Има нешто вознемирувачко во овој краток расказ на Леонид Андреев, руски писател од почетокот на дваесетиот век, особено ако се чита воочи Велигден. Петок е, и во ерусалимското маало во кое живее трговецот Бен-Товит владее голема возбуда.

Да не се даваше во недела во 2, истоимената емисија на Хрватската телевизија може слободно да се вика и „Точно на пладне": Александар Станковиќ, со гарикуперовски израз на шериф-праведник, смирено го прелистува бележникот, секој миг подготвен да повлече.

Додека со пар пријатели седевме во ресторанот на Саемот, конзумирајќи го најдоброто од годинешнава книжевна понуда во вид на поховани тиквички, овчи кашкавал и потпечено лепче, некој раскажа за локален тип кој со своите четириесетина години, полно работно време, деца, жена и куче, досега успеал да напише и издаде единаесет книги, и тоа од подебелите.

Кога се подготвував да зборувам на TEDx, конференција која се одржа во Скопје во октомври 2010, за врската меѓу јазикот и светогледот врз примери на непреводливи зборови, се сетив на оваа книга од Хауард Реинголд.

Најголемата грижа на една пријателка која требаше да се породи на почетокот на март, беше нејзиниот син да не се роди токму на осми. Да си машко, а секоја година да ти го честитаат роденденот со „Среќен ден на жената", веројатно не е многу пријатно, дури ни на ниво на шега.

Гостинката во ова издание на Букбокс ја запознав на необичен начин, полемизирајќи со неа преку медиумите на тема која обете нè засега, високото образование.

Во 1946, по покана на Канцеларијата за воени информации на САД, Рут Бенедикт ја објавува познатата „За хризантемата и мечот", студија посветена на јапонскиот национален карактер.

Во пресрет на Денот на жената, со нескриено задоволство го одбележуваме исправањето на една историска неправда – отсуството на згодни и доволно разголени мажи на насловната на овој сајт!

Hello, my name is Johnny Cash!

Во Македонија одамна не сум забележала главни актери во некое препукување, карање, преписка или скандал да бидат писатели, а тема на „дешаванките" да биде нивниот лик и книжевно дело.

Оние кои, како мене, се имаат скарано со математиката и природните науки, за Гедел главно знаат посредно, преку делото на Даглас Хофштатер „Гедел, Ешер и Бах".

Сигмунд Фројд, таткото на психоанализата, прв и последен пат го посетил Њујорк во 1909. Се прошетал низ Централ парк, го посетил Универзитетот Колумбија, се провртел низ Кинескиот кварт и – заминал. Нарекувајќи ја оваа земја „голема грешка", тој никогаш повеќе не дошол во Америка.

Прв пат во пишувањето на Букбокс кон една книга пристапивме програмски – едвај чекавме под рака да ни падне автор чиј несимпатичен лик ќе ни даде добра подлога да се ситиме врз неговото дело, и со тоа да ја прекинеме, барем за миг, традицијата на блаконаклони осврти.

Среде вести емитувани ден пред Бадник, жителите на едно велешко маало без срам и перде кажуваа мрсни песни, собрани околу коледарскиот оган.

Со искрена тага го оверувате фрижидерот – руската салата фатила темна кора, свинското се исушило, сармата го загубила својот сјај. Детето три дена ви јаде храна од пакетче, не ви е ќеф дури ни да му украдете од крем-бананите.

Насмевките им искрат како жижици на полноќ. Облеката му мириса на планински поток, мазно е избричен и нема првут. Таа има негувани раце, влошката не ѝ пропушта и знае која е најдобрата супа од ќеса. Лицата им се затегнати, чекорот одважен, погледот вперен напред. Тоа се среќните луѓе. А нивниот свет - најдобриот од сите можни.

Ренато Баретиќ е првиот кој во Букбокс е застапен два пати. Има и зошто – откако нè освои со Осмиот повереник (осврт за него тука) и со непосредноста во преписката по мејл, со нетрпение го дочекавме македонскиот превод на неговиот најнов роман, Хотел Гранд.

- Зошто Евреинот го премотува порничот наназад?
- Му се допаѓа сцената кај што курвата ги враќа парите.

Роднините на кои им ги нарачав не беа свесни на што се нафаќаат. 14 парчиња, 7.000 страници, над 10 кила. Има нешто свечено во комплетите книги, вглавени во картонска кутија како тули во ѕид, секоја со (фројдовски) тврда корица, и хартија мека ко душа.

Целта на рубрикава е малку да се одмориме, ама и да 'освежиме' со области и книги во кои ептен не се разбираме.

Што ќе беше литературата без годишнини? Без нив класичните автори немаше да бидат реиздавани, немаше да бидат снимани нови филмови посветени на нивните дела и животи, немаше да има нови биографии кои содржат дотогаш непознати пикантерии, културните рубрики на весниците ќе беа празни, спомените на некои важни настани избледени.

Во филмот кој го нарекуваат комедија, „Четири лава" на Кристофер Морис, група британски муслимани решаваат да станат бомбаши-самоубијци.

Пред некој ден се сретнав со пријател кого го немав видено дваесетина години. Живее во странство и нема многу контакти со родната грутка.

Еден осврт за оваа книга почнува со следниве зборови: „Роберт Перишиќ е заебан лик". Пократка и поточна дефиниција на нечиј уметнички опус не сум сретнала. Да си маж во најдобрите години, да си писател, и истовремено да си „заебан", значи дека си добар. А Перишиќ не само што е добар - тој е одличен.