Сè почна кога на телевизија ми се појави нов канал – 24 Kitchen – посветен на храна и готвење. Многу бргу лутеницата на Алачка падна во сенка на белите пецива на бланшираниот Рудолф, на Spezzatino di carne con patate на Џовани и на „шоколадовите клавиши" на Јулисима.

Сè почна кога една пријателка ме праша дали можеби песната која извесен Дарко ја објавил на Фејсбук за „Илина од Рузвелтова" е за мене. Заинтригирана од можноста некој да ми ме спомнал во песна, а (тоа) да не го знам, побрзав да ја најдам и прочитам.

Копајќи по интернет по книги ја најдов „Светото и профаното: истражување на хипстерите", кратка – се чита за 2-3 часа – посветена, очигледно, на хипстерите. Се разбира ја симнав и потоа ја исчитав за време на вообичаено долгото патување со автобуси.

Пишувањето осврт за извикан, таканаречен еротски роман, е ризична работа.

Не толку одамна, кога бевме технолошки посиромашни и моравме да живееме без Фејсбук и Твитер, и да муабетиме со пријателите во живо со пиво и скара (какво мачење...), се појави институцијата „блог", кој иако подоцна оспоруван, плукан и клеветен, всушност изврши една важна локална функција во неговите најдобри времиња, кои сега како повторно да се враќаат.

Одамна сакам да пишувам за него, но сега некако се намести: Прилепин можеби не изведува перформанси како Пуси Рајот, но неговите раскази се подеднакво „панкерски" и бунтовни.

Вчера, замаена од горештините, брзајќи да не загорат пржените тиквички и да не се стопли пивото, дур со насолзени очи го сечев кромидот за салата - се пресеков. Черчил би позавидел на перфектниот драматуршки спој на крвтта, потта и солзите, кои тој им ги ветуваше на Британците.

Одамна се спремам да му се одолжам на Влатко. Не, не ми направил некаква посебна услуга. Просто за некои луѓе, иако не ги познавате баш добро, и не ви се најблиски пријатели, имате чувство дека му додаваат вредност на вашиот живот, со самото тоа што постојат и создаваат во исто време и на исто место со вас.

Пред некое време, знаејќи дека се приближува Европското првенство, го замолив татко ми да ми ја купи од Белград збирката есеи „Филозофот игра фудбал" од хрватскиот филозоф Виктор Жмегач. Во неа авторот преку ликот и делото на Кант зборува за пореметените вредности во фудбалот, кој од непрагматична, сама на себе доволна, станува скапа, и во етичка и естетска смисла „неубава" игра, сосема различна од изворната идеја за она што би требало да биде спортот - алатка за челичење на телото, и на духот.

Кога пристигна првиот твит за смртта на Реј Бредбери, бев во недоумица дали е вистина. Мојата потреба да се консултирам околу прашањето пред да ја објавам веста беше благо исмеана - зошто некој би имал потреба да кривотвори умирачка на дедо од 91 година?

Ми се чини дека ниту една друга смрт во современата култура не била толку будно следена, и на некој бизарен начин очекувана, од онаа на Кристофер Хиченс.

Во Гинисовата книга на рекорди, издание од 2012., „Д-р Хаус" е прогласена за најпопуларно телевизиско шоу, со 81,8 милиони гледачи во 66 земји. 

Можеби и има нешто во стратегијата на саморекламирање на одреден број македонски автори, кои ја разбрале суштината на пишувањето како активност која како и некои други, на пример држењето диета или депилирањето, никогаш не се прави „онака, чисто за себе", туку за другите да ги забележат ефектите на истото, и да го пофалат. Работата е што често наместо делото, изрекламиран останува само авторот, а книгата чмае непрочитана.

За Корнел Вест прв пат чув во документарецот Examined Life, во кој неколку славни имиња (Џудит Батлер, Жижек), дискутираат филозофски прашања во секојдневен контекст - на улица, на отпад, шетајќи низ паркови.

Редовната петочна Букбокс читанка овој пат ја објавуваме во вторник. За тоа има барем две добри причини – денешниот почеток на Саемот на книгата, и излегувањето од печат на првото критичко издание на „Категориите" од Аристотел на македонски, со паралелен текст на старогрчки јазик.

Во пресрет на нашиот Фестивал на јадење книги, ви претставуваме една фина збирка есеи кои ги комбинираат автобиографските спомени и гастрономските доживувања. Лојзе Визер (1954) е писател, преведувач и издавач, корушки Словенец кој живее во Клагенфурт, Австрија.

Пред да го прочитате освртот за книгата која денес ја претставуваме, чисто за да знаете дали се однесува на вас, направете го следниов тест. Запишете си на колку прашања сте одговориле со „точно".

Можеби, исто како и јас, сте сомничави кога странец пишува за Македонија. И со право – низ земјава во последниве години поминаа толку истражувачи кои академски и финансиски профитираа од нашата историја, култура и политички превирања, што не стигнавме ни кафе да им свариме, а тие веќе објавија книги за македонската „вистина", на кои случајно налетуваме на Амазон.

Искрено, да се има доверба во релевантноста на домашните книжевни награди е прилично тешко.

Во десниот агол, Бернар-Анри Леви, француски филозоф, новинар и активист со еврејско потекло, кој во Франција дури има добиено и сопствен акроним (BHL), што е рамно на споменик. Во левиот агол, Мишел Уелбек, контроверзниот француски писател, чие дело според многумина се надоврзува на провокативноста на еден Маркиз де Сад или Бодлер, најпознат по романите „Платформа" и „Елементарни честички".

Што ако во Црна хроника прочитате дека лицето Н.Н., провоцирано од локални мангупи, среде сендвичара извадило пиштол, и со неколку куршуми усмртило две и ранило едно момче?

Ајде да видиме – колкава е веројатноста некој микробиолог, астроном или геолог да го има прочитано, па уште и наизуст да го рецитира Волт Витман? Од друга страна, колкумина пијанисти или поети би можеле од збор до збор да го наведат Вториот закон на термодинамиката?