На „опашката“ на актуелните настани со Ѓоковиќ на далечниот континент, искрснуваат приказни за други Срби кои „заглавиле“ таму, овој пат по своја волја. Новостекнатото име на еден од нив на јазикот на абориџините значи „утринска ѕвезда“. Му го доделиле како благодарност за неговото писателско залагање за нивните права.
Пол Дезмонд, оригиналниот саксофонист од квартетот на Дејв Брубек, бил заљубен во Хепберн. Ѝ посветил песна, но никогаш не дознал дали воопшто ја имала слушнато.
Пандемијата наметна куп етички прашања, меѓу кои и она најстрашното - во ситуација на ограничени ресурси, на пример апарати за кислородна поддршка, кој ќе се квалификува како приоритетен, а кој ќе биде оставен да умре? Во САД во 1960-тите бил формиран комитет кој требало да решава на слична тема - кој ќе оди на дијализа, а кој не.
Фабијан Авенариус Лојд, подоцна Артур Кревен, бил роден во 1887 во Лозана, а последен пат бил виден на брегот близу Салина Круз во Мексико во 1918. Помеѓу овие датуми, неговиот живот делува како материјал за филм.
Свесни сме дека во рубрикава често објавуваме текстови за некакви измамници или ликови кои целиот живот се обидувале (најчесто безуспешно) да се реобмислат себеси, оправдувајќи ги средствата со целта. Но во овие приказни има и нешто трогателно, во тој напор да се прикажеш како нешто што не си. Во случајов уште повеќе затоа што доаѓа од некој што денес би го нарекле „животен советник“.
Лизгањето на банана е класичен скеч од оние црно-белите комедии. Но тој има реална историска основа, поврзана со време кога фрлените кори по њујоршките улици биле кошмар за неговите жители.
Со цел да се искорени употребата на ладни оружја од кои страдаат многу млади луѓе, навивачкиот свет веќе неколку години инсистира на машка, витешка пресметка со ривалите (народски со голи раце). Прва ваква фер договорена борба пред неколку години имаа Кумани од Куманово и навивачите на МЗТ Скопје „Фемили Аеродром“.
„Просветителство“ ни асоцира на мртви бели мажи со перики. Но за Пинкер, вечниот оптимист, ова не е одамна минат и заборавен период од човечката историја, туку претставува збир вредности кои ги почитуваме и во 21 век, иако можеби не сме свесни за тоа. Да, а?
Рок ѕвездата Џони Халидеј (или Алидè, како што се изговара на француски), кој почина на возраст од 74 години од рак на бели дробови, е најуспешниот музичар во историјата на Франција. И покрај феноменалниот успех во својата земја, малкумина го знаеа вон неа.
100 уметници од цел свет ги создавале 66-те илјади слики кои го сочинуваат филмот посветен на холандскиот сликар. Доколку би биле поставени физички во просторот, тие би зафаќале територија колку цел Лондон и Менхетен заедно.
Тоа дека серијава е за група богати американски мајки и нивните проблеми сигурно не е баш некоја реклама за неа. Но под површината на совршениот свет на Монтереј, Калифорнија, лежат куп трауми, тензии и лаги чие разоткривање е и болно и катарзично. Особено со таков актерски кастинг и со таква музика.
Годината што ја оставивме зад нас консензуално е прогласена за таква која не сакаме да се повтори. За ретроактивно да се рационализира сето она што му се случи на светот, и што ќе продолжи да му се случува, меѓу другото се посегнува по филмови кои визионерски го претскажале она што денес го живееме, а чии пораки не сме ги сфатиле доволно сериозно. Еден од нив е токму овој.
Ејми Херман е историчарка на уметност, но таа држи курсеви за визуелно „описменување" на голем број професии кои немаат директна врска со уметноста - полицајци, бизнисмени, болничари. Сега има и нова книга.
Претходник на минимализмот, надреализмот и театарот на апсурдот, Сати себеси не сакал да се нарекува композитор, туку човек кој создава амбиентална музика што се вклопува во просторот како дел од мебел. Ова е само една од неговите ексцентрични идеи, кои и по век и половина од неговoто раѓање само покажуваат колку бил пред своето време.
Викендов беа доделени наградите на фестивалот Санденс. Онаа на публиката и на жирито ја доби „Раѓање на нацијата", којшто зборува за побуна на еден афро-американски роб во 1831.
Во декември 1950 Гатри потпишал договор за изнајмување новоизграден стан во Бруклин. На една страна на документот е авторот на „Оваа земја е твоја земја", химна на (замислената) рамноправност на сите што живеат во Америка. На другата страна е потписот на стариот на Доналд, Фред Трамп. Почудна комбинација, здравје.
Некој ќе каже, немаме резултати, ужас сме, катастрофа, дебили играат. Какви-такви, наши се и треба барем да пробаме да им дадеме поддршка па на крајот ако не чинат ќе ги пцуеме и кудиме. Вака, со седење од фотеља (а по ново и од вц шолја со мобилните во раце) нема никогаш ништо да смениме.
Родена како Елеанора Фаган на 7. април 1915, со прекар Lady Day, Холидеј има извршено огромно влијание врз џез и поп пејачите, но и врз историјата на музиката воопшто.
По дружбата со македонските фанатици за Рома и Интер, гледавме Лига на шампионите со над 100 навивачи на Јуве. Речиси секое коло имаат претставници во Торино каде собрале автограми од Конте, Недвед, Ањели, а имаа урамено парче од тревата на која трча италијанскиот шампион.
Каде се границите на нашата природна потреба за потчинување на авторитет и припадност на група? Колкав е нашиот капацитет за нанесување зло во име на овие „повисоки добра"? Тоа се темите со коишто се занимава oвој филм, правен според реален социјален експеримент, чии резултати се применливи и сега и тука.
Нешто помеѓу помен и трибјут, во њујоршкиот Челси Хотел се отвори изложба на слики на еден од основачите и според многумина ’рбетот на славниот панк бенд. Тоа што таа е организирана токму во овој хотел има и посебна симболика.
Еден њујоршки дизајнер се обидува да ги преиспита постулатите врз кои почива технологијата - брзината и постојаната иновативност. Неговата верзија на познати видео игри се во форма на коцка, и на нив може да правите само еден потег дневно.
Еден од најпопуларните бразилски клубови соопшти дека до крајот на идната година ќе бидат завршени гробиштата на кои секој навивач ќе може да си купи парцела.