- Да се добие толку престижна награда како Пулицер во областа на новинарството, драмата, поезијата, белетристиката итн., значи дека нивните автори одеднаш ќе станат продавани и богати. Така? Па, зависи.
- Извештај објавен неодамна во Publisher's Weekly открива интересни факти. На пример, победникот во категоријата поезија од 2014, Виџај Сешадри, пред да ја добие наградата имал продадено 11 примерока од својата книга, а по добивањето на Пулицер истата година само 81. „Маргарет Фулер“ на Меган Маршал, победничка во категоријата биографија за истата година, поминала малку подобро - од 62 примерока на 387.
- Најлошо се продаваат токму спомнатите жанрови - поезија, драма, биографија и есеистички книги. Многу подобро поминуваат романите. Откако е обзнанета наградата, продажбата на „Голдфинч“ на Дона Тарт скокнала од 7.095 на 15.079, што е пораст за 113%. До денес книгата е продадена во над 407.000 примероци и се печатат нови изданија. Има и романи кои поминале дури и подобро од ова, како „Олив Китериџ“, победникот од 2009 на авторката Елизабет Траут. Таа до сега се има продадено во речиси милион примероци, но за нејзината популарност веројатно има придонесено истоимена мини-серија на ХБО, со Френсис МекДорманд.
- Зрно фестивал годинава ја завршува со впечатлива изложба на двајца професори од Академијата за уметност од Нови Сад. Таа ќе се одржи во сабота, 6 декември, во 19.30 часот, во салата Империјал 2, во КИЦ-Скопје.
- Во единството на делата на Јелена Ковачевиќ Воргучин и Предраг Узелац се отвора расправа за природата на трагите што ние луѓето ги оставаме. Узелац ги фаќа лицата на секојдневието во сребро, во материја што тврдоглаво памти, како да го штити она што светот лесно би го заборавил без аплауз — лицата на привидно обични луѓе со скриени подвизи, водени од сопствена етика, скромно, претставувајќи контрапункт на јавното мислење и наметнатите, непроверени вредности на современото општество.
- Јелена, напротив, ги прилепува сликите за тревата, во ткиво што ја прима светлината како космичка храна, каде хлорофилот го чува споменот на мајката онолку долго колку што природата му дозволува да ја предизвикува судбината на сеќавањето. Во нивниот диптих се среќаваат две вистини: потребата и немоќта животите да се сочуваат од заборав…Среброто и тревата, постојаноста и исчезнувањето, човекот и сеќавањето — сè се среќава во вечното прашање: што од светлината останува, а што се враќа во нејзината тишина.
- Во среда, трети декември, од 18 часот, авторот Сашо Алушевски ќе постави изложба од циклусот „На Мајката земја“ – шума, во мобилната-монтажна галерија, во Паркот на франкофонијата во Скопје.
- Преку суптилна деконструкција на лисја, земја, камен и вода, сликите ја расплетуваат врската меѓу визуелното и физичкото. Материјата се претвора во знак, а фотографијата — иако фиксирана — упорно одбива да биде статична. Таа сведочи за својата ограниченост, нудејќи простор каде што претставата и реалноста се разидуваат.
- Во реализацијата се користени природни материјали и повеќе аналогни фотографски техники: цијанотипија, Ван Дајк, гумотипија и гумомаслена техника, колодиум, мордансаж и лумен процеси.
