По најново, испадна дека извештаите за смртта на Големиот корален гребен биле во најмала рака - претерани. Со години нè уверуваадека човекот полека го дави овој славен корален гребен крај брегот на Квинсленд.
Гардијан објави дури и некролог. Буквално беше наречен „Големиот корален гребен: некролог“. „Семето на уништувањето на гребенот се фати“, се вели во него. И сите знаеме кој е виновен за ова „уништување“. Секогаш сме ние. Превозот, трансформацијата на гребенот во туристичка атракција и злобната индустрија за јаглен во Квинсленд. „Климатските промени го убиваат Големиот корален гребен“ – гласеше страшната пресуда во 2017 година.
А сега? Добар е гребенот. Поточно, долго време не бил подобар. Наместо некролози, фокусот се префрли на проблемот со „белењето“ (види на Офф: Големата корална бариера побеле од топлото). Ако „климатските услови не се стабилизираат“ и ако човештвото не ги заузда своите лудории за загревање на Земјата и загревање на морето, сè тоа ќе побеле, ни беше кажано.
Само што, тоа не се случи. Напротив. Ново истражување на Австралискиот институт за морски науки обелодени дека коралната покривка на гребенот спектакуларно се обновила. Во две третини од гребенот, коралната покривка е на највисоко ниво од почетокот на мониторингот, пред 36 години.
Од некролози пред само неколку години, до добро здравје во 2022 година - овој гребен му доаѓа нешто како воскреснатиот Лазар на природниот свет.
Во меѓувреме Гринпис дури одржа и подводен протест кај гребенот, со транспарент на кој пишуваше „Јагленот го убива гребенот“. Да? Производството на јаглен во Квинсленд постојано се зголемува - се произведуваат милиони тони јаглен секоја година - а сепак здравјето на гребенот е сè подобро. Лажни вести, Гринпис?
Смртта на Големиот корален гребен е само последната еко-апокалипса што не се оствари. Со децении нашите елити прогнозираат смрт и пропаст на глобално ниво, а ништо од тоа не се случи. Се сеќавате на „глобалното ладење“, идеја од 1970-тите дека Земјата се движи кон ново ледено доба? Дури и ЦИА предвиде „штетни глобални климатски промени“, со „повеќе снег и студени периоди“.
Потоа дојде уште една паника од 70-тите - „популационата бомба“, трескавичното верување дека се раѓаат толку многу луѓе што нема да можеме да ги нахраниме сите. И оваа неомалтезијанска глупост се распадна во контакт со реалноста. Во моментов има речиси осум милијарди души на Земјата, наспроти помалку од четири милијарди во тоа време.
Мојата генерација од 1980-тите ќе се сети на застрашувачките дискусии за „киселите дождови“ - уште едно апокалиптично сценарио кое дојде и замина.
„Уништувањето на шумите“ беше уште една често раскажувана еко-хорор приказна. Човештвото ги убива шумите во светот, ни беше кажано. Испадна дека живееме во период кога шумите растат. Дури и загубата на шумите во тропските предели се „компензира со добивки на други места“.
А што е со глобалното зазеленување? Од 1982 година, секоја година на планетата се додаваат 618.000 квадратни километри дополнително зеленило. Тоа е еквивалентно на три Велики Британии годишно. Накратко, како и на Големиот корален гребен, и на зеленилото му оди.
Предвидувањата на крајот на деновите постојано пропаѓаат. Имаме „пет години да го спасиме светот“, тврдеа Екологот во 2007 година. Имаме „10 години да го спасиме светот“, порачаа од ОН во 1989 година. Имаме „четири години да го спасиме светот“, пресмета научникот на НАСА и климатски експерт Џим Хансен во 2009 година.
Крајот на светот едноставно не дојде. А сепак, наместо да размислуваат за дупките во нивната апокалиптичност, овие Нострадамуси само го менуваа датумот на пропаста. И во 2018 година ни беше кажано дека имаме само 12 години да го спасиме светот. Кој е за да се собереме во 2030 година за да прославиме уште една неуспешна апокалипса? Можеме да го направиме тоа на Големиот корален гребен.
За еко-алармистите сè што правиме е страшно е страшно. Големиот и одвратен „човечки отпечаток“ врз сиромашката Мајка Земја предизвикува топлотни бранови и бури и смрт од невидени размери, велат тие. Не ќе да е така. Ние сме всушност побезбедни од насилните каприци на природата од кога било. Бројот на луѓе кои умираат во природни катастрофи падна од околу 500.000 годишно во 1920-тите, на 14.000 во 2020 година. Тоа е пад од 96 отсто. Процентот на човечки суштества кои живеат во сиромаштија падна од 80 проценти на почетокот на 19 век, на помалку од 20 проценти во 2010-тите. Смртните случаи од болести и војни, исто така, драстично се намалија во модерната ера. Детскиот труд исто така. Во меѓувреме, очекуваниот животен век се зголеми. Во Европа, меѓу 1770 и 2019 година, од 34 години се зголеми на 79 години. Токму во времето кога човештвото имаше индустриски револуции и наводно беше чума на планетата, здравјето и перспективите на човештвото се подобрија на начин на кој нашите предци можеле само да сонуваат.
Се разбира, работите се далеку од совршени. Итаме кон сериозна економска и енергетска криза. Таа најсилно од сите ќе ги погоди работничките класи на Запад и луѓето од југот. Но, оваа криза не оди на душа на модерното општество. Напротив, оди на душа на елитите кои му врртат грб на модерното општество. Децениското најавување на еколошка пропаст, гневот против фосилните горива, постојаните барања за забавување на економскиот раст и на фамозниот „футпринт“, несомнено помогнаа да бидеме вовлечени во оваа загрижувачка нова реалност на енергетската криза. Не треба да бидеме загрижени од „човечкото влијание“ врз планетата, туку за аномизитетот на естаблишментот кон „човечкото влијание“. Совладувањето на природата е од суштинско значење ако сакаме да продолжиме да го подобруваме човечкиот живот. Исто така, тоа ќе ни помогне да се грижиме и за самата природа, вклучувајќи ги и нејзините најголеми чуда како Големиот корален гребен.
