Иако некои материјали можат ефективно да бидат рециклирани и безбедно направени од рециклирана содржина, пластиката не може. Рециклирањето пластика не функционира и никогаш нема да функционира. САД во 2021 има очајна стапка на рециклирање од околу 5%, во споредба со пикот од 9,5% од 2014, кога САД извезуваше милиони тони пластичен отпад во Кина и го сметаше за рециклиран - иако најголемиот дел од него не беше.
Рециклирањето генерално може да биде ефективен начин за преработка на материјали од природни ресурси. Ова го докажува и високата стапка на рециклирана хартија во САД од 68%. Проблемот во рециклирањето пластика не лежи во концептот или во процесот, туку во самиот материјал.
Првиот проблем е што има илјадници различни пластики, секоја со различен состав и карактеристики. Сите тие вклучуваат различни хемиски адитиви и бои кои не можат заедно да бидат рециклирани, заради што е невозможно да се сортираат илјадниците милијарди парчиња пластика во одделни типови на преработка. На пример, ПЕТ1 шишињата (polyethylene terephthalate) не можат да се рециклираат со ПЕТ1 кутиите за храна, кои се различен ПЕТ1 материјал, а зелените ПЕТ1 шишиња не може да се рециклираат со безбојните ПЕТ1 шишиња (што е една од причините зошто Јужна Кореја забрани ПЕТ1 шишиња). Истото важи и за рециклирањето на пластики од другите типови (ХДПЕ2, ПВЦ3, ЛДПЕ4, ПП5, ПС6) кои мора одделно да се преработуваат.
Само еден оброк од сендвичара може да вклучува различни типови на пластика за една употреба, меѓу кои ПЕТ1, ХДПЕ2, ЛДПЕ4, ПП5 и ПС6 чашки, капачиња, кутии за храна, торби и прибор за јадење, кои не можат да бидат заедно рециклирани. Ова е една од многуте причини зошто за пластичниот прибор и опрема во ланците за брза храна во САД не може легитимно да се тврди дека може да се рециклираат.
Друг проблем е што преработката на пластичен отпад - кога воопшто е возможна - е многу расипничка. Пластиката е запалива, а ризикот од пожар во центрите за рециклирање пластика претставува закана за околните заедници - голем број од кои се лоцирани во сиромашни заедници.
За разлика од метал и стакло, пластиката не е инертна. Пластичните производи може да вклучуваат токсични додатоци и апсорбираат хемикалии, и генерално се собираат во канти полни со најверојатно опасни материјали како пластични садови за пестициди. Според извештај објавен од канадската влада, ризикот од токсичноста кај рециклираните пластики спречува „најголемиот дел од пластичните производи и пакувања“ да се рециклираат во пакување за храна.
Друг проблем е што рециклирањето пластика едноставно не е економично. Рециклираната пластика чини поскапо од новата пластика затоа што собирањето, сортирањето, превозот и преработката на пластичен отпад е претерано скапо. Петрохемиската индустрија рапидно се шири, што само ќе ја намали цената на новата пластика.
И покрај овој очигледен недостаток, индустријата за пластика водеше децениска кампања за ширење на митот дека материјалот може да се рециклира. Оваа кампања потсетува на напорите на тутунската индустрија да ги убеди пушачите дека цигарите со филтер се поздрави отколку цигарите без филтер.
Конвенционалното механичко рециклирање, во кое пластиката се меле и топи, е старо неколку децении. Сега индустријата за пластика ги фали бенефитите на т.нр. хемиско рециклирање во кое пластичниот отпад се преработува со висока температура и дополнителни хемикалии, по што се претвора во нискоквалитетно гориво.
Во 2018 Дау кемикалс тврдеше дека погонот за хемиско рециклирање во Солт лејк сити има капацитет да го преработи мешаниот пластичен отпад од домаќинствата од Боиси (230.000 жители) и да го претвори во дизел гориво. Како што покажа истрагата на Ројтерс од 2021, сите различни типови на пластичен отпад го контаминирале процесот на пиролиза. Денес, Боиси го согорува мешаниот пластичен отпад во печки, што резултира со испуштање на штетни гасови. Овој добро документиран неуспех не ја сопре индустријата за пластика да продолжи да тврди дека хемиското рециклирање функционира кај мешаната пластика.
Хемиското рециклирање не е изводливо. Тоа не успеа и ќе продолжи да не успева заради истите разумни реални причини заради кои и конвенционалното механичко рециклирање пластика постојано не успева. Уште полошо, неговите токсични гасови ќе предизвикаат нова штета на нашата средина, клима и здравје.
Не го зборуваме ова за да очајуваме. Напротив. Ни требаат чисти факти за поединците и политичарите да можат да преземат конкретни чекори. Во САД постојат докажани решенија за пластичниот отпад и загадување и можат брзо да бидат копирани низ земјата. Овие решенија вклучуваат забрана за користење на кеси за една употреба и пластичен прибор за јадење за една употреба, поставување машини за садови во училиштата кои ќе им дозволат на учениците да ја јадат храната со вистински прибор наместо со пластика за една употреба и префрлање на програмите за испорака на оброци од користење на пластични садови во садови за повеќе употреби.
Ако индустријата за пластика го следи учебникот од тутунската индустрија, таа никогаш нема да ја признае дефектноста на рециклирањето. Иако можеби нема да можеме да ги сопреме да се обидуваат да не прелажат, можеме да донесеме ефективни закони кои ќе направат вистински напредок. Забраната на пластика за една употреба го намалува отпадот, ги заштедува парите што даночните обврзници ги трошат на фрлање и чистење, и го намалува загадувањето со пластика на природата.
Потрошувачите можат да ги притиснат компаниите да престанат да ги полнат полиците на продавниците со пластики за една употреба со тоа што нема да ги купуваат, а наместо тоа ќе изберат призводи во подобро пакување. И треба да продолжиме да ја рециклираме целата наша хартија, кутии, лименки и стакло, бидејќи тоа вистински функционира.
