Во галеријата Wellcome Collection до фебруари ќе бидат изложени 300 експонати - од анатомски цртежи, историски артефакти, човечки остатоци, скулптури, до уметнички инсталации и научни специмени од колекцијата на Ричард Харис, американски трговец со уметнички дела, кој пред десетина години одлучил да собира такви кои се однесуваат на смртта.
Најстарото е „Нирнбершката хроника", илустрирана адаптација на Библијата од 1493., која е отворена на страницата на која група скелети еуфорично играат над отворен гроб, а најбизарни - збирка древни черепи на Инките и спектакуларен лустер направен од 3000 коски од гипс, нa британската скулпторка Џоди Кери, кој кога се занишува имитира звуци на ѕвецкави кристали.
Изложбата е поделена на тематски целини: Сеќавање на мртвите, Танц на смртта, Насилна смрт, Ерос и Танатос и Комеморација. Тие го вклучуваат класикот на Дирер, „Четирите јавачи на апокалипсата", она на Гоја под наслов Tampoco (Ниту, ни) од циклусот „Ужаси на војната", како и цртеж на Рембрант, наречен „Смртта се појавува на еден љубовен пар" од 1639.
Вака, музејски претставена, смртта и не изгледа толку страшна. Нам омилената персонификација на смртта сепак ни е онаа на Џо Блек од истоимениот филм со Бред Пит и Ентони Хопкинс - згоден, по малку забеган дечко, од кого нема спас.
„Смртта, конечниот граничник на нештата" (непознат уметник, околу 1570.)
Насловот е извадок од Хорациј, и гласи: „Тонеш во богаство и се прчиш во општество на влијателните и моќните; уживаш во убавината на телото и почестите кои луѓето ти ги прават. Сети се дека си смртен, дека ти си земја, и дека таму и ќе завршиш"
„Кога ќе се сретнеме повторно?", фотографија од час по анатомија, околу 1900.
Трејлер за изложбата:
