Бројни студии покажуваат дека многу цицачи, вклучувајќи ги и луѓето, поседуваат биолошки алатки што се неопходни за состојба на успаност, но ни недостасува кодот што би можел да ги активира.
Научниците притоа прават разлика помеѓу успаност и хибернација. Успивањето е краткорочно забавување на метаболизмот - ден или два, додека хибернацијата трае со недели или месеци. За време на успивањето, телото драстично ја намалува температурата, пулсот и дишењето, а мозокот преминува во режим на минимална потрошувачка на енергија.
За многу животински видови ова е начин за преживување на студот. Арктичките копнени верверички (Urocitellus parryii) можат да ја спуштат телесната температура под нулата и да го забават срцев ритам на помалку од едно отчукување во минута. Ова софистицирана состојба на метаболичка строгост одржувана преку прецизна серија хормонални и невронски сигнали, е целосно реверзибилна: верверичките оживуваат со првото затоплување.
Современите научни сознанија говорат дека луѓето денес не се способни за хибернација. Главната пречка е фактот што човечкиот мозок постојано троши 20% од вкупната енергија на целиот организам, па дури и релативно кратките периоди на тешка хипотермија го прекинуваат снабдувањето со доволно кислород и гликоза и може да предизвикаат трајно оштетување на невроните, губење свест и колапс на витални органи.
Тоа не е пречка медицината да користи некои принципи на хипотермијата. Терапевтската хипотермија се користи кај пациенти по срцев застој, церебрална хеморагија или тешка траума: телото на пациентот се лади на 32–34 °C со цел да се забави метаболизмот и да се спречи (или барем да се ублажи) трајно оштетување на мозокот. За време на некои неврохируршки операции, пациентите се доведуваат во состојба на речиси целосен циркулаторен застој: крвта се лади во вонтелесен циркулаторен систем, нервниот систем и телото се ставаат во длабок сон со анестетички лекови, а мозокот е во состојба на хипотермично-фармаколошка кома додека хирургот не ја заврши деликатната операција.
Познато е дека процедурите за реанимација можат да бидат успешни и по значително долг период без отчукувања на срцето кај давеници или луѓе затрупани во лавини. Со умерено ладење на телото, тоа добива повеќе време за закрепнување. Сличен принцип се применува и во неонатологијата, кај екстремно незрели новороденчиња кои се изложени на ризик од хипоксично-исхемично оштетување на мозокот. Мало намалување на телесната температура кај предвремено родени бебиња ги намалува метаболичките потреби на невроните и помага да се спречат трајни оштетувања.
НАСА и ЕСА сериозно ја разгледуваат идејата за хибернација на екипажот во долготрајни вселенски мисии. Патувањето до Марс би траело околу 18 месеци. Во овој период, астронаутите би биле изложени на зрачење, стрес, губење на мускулна маса, остеопороза, имунолошка слабост и психолошка исцрпеност. Кога би биле во состојба слична на хибернација, тие би консумирале помалку кислород, храна и вода, а забавениот метаболизам ќе ја зајакне отпорноста на зрачење. Ова би го намалило ризикот од депресија, несоница и конфликти, а и летало би било помало, со помалку простор за одржување на телесната кондиција.
