„Горната уста ми се влажни, додека долната ми трепери! Ќе го прегрнам, ќе го бакнам“ - глинена плочка од 1900-1595 пред наша ера од Сипар, Месопотамија.
Овие стихови напишани со клинесто писмо, издлабени во плочка пред околу 4.000 години, се меѓу првите описи на романтичното бакнување. Но одредени назнаки од археологијата и проучувањето на ДНК сугерира дека луѓето се бакнувале многу порано отколку што за тоа имале шанса да раскажат на писмено - љубовниот чин можеби е исто толку стар колку и нашиот вид. За жал, како што бакнувањето се популаризирало, така се ширеле и неговите нуспојави, како што е ширењето на болести. Сега, научниците кои ја проучуваат еволуцијата на издржливи патогени тоа го поврзуваат со историјата на бакнежот, обидувајќи се да ја откријат долготрајната улога на „лапањето“ во нивната трансмисија.
Троелс Панк Арбос, експерт за клинесто писмо од Универзитетот во Копенхаген кој специјализира историја на медицината, во најнов број на списанието Science пишува за древната историја на бакнувањето и неговата улога во пренесување болести. Трудот е заснован на записи од Месопотамија, кои се фокусираат на до сега игнорирани референци на бакнувањето и медицинските документи кои опишуваат болести. Притоа, студијата го датира уште порано најстариот доказ за практикување на бакнежот, кој до сега се сметаше за 3500 години стар ракопис од Индија од бронзено доба. Месопотамските плочки се 1000 години постари. Тоа сепак не значи дека пред 4500 години луѓето не се бакнувале, туку дека со актуелните методи на детекција тоа е најдалеку што може да се стигне во моментов кога е во прашање историјата на бакнежот.
Поривот за бакнување е тема на психолошки и физиолошки истражувања. Некои сметаат дека бакнувањето им помага на луѓето да селектираат „добри“ наспроти „лоши“ партнери, на пример преку лошиот здив кој може да укажува на здравствени проблеми. Бакнувањето овозможува поврзување и пријатно чувство, бидејќи нашите сензитивни усни и јазици поттикнуваат области од мозокот кои го намалуваат стресот и го зголемуваат задоволството.
Но ова подразбира(ло) и „данок“ во форма на херпеси, Епштајн-Бар вируси, грип и различни други заразни болести кои можат да се прошират преку плунка. Медицинските документи покажуваат дека Месопотамците не верувале дека бакнувањето игра улога во ширењето на боелстите. Но болеста на устата бу’сану можеби била она што денес го нарекуваме херпес. Во подоцнежни историски периоди поврзаноста меѓу бакнежот и херпесот била веќе позната, а тоа го знаеме затоа што императорот Тибериј се обидел да го забрани бакнувањето помеѓу државниците поради оваа болест. Секако, обидот на му успеал.
