Жан Жене поголемиот дел од своето детство и младост ги поминал во поправни домови и затвори. Бил сиромашен, хомосексуалец, дезертер од Легијата, крадец — сето она што општеството во тоа време го презирало. Во затворот Френ почнал да пишува роман на парчиња тоалетна хартија, ќеси од бакалска хартија и се на што можело да се „чкраба“. Така го создал романот-првенче „Цветна Богородица“, дело исполнето со подземни светови, криминалци и маргинализирани фигури, напишано со груба, но прекрасна лирика. Чуварите еднаш му го уништиле ракописот, па тој го напишал повторно — од сеќавање.
Преку контакти, ракописот стигнал до Жан Кокто, кој веднаш препознал генијалност. Тој им го покажал делото на Сартр, де Бовоар, Пикасо и други француски интелектуалци, кои едногласно го поддржале ставот дека Жене е исклучителен писател. Но тој сè уште бил осуденик со доживотна казна.
Токму тие интелектуалци покренале иницијатива за негово помилување, потпишувајќи петиција до тогашниот француски претседател, Винсент Ориол. Како резултат на ова, тој му ја укинал казната. Жене излегол од затвор не затоа што бил „превоспитан“, туку затоа што се сметало дека би било голема загуба тој да не биде во состојба да создава уметност на слобода.
Во следните децении станал една од најзначајните фигури во француската литература. Неговите романи и драми — „Слугинките“, „Балконот“, „Чудото на розата“, „Погребни обреди“, „Керел од Брест“ — ги истражуваат темите моќ, идентитет, хомосексуалност и криминал со бескомпромисна отвореност. Сартр во 1952 напишал филозофска и книжевна студија посветена на неговото дело на над 600 страници под наслов „Свети Жене: актер и маченик“, подигнувајќи го неговиот статус од автор на андерграунд литература во егзистенцијалистички „светец“.
Жене никогаш не се претставувал како „поправен“ човек. Напротив, ја прифатил својата маргинализирана позиција и ја претворил во извор на уметничка сила. Во подоцнежните години се приклучил на радикални политички движења како Црните пантери и палестинското движење на отпорот, гледајќи во нив одраз на сопствената борба против општествените норми. Умрел во 1986 година, сè уште контроверзен и сè уште верен на својата побуна.
