Се наоѓа во планините на јапонскиот регион Јаманаши, и работи цели 1300 години, пет пати подолго отколку што на пример постојат Соединетите Американски Држави.

„Ксенотрансфузија“ е пренесување крв од вените на еден вид во друг, најчесто помеѓу не-човечко животно и човек. Ова било мода во 1660-тите во Париз, кога најбарана крв била онаа од физиолошки и морални чистите козички и јагниња. 

Не знаеме за вас, ама ние секогаш сме во искушение да посегнеме барем по залак од јадењето на оној кој јаде со нас, без оглед дали е исто или различно од нашето. Ама не дека сме стрвни - науката вели дека „има нешто“ во овој порив.

Една од егоцентричните карактеристики на секоја историска епоха е да мисли дека токму нејзе ѝ се случуваат некои нешта, без оглед дали се тие добри или лоши. На пример, сте слушнале дека денешните мажи се префеминизирани, односно дека им фали „она нешто“ што ги прави „посилниот пол“? Епа истото за своите го мислеле и Шпанците од 17 век.

Поттик за оваа статија е десктоп позадина која ни се појави автоматски, со голема купола за која мислевме дека е некаква сценографија за научно-фантастичен филм. По малку истражување излезе дека тоа е центар на реален, иако експериментален град, основан во 1968 по име „Град на зората“ или Оревил. Поддржан од властите во Индија, како и од УНЕСКО, тој постои и денес.

Можете да ја прочитате шемата на фотографијата? Можеби изгледа како неуспешен обид за правење ограда, но за оние обучените паралелните линии и суптилните свиоци означуваат океански бранови и песочни плажи.

Додека се мислите во кој новинарски жанр да го сместите текстот кој го најавува насловот, да ви помогнеме - не е убавина и здравје, туку популарна математика. 

По своето прво појавување на Сицилија во 1870-тите, мафијата бргу се инфилтрирала во економските и политичките сфери на Италија и САД. Една од теориите за нејзината појава има врска со - цитрусно овошје.

Млад американски музичар, со хоби мушичарење. Британски музеј со скапоцена колекција птичји пердуви. И аматерски - но сепак успешен - обид таа да биде украдена и делумно продадена.

Пол Девлин денес е режисер и спортски новинар со пет награди Еми. Но во неговата биографија на Википедија има еден посебен пасус посветен на писмото што го испратил на Харвард уште како средношколец.

Од антиката, уметници од различни културни контексти претставувале сцена која многумина би ја оцениле како перверзна. Таа е поврзана со легенда, за ќерка која успева да го спаси татка си кога тој е во зандана без храна и вода, со тоа што го дои.

Кога американските ранчери почнале да пријавуваат инциденти во кои нивната стока била пронајдена мртва, со отсечени делови од телото, тоа поттикнало и теории на заговор и растечко незадоволство кон властите. 

Засега се само гласини, но она што самиот го има најавено како свој последен филм, Тарантино изгледа ќе и’ го посвети на Полин Кел, aмериканска филмска критичарка која пишувала за Њујоркер од 1968-1991. 

Нова книга од Пати МекКракен го истражува случајот на тн. „создавачки на ангели“ - неверојатната, вистинска приказна за намерно труење со арсен помеѓу унгарските селани од почетокот на 20 век.

Ирецот Мајкл Мини, за пријателите „Мик“, имал добра репутација во Лондон. Бил познат по својата физичка снага, што го правела пожелен градежен работник, но и по љубовта кон боксот и желбата да стане професионален борач. На патот кон остварување на своите амбиции тој одлучил да преземе радикален чекор.

Во оваа нова подрубрика нема да го следиме стандардниот совет „пишувај за она што го знаеш“, затоа што за светот на друштвените игри сме во процес на учење. Но ако советот е „пишувај за она што го сакаш“, тогаш сме на свое. 

Се вика „Хелтаун“, во моментов се развива од Амазон, а ќе се состои од 8 едночасовни епизоди во кои главната улога ќе ја игра дечкото кого почнавме да го почитуваме не толку од „Стар Ворс“ или од „Екс Макина“, колку од неправедно потценетиот филм на браќата Коен, „Во главата на Луин Дејвис“. 

На почетокот на 1960-тите Ворхол уметнички го коментираше масовното производство со тоа што „портретираше“ конзерви супа Кембелс и шишиња Кока-кола. Повеќе од пет децении подоцна, како возвратен потег, компанијата ќе ги користи неговите, и дела на други славни сликари, за сопствена реклама.

Не се само уметниците и професорите оние кои се загрижени во врска со напредокот на автоматизацијата и вештачката интелигенција. Роботите навлегуваат и во области каде навидум никогаш не би требало да се најдат. На пример во практикувањето на религијата.

„Реално“ шоу по логиката на нештата би требало да ги рефлектира реалните преокупации на продуцентите и гледалиштето. Ако кај нас тоа е „Големиот брат“ (уште ли се дава тоа?), што ли кажува за Холанѓаните кај кои од минатиот месец хит е шоу во кое луѓе се натпреваруваат во - сликање во стилот на мајстори од 17 век?

Уште не ни е верно дека филм како „Сè, насекаде и истовремено“ можеше да се закити со дури седум Оскари. Додека да ни слегне ваквото сознание, да си позборуваме за филм кој заслужи, ако ништо друго, барем Оскар за главна машка улога. 

Западната социјална конвенција за тоа дека солзите и машкоста не одат заедно се проширила на исток во комплет со колонијализмот и империјализмот. Парадоксално, притоа станала алатка против истиот тој колонијализам.

Ексерптите не можат да го потврдат постоењето на г-дин Електрико, чија изведба со меч на електрична столица од 1932 наводно го поттикнало интересот за пишување на славниот научно-фантастичен автор.

Идејата дека телесните процеси можат да го „издадат“ умот постоела со векови. Во древна Кина осомничените требало да џвакаат неварен ориз - се верувало дека тој би се залепил за сувите, нервозни усни на виновните. Во 1730, Даниел Дефо, авторот на „Робинзон Крусо“, сугерирал дека забрзаниот пулс на потенцијалните џепџии би бил знак за нивно распознавање. „Вината секогаш со себе носи страв“, напишал тој. „Во крвта на крадецот има тремор“.