„Албертина Саразен (1937-1967) е француско-алжирска писателка. Рано го напуштила училиштето и се оддала на криминал и проституција. Ги напишала нејзините два романа во затвор, а умрела на 29-годишна возраст. Ова ново издание од 2013 е придружено со предговор на Пети Смит.

Кога со блага иронија пишував за „50 нијанси сиво", и за парадоксот на нејзиниот успех да се продаде во 40 милиони примероци без ни „с" од скандалозноста која би требало да го мотивира ваквиот интерес, текстот заврши со тоа дека од сите нијанси сиво сепак ја бирам Саша Греј.

„Што зборувам кога зборувам за трчањето" на Мураками, за која веќе пишував, не ме поттикна да почнам да трчам. Но затоа ме потсети на една друга книга на истата тема која подолго ми стоеше во е-ридерот, кого не научив да го засакам. Ја нарачав на хартија, и не зажалив.

Иван Јакимовски е млад уметник од скопско Тафталиџе. Сабајлево беше виден како јаде лепче со крем-сир, дур по сто и први пат гледа еден ист цртан на Cartoon Network. Сака да прави експерименти - шлајмови од лепливи материи и чудни конструкции од Лего коцки (како ова фризби на насловната).

„Тоа ти е ко некој роман. Дневнички белешки од кои направив книга. Поминав некое време во Италија, па ете, пишував. Интимни белешки за планинарење, и тоа прво планинарење во животот. Па после као се муваш со некоја женска, добро јадеш, пиеш добро вино, и на крај од тоа излегува роман. Ма супер!"

Двајца пријатели се возеле со такси. На излегување едниот од нив го поздравил таксистот и му посакал убав ден, заблагодарувајќи му на пријатното возење.

Кога во книжарницата Лјевак на плоштадот бан Јелачиќ во Загреб ја забележав новата книга на Мураками, со веќе преполна торба други, за момент се замислив. Да, „Норвешка шума", „Спутник", прекрасната „Јужно од границата, западно од сонцето", новата трилогија...ама, книга за трчање? Јас, што не можам да потрчам ни по автобус без болки во листовите? Сепак, книгата ја земав, и без трчање се упатив кон касата.

Почна вака: во јули објавивме статија за фото-серија под наслов „Фиктивни оброци", во која се визуелизира храната во неколку славни светски романи, како Оливер Твист или Алиса во земјата на чудата.

Сплит-Скопје виа Загреб: после море и 19 степени, слетувањето во Загреб на 5 делуваше како пристигнување во Осло или Копенхаген.

5 секси сцени од македонската современа книжевност, по избор на Taтјана Б. Ефтимоска. Сите автори се мажи, но го величаат женскиот принцип, низ метафори кои се бесценети: зајрести гради, дабести дипли, орхидеја-месојатка, мускулести сапи. Да, да, за македонски жени се работи.

Бојан го знаете – гитарист во „Летечки пекинезери", чест соиграч во други џез состави, Дромец, другар на Адо, и уште од мал талентиран цртач, музичар и љубител на поетската реч. Ми рекоа дека бил и правник, ама тоа некако не ми се вклопува, па елегантно ќе го заобиколам.

Твоите боси стопала на студениот под додека се симнуваш од креветот и му приоѓаш на прозорецот. Сега имаш шеесет и четири години. Воздухот надвор е сив, речиси бел,сонцето не се гледа. Се прашуваш: уште колку утра остануваат? Една врата се затвори. Друга е отворена. Влегуваш во зимата на твојот живот. (Пол Остер, Зимски дневник)

Случајно разгледувајќи ги досегашните изданија на Букбокс читанка, ми падна во очи колку од текстовите се посветени на храната и пијалоците.

„Кога човек знае дека за двe недели ќе го обесат,
тоа прекрасно му го концентрира умот"
Семјуел Џонсон

Сè почна кога на телевизија ми се појави нов канал – 24 Kitchen – посветен на храна и готвење. Многу бргу лутеницата на Алачка падна во сенка на белите пецива на бланшираниот Рудолф, на Spezzatino di carne con patate на Џовани и на „шоколадовите клавиши" на Јулисима.

Сè почна кога една пријателка ме праша дали можеби песната која извесен Дарко ја објавил на Фејсбук за „Илина од Рузвелтова" е за мене. Заинтригирана од можноста некој да ми ме спомнал во песна, а (тоа) да не го знам, побрзав да ја најдам и прочитам.

Копајќи по интернет по книги ја најдов „Светото и профаното: истражување на хипстерите", кратка – се чита за 2-3 часа – посветена, очигледно, на хипстерите. Се разбира ја симнав и потоа ја исчитав за време на вообичаено долгото патување со автобуси.

Пишувањето осврт за извикан, таканаречен еротски роман, е ризична работа.

Не толку одамна, кога бевме технолошки посиромашни и моравме да живееме без Фејсбук и Твитер, и да муабетиме со пријателите во живо со пиво и скара (какво мачење...), се појави институцијата „блог", кој иако подоцна оспоруван, плукан и клеветен, всушност изврши една важна локална функција во неговите најдобри времиња, кои сега како повторно да се враќаат.

Одамна сакам да пишувам за него, но сега некако се намести: Прилепин можеби не изведува перформанси како Пуси Рајот, но неговите раскази се подеднакво „панкерски" и бунтовни.

Вчера, замаена од горештините, брзајќи да не загорат пржените тиквички и да не се стопли пивото, дур со насолзени очи го сечев кромидот за салата - се пресеков. Черчил би позавидел на перфектниот драматуршки спој на крвтта, потта и солзите, кои тој им ги ветуваше на Британците.

Одамна се спремам да му се одолжам на Влатко. Не, не ми направил некаква посебна услуга. Просто за некои луѓе, иако не ги познавате баш добро, и не ви се најблиски пријатели, имате чувство дека му додаваат вредност на вашиот живот, со самото тоа што постојат и создаваат во исто време и на исто место со вас.