- Семејството на Дејвид Линч денес, 16.1., ја сподели веста за неговата смрт на 78-годишна возраст. Во 2024 тој сопшти дека веќе нема да го напушта домот, откако беше дијагностициран со емфиземa.
- Линч почнал да прави филмови како студент на Американскиот филмски институт во ЛА. Неговиот прв филм од 1977 е црно-белиот надреален хорор Eraserhead, за татко кому му е доделено на чување болно бебе кое едвај личи на човек. Тој најпрвин добива мешани критики, но потоа станува хит во арт кината.
- Пробивот се случува со „Синиот сомот“ од 1986, целосен израз на неговата имагинација. Отсечено уво среде пусто поле засекогаш ќе биде асоцијација на Линч. А за мешавината на мистерија и критика на американската малограѓанштина во „Твин Пикс“ и да не зборуваме. Серијата ја трансформираше телевизијата како медиум за раскажување комплексни и кинематографски богати приказни, кои подоцна ќе влијаат врз серии како „Мед мен“, „Сопранови“ и „Сикс фит андер“.
- Низ годините Линч често зборуваше за посветеноста на трансценденталната медитација. Во 2005 формираше и фондација за подучување медитација за деца и возрасни. Правеше мебел и изложуваше слики во галерии низ светот.
- Зрно фестивал годинава ја завршува со впечатлива изложба на двајца професори од Академијата за уметност од Нови Сад. Таа ќе се одржи во сабота, 6 декември, во 19.30 часот, во салата Империјал 2, во КИЦ-Скопје.
- Во единството на делата на Јелена Ковачевиќ Воргучин и Предраг Узелац се отвора расправа за природата на трагите што ние луѓето ги оставаме. Узелац ги фаќа лицата на секојдневието во сребро, во материја што тврдоглаво памти, како да го штити она што светот лесно би го заборавил без аплауз — лицата на привидно обични луѓе со скриени подвизи, водени од сопствена етика, скромно, претставувајќи контрапункт на јавното мислење и наметнатите, непроверени вредности на современото општество.
- Јелена, напротив, ги прилепува сликите за тревата, во ткиво што ја прима светлината како космичка храна, каде хлорофилот го чува споменот на мајката онолку долго колку што природата му дозволува да ја предизвикува судбината на сеќавањето. Во нивниот диптих се среќаваат две вистини: потребата и немоќта животите да се сочуваат од заборав…Среброто и тревата, постојаноста и исчезнувањето, човекот и сеќавањето — сè се среќава во вечното прашање: што од светлината останува, а што се враќа во нејзината тишина.
- Во среда, трети декември, од 18 часот, авторот Сашо Алушевски ќе постави изложба од циклусот „На Мајката земја“ – шума, во мобилната-монтажна галерија, во Паркот на франкофонијата во Скопје.
- Преку суптилна деконструкција на лисја, земја, камен и вода, сликите ја расплетуваат врската меѓу визуелното и физичкото. Материјата се претвора во знак, а фотографијата — иако фиксирана — упорно одбива да биде статична. Таа сведочи за својата ограниченост, нудејќи простор каде што претставата и реалноста се разидуваат.
- Во реализацијата се користени природни материјали и повеќе аналогни фотографски техники: цијанотипија, Ван Дајк, гумотипија и гумомаслена техника, колодиум, мордансаж и лумен процеси.
