриеш дека е во ред да си сама кога ќе го прифатиш тоа.”
Западната книжевна традиција не може да се замисли без „Илијада“ и „Одисеја“, а секако и без нејзините преведувачи. Ново издание на „Одисеја“ на англиски е прво во долгата англо-саксонска традиција на преводи на ова дело започната во 17 век, препеано од жена.
Војо Шиндолиќ, новинар, поет и преведувач на импресивен список дела на американската книжевност, неодамна објавува „ексклузивно“ интервју со неговиот (наводен) долгогодишен пријател Дилан. Ама меѓу неговите колеги има некои и музички и новинарски потковани. Па го фаќаат во лага.
Патрик С. Томлинсон, инаку писател на научна фантастика, пред некое време во серија твитови постави едно специфично прашање, и тоа насочено кон активистите кои по секоја цена сакаат да бидат тие што ќе одлучат дали вие ќе смеете да абортирате или не.
Утрово, Мерил Стрип даде изјава за Хафингтон Пост во која го осудува холивудскиот продуцент Харви Вајнстин за неговото наводно сексуално малтретирање на најмалку осум жени.
Македонците почесто треба да пазарат на вакви места. Замислете само колку боја би добило нашето едно-те-исто секојдневие кога повеќе луѓе би биле отворени кон вакви симпатични работи? Зошто некој би се пенавел за политика 24/7, ако може да си ја раскаже последната дешавка со новите „нежни чорапи со чипка”?
Ако до тебе седи еден од најбрилијантните дизајнери на денешницата и ти дале (или сама си си дала) задача да го интервјуираш за последното што го направил, би требало да бидеш почестен, и да поставуваш занимливи прашања, притоа внимавајќи дека во тој момент тој е поважен од тебе и има повеќе да каже, така? Ако си оваа Лора Браун од Харперс Базар, не.
Во La Cité internationale universitaire во Париз пуштаат 100 графити уметници да прават што ќе им текне со просторот. Појако од резултатот е само разочарувањето кога ќе ти текне дека после ова - сè е реновирано и не било планирано вака да остане засекогаш.
Џули Бурчил лани ја прочитала книгата на Марина Абрамовиќ и во еден осврт на ова самобендисано дело, на оваа самобендисана авторка, мирно, остро и прекрасно цинично ни се провикнува, „луѓе бе па, па царот е многу, многу гол“.
Aмериканската асоцијација на музички издавачи, на свеченоста оддржана во Њујорк по повод 100 години од нејзиното постоење, ја прогласи Оно за ко-автор на хитот на Ленон од 1971, Imagine.
Ако успешен македонски уметник прави филигран или креира облека инспириран од локалната традиција, тоа се смета за промовирање на истата. Кога тоа го прави (не-домороден) канадски уметник, тогаш тоа е расизам, плагијат, кражба. Можна ли е уметност во такви услови?
Ништо во моментов не е пошармантно и позанимливо на интернетов, од репортажата на блогерката Messy Nessy Chic за, како што самата кажува, „една од најдобро чуваните тајни на Париз.“
На 1 јануари излезе новиот албум на пионерот на амбиенталната музика, кој има изјавено дека може да замисли ситуација во која нашите внуци со чудење ќе нè прашуваат како е можно да сме ги слушале истите песни одново и одново. Затоа, визионерски работи на таква музика која самата се пресоздава.
Едно од нај „кафкијанските“ доживувања е кога некој итно ви треба а на неговиот телефон ви се приклучува телефонска секретарка, или кога заглавувате во лавиринт на говорни автомати со првото „за тоа и тоа притиснете 1“. Идејата за ваквата технологија можеби потекнува токму од Кафка?
И покрај купот инфраструктурни, економски и други проблеми во Албанија, нејзиниот премиер наоѓа време и за сликање. Во моментов е во тек негова изложба во една од врвните светски галерии.
Пред некое време пишувавме за „аналитичкиот“ текст на извесен Клаудио Гати, кој го обелодени вистинскиот идентитет на до скоро анонимната италијанска авторка. Од таа негова објава до денес не стивнаа осудувањата на неговата постапка. Меѓу посвежите и поострите е овој, на Јерговиќ, од кого пренесуваме делови.
Позната е изреката дека животот често знае да ја надмине фикцијата, нудејќи приказни кои не би можел да ги замисли ни ум од калибарот на еден Бароуз или Хантер Томпсон. Каде може да се најдат такви стории? Позборувајте со човек што „работи со луѓе". А ако токму вие сте еден од нив, ова е можност да ги споделите вашите.