- Актерот Жарко Лаушевиќ (63) почина денес, 15.11., по кратко и тешко боледување. Ова во име на семејството го соопшти неговата сопруга Анита Лаушевиќ.
- Тој беше еден од најпознатите југословенски и српски актери од втората половина на 1980-тите, чија кариера нагло беше прекината поради двојното убиство што го изврши по кафанска расправија во 1993 година, за што беше осуден на неколку години затвор во родната Црна Гора. По скратувањето на казната и помилувањето, се пресели во САД, од каде се врати прво со исповедната книга „Година ќе мине, денот никако“ (за која пишувавме тука), а потоа со уште неколку автобиографски дела, како и неколку улоги на телевизија и филм во последните десет години.
- Популарноста во Југославија ја стекна со улогата на криминалец во телевизиската серија „Сиви дом“ (1986) во режија на Дарко Бајиќ, како и во филмовите „Шмекер“ (1986), „Се случи на денешен ден“ (1987) , „Браќа по мајка“, (1988), „Битката на Косово“ (1989), „Кажи зошто ме остави“ (1993) и „Подобро да бегаш“ (1993). Во 1987 година, Лаушевиќ ја доби Златната арена за најдобар актер на филмскиот фестивал во Пула за неговата улога во филмот „Офицер со роза“. Меѓу бројните награди, Лаушевиќ ја доби и „Зоран Радмиловиќ“ за улогата во „Кањош Македоновиќ“ (1989) и Стериината награда за насловната улога во претставата „Свети Сава“ (1990).
- Зрно фестивал годинава ја завршува со впечатлива изложба на двајца професори од Академијата за уметност од Нови Сад. Таа ќе се одржи во сабота, 6 декември, во 19.30 часот, во салата Империјал 2, во КИЦ-Скопје.
- Во единството на делата на Јелена Ковачевиќ Воргучин и Предраг Узелац се отвора расправа за природата на трагите што ние луѓето ги оставаме. Узелац ги фаќа лицата на секојдневието во сребро, во материја што тврдоглаво памти, како да го штити она што светот лесно би го заборавил без аплауз — лицата на привидно обични луѓе со скриени подвизи, водени од сопствена етика, скромно, претставувајќи контрапункт на јавното мислење и наметнатите, непроверени вредности на современото општество.
- Јелена, напротив, ги прилепува сликите за тревата, во ткиво што ја прима светлината како космичка храна, каде хлорофилот го чува споменот на мајката онолку долго колку што природата му дозволува да ја предизвикува судбината на сеќавањето. Во нивниот диптих се среќаваат две вистини: потребата и немоќта животите да се сочуваат од заборав…Среброто и тревата, постојаноста и исчезнувањето, човекот и сеќавањето — сè се среќава во вечното прашање: што од светлината останува, а што се враќа во нејзината тишина.
- Во среда, трети декември, од 18 часот, авторот Сашо Алушевски ќе постави изложба од циклусот „На Мајката земја“ – шума, во мобилната-монтажна галерија, во Паркот на франкофонијата во Скопје.
- Преку суптилна деконструкција на лисја, земја, камен и вода, сликите ја расплетуваат врската меѓу визуелното и физичкото. Материјата се претвора во знак, а фотографијата — иако фиксирана — упорно одбива да биде статична. Таа сведочи за својата ограниченост, нудејќи простор каде што претставата и реалноста се разидуваат.
- Во реализацијата се користени природни материјали и повеќе аналогни фотографски техники: цијанотипија, Ван Дајк, гумотипија и гумомаслена техника, колодиум, мордансаж и лумен процеси.
