„Куќа на спомените“ е дел од спомнатиот музеј кој не е отворен за јавноста. Се работи за цел стан опремен како да е од 1950-тите, а е наменет за посетители кои страдаат од Алцхајмер и други видови деменција. Поентата е тие сетилно да се вратат во времето на нивната младост, и да ги поттикнат сеќавањата, потиснати длабоко во нив.
Посетата вклучува цело сценарио, според кое домаќинка во престилка, која изгледа како затекната во подготвување ручек, ги пречекува гостите и ги нуди со кафе и други производи од „тоа време“. Дизајнот на кутиите, мирисите, целата атмосфера, поттикнуваат муабети, кои „домаќинката“ - кураторката Тове Енгехарт Матијасен - уште повеќе ги разврзува со разни прашања.
Фиктивниот пар кој живее во станот - наставник и неговата жена - е внимателно одбран, за да го отсликаат контекстот на живеење на средната класа, со кој би можел да се идентификува секој, без оглед на сопствената ситуација во времето на педесетите. Консултирани се списанија за уредување на домот, за да се обезбеди автентичност на сè - од мирисот на средството за чистење до растенијата во саксии.
Истражувачите кои учествувале во изготвувањето на проектот велат дека автобиографската меморија кај оние кои имаат Алцхајмер е најсвежа во периодот на нивното тинејџерство и дваесетите години. Никој не знае зошто е така, но можеби има врска со формирањето на идентитетот како возрасен. Но ако некому од нив му се обратите со директно прашање - „Што сте искусиле кога сте биле млади?“ ова нема да даде резултат. Наместо вакво стратешко изнудување спомени потребно е целиот процес да се „омекне“ со обезбедување некој вид асоцијација, и со надеж дека на тој начин ќе биде активиран споменот.
На крај од секоја посета има заедничко пеење. Некои од пациентите од старечките домови за прв пат прозборуваат, забораваат да ги користат бастумите и излегуваат од таму расположени. Неколку музеи, главно во Европа, сега се обидуваат да го реплицираат истиот модел. На тој начин се менува и улогата на музејот од некој што наметнува знаење, во некој кој слуша и се грижи за своите посетители. Како што доаѓаат нови генерации, така Куќата на спомени ќе треба да се надгради на - барем - 1960-тите.
Поврзано: Осврт за „Глава полна мед“ (2015)
