Вести од Србија. Не, не се работи за Ратко Младиќ, спорот СПЦ – МПЦ, или за гостување на некоја силиконеста турбо – мега – ѕвезда, туку за нешто пофино. За книга, на пример. Десет автори на возраст од луди млади години (кој помалку, кој повеќе) на едно место, помеѓу две корици. Меѓу нив и јас и Ѓоко Здравески, преведени на српски.

Додека го пишувам ова на скопскиот плоштад се поставува споменикот на воинот, за кој многумина се колнат дека потсетува на Александар Македонски.

Кога пред изборите слушнав дека се составува листа на потенцијални пратеници предводена од професор по филозофија и од колумнист, искрено се израдував.

Да си бестселер кој се продава во милиони копии, и со месеци да ги заземаш првите места на листите на најпродавани на различни географски широчини, тоа би требало да значи дека твојот автор добро го познава вкусот на „широката читателска публика". Но и дека тој, или неговиот уредник, вешто успеваат да ги прилагодат твојата содржина, стилот и ликовите за тие сепак да не изгледаат преповршно и навредливо за просечната интелигенција на просечниот читател, кој главно се пали на разводнети трактати за смислата на животот, мистерии и многу секс, но сака да верува дека чита „добра литература".

Стотото издание на Букбокс сакавме од патриотски побуди да го посветиме на македонски автор, и тоа таков кој ги поседува квалитетите кои оваа рубрика се обидува да ги промовира – да е непретенциозен но убедлив, опуштен но буден, искрен но не вулгарен, речит, но да знае за доста.

(внимание – некои од опишаните сцени можат да ја вознемират малолетната публика и да предизвикаат мачнина)

„Кептен Бифхарт слушаше со неговите очи, и гледаше со ушите. Чудесен, таен, и длабок, тој беше божествено суштество од највисок ред. Го опишуваше неописивото — да беше коњ ќе беше од оние дивите."
Том Вејтс

Чудно е колку историски „собитија" можат да се зипуваат во седумте дена од еден до друг Букбокс, и да ни создадат чувство дека навистина живееме во време на космички значајни настани и неочекувани пресврти.

Има нешто вознемирувачко во овој краток расказ на Леонид Андреев, руски писател од почетокот на дваесетиот век, особено ако се чита воочи Велигден. Петок е, и во ерусалимското маало во кое живее трговецот Бен-Товит владее голема возбуда.

Да не се даваше во недела во 2, истоимената емисија на Хрватската телевизија може слободно да се вика и „Точно на пладне": Александар Станковиќ, со гарикуперовски израз на шериф-праведник, смирено го прелистува бележникот, секој миг подготвен да повлече.

Додека со пар пријатели седевме во ресторанот на Саемот, конзумирајќи го најдоброто од годинешнава книжевна понуда во вид на поховани тиквички, овчи кашкавал и потпечено лепче, некој раскажа за локален тип кој со своите четириесетина години, полно работно време, деца, жена и куче, досега успеал да напише и издаде единаесет книги, и тоа од подебелите.

Кога се подготвував да зборувам на TEDx, конференција која се одржа во Скопје во октомври 2010, за врската меѓу јазикот и светогледот врз примери на непреводливи зборови, се сетив на оваа книга од Хауард Реинголд.

Најголемата грижа на една пријателка која требаше да се породи на почетокот на март, беше нејзиниот син да не се роди токму на осми. Да си машко, а секоја година да ти го честитаат роденденот со „Среќен ден на жената", веројатно не е многу пријатно, дури ни на ниво на шега.

Гостинката во ова издание на Букбокс ја запознав на необичен начин, полемизирајќи со неа преку медиумите на тема која обете нè засега, високото образование.

Во 1946, по покана на Канцеларијата за воени информации на САД, Рут Бенедикт ја објавува познатата „За хризантемата и мечот", студија посветена на јапонскиот национален карактер.

Во пресрет на Денот на жената, со нескриено задоволство го одбележуваме исправањето на една историска неправда – отсуството на згодни и доволно разголени мажи на насловната на овој сајт!

Hello, my name is Johnny Cash!

Во Македонија одамна не сум забележала главни актери во некое препукување, карање, преписка или скандал да бидат писатели, а тема на „дешаванките" да биде нивниот лик и книжевно дело.

Оние кои, како мене, се имаат скарано со математиката и природните науки, за Гедел главно знаат посредно, преку делото на Даглас Хофштатер „Гедел, Ешер и Бах".

Сигмунд Фројд, таткото на психоанализата, прв и последен пат го посетил Њујорк во 1909. Се прошетал низ Централ парк, го посетил Универзитетот Колумбија, се провртел низ Кинескиот кварт и – заминал. Нарекувајќи ја оваа земја „голема грешка", тој никогаш повеќе не дошол во Америка.

Прв пат во пишувањето на Букбокс кон една книга пристапивме програмски – едвај чекавме под рака да ни падне автор чиј несимпатичен лик ќе ни даде добра подлога да се ситиме врз неговото дело, и со тоа да ја прекинеме, барем за миг, традицијата на блаконаклони осврти.

Среде вести емитувани ден пред Бадник, жителите на едно велешко маало без срам и перде кажуваа мрсни песни, собрани околу коледарскиот оган.

Со искрена тага го оверувате фрижидерот – руската салата фатила темна кора, свинското се исушило, сармата го загубила својот сјај. Детето три дена ви јаде храна од пакетче, не ви е ќеф дури ни да му украдете од крем-бананите.

Насмевките им искрат како жижици на полноќ. Облеката му мириса на планински поток, мазно е избричен и нема првут. Таа има негувани раце, влошката не ѝ пропушта и знае која е најдобрата супа од ќеса. Лицата им се затегнати, чекорот одважен, погледот вперен напред. Тоа се среќните луѓе. А нивниот свет - најдобриот од сите можни.