- Штипскиот вљубеник во астрономија и воздухопловство Мики Трајчевски по цел ден талка по градот и собира храна, книги и весници. Потоа ги чита седнат на клупа во центарот на Штип или во своето отворено живеалиште покрај Брегалница.
- Летното живеалиште му се наоѓа под тврдината Исар, меѓу Брегалница и градското стрелиште, а зимското под големиот мост на реката, во близина на градскиот базен. Кревет му се картони и разни стари душеци што му ги даваат. Во последно време не е сам, негови состанари се десетина дабари*, кои се појавиле минатата година.
(* познавачите велат дека најверојатно се видри или нутрии, затоа што дабари во Македонија нема)
- Вели дека досега прочитал над 6.000 книги. „Опсесија ми се астрономијата и воздухопловството. Навечер кога легнувам на отворено, гледам во ѕвездите и така на мој начин воспоставувам контакт со нив“, вели тој.
- Трајчевски завршил средно образование во ЕМУЦ „Коле Нехтенин“ во Штип, потоа се преселиле во Лесковац, од каде што потекнувал татко му, кој бил воен пилот. По неговата смрт, на Мики му помагале роднини и така се запишал на Електротехничкиот факултет во Загреб. Таму изучил неколку светски јазици, но по две завршени години ги прекинал студиите, зашто, како што вели, сакал да биде слободен како птица.
- Зрно фестивал годинава ја завршува со впечатлива изложба на двајца професори од Академијата за уметност од Нови Сад. Таа ќе се одржи во сабота, 6 декември, во 19.30 часот, во салата Империјал 2, во КИЦ-Скопје.
- Во единството на делата на Јелена Ковачевиќ Воргучин и Предраг Узелац се отвора расправа за природата на трагите што ние луѓето ги оставаме. Узелац ги фаќа лицата на секојдневието во сребро, во материја што тврдоглаво памти, како да го штити она што светот лесно би го заборавил без аплауз — лицата на привидно обични луѓе со скриени подвизи, водени од сопствена етика, скромно, претставувајќи контрапункт на јавното мислење и наметнатите, непроверени вредности на современото општество.
- Јелена, напротив, ги прилепува сликите за тревата, во ткиво што ја прима светлината како космичка храна, каде хлорофилот го чува споменот на мајката онолку долго колку што природата му дозволува да ја предизвикува судбината на сеќавањето. Во нивниот диптих се среќаваат две вистини: потребата и немоќта животите да се сочуваат од заборав…Среброто и тревата, постојаноста и исчезнувањето, човекот и сеќавањето — сè се среќава во вечното прашање: што од светлината останува, а што се враќа во нејзината тишина.
- Во среда, трети декември, од 18 часот, авторот Сашо Алушевски ќе постави изложба од циклусот „На Мајката земја“ – шума, во мобилната-монтажна галерија, во Паркот на франкофонијата во Скопје.
- Преку суптилна деконструкција на лисја, земја, камен и вода, сликите ја расплетуваат врската меѓу визуелното и физичкото. Материјата се претвора во знак, а фотографијата — иако фиксирана — упорно одбива да биде статична. Таа сведочи за својата ограниченост, нудејќи простор каде што претставата и реалноста се разидуваат.
- Во реализацијата се користени природни материјали и повеќе аналогни фотографски техники: цијанотипија, Ван Дајк, гумотипија и гумомаслена техника, колодиум, мордансаж и лумен процеси.
