Има многу други нешта што светот ги памети од лудите 1920-ти. Но тогаш земал замав и еден откачен тренд кој е подзаборавен, а вклучувал ексцентрични забавувачи и „обични“ луѓе кои преку ноќ станале славни само затоа што седеле на високо. И тоа со недели.

Летото 1952, славниот сликар Анри Матис отишол на својот омилен базен во Кан. Му пречела гужвата, жештината, вревата. Се вратил дома и си направил свое мирно базенско катче.

„Дигитално раскажување“ е нова изложба која покажува како интерактивната технологија влијае врз начинот на кој ни раскажуваат или ние создаваме и пренесуваме приказни.

Веста за промоцијата на фотомонографијата „Огледало во Македонија“ на Нил Фолберг на 19 јуни во 19 часот во МКЦ деновиве ќе ја сретнете на повеќе портали. Но во неа недостасуваат најинтересните детали за тоа како после 50 години воопшто се случи некогашниот американски студент повторно да се поврзе со нашата земја. 

Неодамна излезе книга  на францускиот историчар и социолог Жорж Вигарело која го анализира феноменот на уморот од средниот век до денес. Без оглед за кој период станува збор, чувството на истоштеност кое го навјасува духот и ни ја влече снагата надолу е исто.

Од звуци на садници канабис до врескачки пауни, проголтани микрофони и бебиња во матка, постојат музичари кои ги отфрлаат „обичните“ инструменти и звуците кои можат да се добијат со компјутери. Нив ги интересира нешто...поинакво. 

Ова на фотографијата не е некаква импровизирана платформа за добивање на висина (како оние што викаа дека ги носел за сликање поранешниот француски претседател Саркози). Ова е за буквално покривање на траги на илегални производители на алкохол за време на прохибицијата. А може да послужи и за криења од секаков друг вид.

Несаканото присуство на концертните сцени на разно-разни сталкери, добронамерни но агресивни обожаватели или просто егзибиционисти се спречува со ангажирање обезедување или со физички бариери. Но ова важи само ако напасникот се движи по земја. 

Именуван според „местенка“ што била модерна во Њујорк во 1874, „Том Колинс“ и до денес останал еден од класичните коктели со џин.

„Смртоносна игра“ е наслов на првиот роман на славниот актер, во кој главен лик е поранешен полицаец по име Хари кој се обидува истовремено да излезе на крај со пребогати Руси, неонацисти и колумбиски нарко-картели. 

Претставата „Двоен хеликс“ ѝ оддава признание на Розалинд Френклин, чии истражувања биле од огромна важност за откривањето на структурата на ДНК. Нејзините машки колеги, кои ја добија Нобеловата токму за истото, не ја спомнале ни постхумно. 

Ликот и делото на Роберт Валзер се енигматични по повеќе основи. Но петстотините страници пронајдени по неговата смрт до 2000-тите содржеле „код“ кој неговите проучувачи едвај успеале да го пробијат. 

Веројатно најфасцинантното за илустрациите од важните судски процеси во САД е што тие сè уште постојат. Пастел на хартија изгледа како архаичен начин на документирање на некои од најважните правни настани на нашето време. Камерите се побрзи и попрецизни отколку човечките илустратори. Па тогаш, зошто се сè уште актуелни?

Ок, фино е да знаеме дека „во оваа куќа се родил тој и тој, таа и таа година“. Ама натписите кои го означуваат културното наследство не мора да се толку формални, полни забрани и исклучиво со историски податоци. 

Иераконполис, главниот град на Горен Египет во текот на прединастичкиот период е место на првата зоо-градина во светот. Погребани заедно со елитните членови на општеството, археолозите тука пронашле коски од бабун, слон кој бил украсен (нашминкан) со бои и дотеран со ѓердани и алки, бројни мачки и кучиња, леопард, два крокодила, истребени видови диви волови, нилски коњи, газели и други животни.

Во јуни 1909, Алис имала само 22 години, а автомобилите биле сосема нов изум, со клупи наместо седишта. Авантуристка по дух, таа поканила уште три другарки и на еден дождлив ден во јуни тие тргнале од Њујорк кон другиот крај на Америка.

Именка, машки род, со значење нејасен говор или писмен состав полн со бесмислици. Како во „текстот беше вистински галиматијас“. Интересен збор за кој етимолозите уште не можат да се договорат од каде потекнува.

Во 1963, без никакво претходно музичко искуство, со сензуален глас ја испеа песната која стана химна на бразилската музика. За жал „Девојката од Ипанема“ остана нејзин единствен хит, но обожавателите ја памтат и по соработките со Стен Гец и Чет Бејкер. 

Јуни 2003 е забележан како датумот кога бил објавен првиот аудио подкаст. Од тогаш овој медиум на безброј начини го има потврдено своето место во медиумскиот простор. Кај нас тој се уште главно се сведува на интервјуа (со видео) или на долги монолози на теми кои се на невладината агенда на продуцентот. А сè што е потребно се лаптоп и микрофон. Добро, и другар што ќе монтира. 

Терминот „транспарентност“ стана мантра на епохата. Тој е клучен за западното разбирање на либералното општество. Очекуваме транспарентност, достапност, видливост од политичките институции, од корпорациите, од медиумите. Но како таа стана толку моќна и глобална идеја?

Во историјата на трките со коњи, еден човек има посебно место. Френк Хејс ја добил првата и за жал последна трка во својата кариера на коњот Сладок бакнеж и покрај тоа што, благо кажано, бил во тешка здравствена состојба. Излегло дека бакнежот бил смртен.

Секоја приказна на наш млад исселеник е посебна, но за да биде успешна таа секогаш мора да содржи неколку основни елементи: многу трудољубивост, моменти на носење исправни одлуки и секако малку среќа. Од ова исцрпно интервју со Кристе, некогаш скопјанец денес њујорчанец, изгледа дека тој ги спакувал трите нешта во едно. Техничките детали и термините кои се тешко преводливи на македонски се оставени во оригинал, но оние во браншата сигурно ќе ги разберат, а другите можеби нешто и ќе научат. 

Во 1910 еден неуспешен законски предлог требало да ја зголеми достапноста на евтино месо преку увоз на нилски коњи. Од оваа „езерска крава“, како што ја нарекол Њујорк Тајмс, би биле правени вкусни колбавчиња и сланинче. 

Во Народната библиотека во Србија е отворена изложба по повод 125 години од раѓањето (16 мај 1898) на поетесата чии стихови од „Крвава бајка“ ги памтат оние кои се образуваа во поранешна Југославија. Истовремено, се навршуваат и три децении од нејзината смрт, на возраст од 95 години. На своето последно патување била во Швајцарија, од каде донела и репортажи кои до сега беа малку познати.