Филм којшто си игра со локалните стереотипи за различните делови на Франција, но и со генералната идеја на „провинција" и „примитивност". Одлична критика на локал-шовинизмот и на нашиот однос кон „другите“, дури и кога тие живеат само на десетина километри од нас.
Што знаете за Исланд, освен за гејзери и за Бјорк? После овој филм ќе знаете нешто повеќе, и за неговите широки и убави пејсажи, но и за луѓето што нив ги населуваат.
Го гледавте „Обложување на столетието" (осврт тука) и бевте малку ко потресени? Ајде сега како изгледа тоа исто капиталистичко срање на базично ниво, кога сведочите, макар и со посредство на филмска камера, одземање на нечии домови.
Кога во 2008 година на милиони погодени од финансиската криза им се стемни, на неколкумина кои тоа го предвидоа им осамна. Филмов е за оние вторите, базиран на бестселерот на Мајкл Луис од 2010, „Големиот облог: во пеколната машина".
Веројатно има и почудни начини да ти почне новата година отколку на 1 јануари, веднаш по Виенскиот концерт, со титкањето на СМС пораки кои посакуваат „многу љубов и здравје", да си пуштиш филм од Јоргос Лантимос. Ама тешко дека некои од другите опции би биле толку иронични.
Откачен филм на холандскиот режисер Алекс ван Вармердам, кој е нешто помеѓу комедија, трилер и, на моменти, хорор. Истовремено, тој е и остра критика на нашата неспособност да препознаеме насилство, дури и кога ни се одвива пред очи.
Оние кои со нетрпение очекуваа филм за писателот кого во некролозите по неговото самоубиство го нарекуваа „виртуоз", „граматички гение" и „манично љубопитен" ќе останат разочарани. Оние неоптoварените од ликот и делото на Валас во овој филм (можеби) ќе видат слаба варијанта на приказната за Салиери и Моцарт. Ние сме од првите.
На што можеш да се надеваш во свет кој е генерално неправичен и зол? На тоа дека ако се грижиш за него, едно дрво може да ти роди доволно за од јаболката да направиш пита, за тебе и твоите пријатели. Убав филм, со многу крв, хумор и крај кој успокојува.
Филм базиран на вистинска приказна за човек што добива писмо од Џон Ленон 34 години откако тоа било испратено, со Ал Пачино во главната улога, и музика од Ленон во позадината. Ќе бевме задоволни и ако во него немаше ништо повеќе од ова.
Одличен филм на Мира Наир за „хибридните идентитети", формирани врз основа на различни, понекогаш контрадикторни вредности, кои неволно но сепак одлучно знаат да го изберат фундаментализмот како излез од ваквата подвоена ситуација.
Базиран на сатиричен расказ на Едгар Алан По, филмов пука од потенцијал за истражување на тенката граница помеѓу она што е (наводно) нормално и она што е (исто така наводно) ненормално и лудо. И покрај блескавата актерска екипа, тој е сепак повеќе љубовно филмче отколку филозофски трактат или ироничен коментар на современата култура.
Што се случува со генерацијата Икс носена од бранот на „Миленумците"? Дали амбициозната младост навистина не знае, а резигнираната старост и да сака, не може? Ова е едно од прашањата кои ги поставува филмот, којшто би бил сосема во ред, доколку не би се трудел од петни жили да биде два филма - едниот благо комичен, другиот крајно сериозен.
Двајца британски актери, кои се играат самите себеси, минуваат шест дена шетајќи по италијанскиот брег. Се мачат јадејќи во прекрасни ресторани, спиејќи во скапи апартмани во кои престојувале Наполеон или Грета Гарбо и едрејќи со брод под име „Трпение". Ама освен од завист и воајеризам, филмот го изгледавме и заради нивните шармантно апсурдни муабети.
Тешко е да се гледа научна-фантастика во која речиси совршени човечки „репликанти" се обидуваат да ја преземат контролата, без асоцијации на Блејд Ранер, и чувство дека сè по него е во сенка на неговата визуелна и визионерска моќ. Па сепак, Ex Machina е повеќе од дистописки спектакл во кој главен лик е згодна и (вештачки) интелигентна жена, какви што се изнагледавме во последно време.
Сигурно ви се случило некоја серија да ве бендиса, па така при срце да ви прирасне и музиката од неа. Ама да почнете да гледате серија заради саундтракот, и така да се навлечете на содржината? Е, и тоа го има.
Каде се границите на нашата природна потреба за потчинување на авторитет и припадност на група? Колкав е нашиот капацитет за нанесување зло во име на овие „повисоки добра"? Тоа се темите со коишто се занимава oвој филм, правен според реален социјален експеримент, чии резултати се применливи и сега и тука.
Филм за борбата со Алцхајмер на едно семејство, којшто не би бил ни од далеку толку интересен доколку во него не би играла Џулијан Мур. Бонус: приказната за соочувањето со една друга болест на самиот режисер.
Правен според познатиот роман на Лоис Лоури (Lois Lowry), ова е хумана, но млака дистопија, која вреди да се погледне за атер на Бриџис, ако сте фан на Тејлор Свифт или за да го споредите со книгата.
Каде се границите на тоа да туркаш некого - како родител, пријател или професор - да го даде најдоброто од себе? И дали инсистирањето на совршенство ја оправдува суровоста, која единствено може да се спореди со војнички дрил? Ова се прашањата со кои се занимава филмов, после кој некое време ќе ве болат прстите, како да сте држеле тапанарски палки.
Расистички или патриотски? Филм за психопат-убиец, или за жртва на разните Рамсфелди и Чејновци, кои ги имаат поставено снајперите на покривите на Ирак? Барем едно нешто е сигурно - Бредли Купер е секси со 20 килограми повеќе.
