Во книгата Зошто работиме, Бери Шварц објаснува дека "задоволните вработени се вовлечени во својата работа... дека работата им е предизвик. Ги тера да излезат од комфорната зона. Овие среќници веруваат дека она што го работат е забавно, на ист начин како што решавање на крстозборка или судоку е забавно."
Дополнителен фактор кај овие луѓе е и што тие чувствуваат дека работата им дава одредена мерка на автономија и дискреција, и овие две работи ги користат за постигнување на нови нивоа на вештина и експертиза.
"Разните извори на сатисфакција од работа доведуваат и до некои многу големи прашања. Зошто за преовладувачкото мнозинство од луѓето во светот, работата има само некои или ниту еден од овие атрибути? Зошто за најголемиот дел од нас, работата е монотона, бесмислена и ни ја умртвува душата?
Зошто како што се развива капитализмот, тој создаде модел за работа во кој можностите за нематеријално задоволство кои можат да произлезат од нејзе - и да инспирираат подобра работа - се намалени или елиминирани? Работниците кои ја вршат оваа работа - без разлика дали во фабрики, ресторани за брза храна, магацини, канцеларии - ја вршат за пари.
Без разлика колку се обидуваат да најдат значење, предизвик и простор за автономија, нивната ситуација на работа ги поразува. Начинот на кој е структурирана нивната работа значи дека тие имаат многу малку причини за да ја вршат оваа работа, освен заради плата...
... (Според студија на Галуп) Најголемиот број од нас, околу 63%, не сме вклучени во нашата работа. Ние се пријавуваме, месечариме низ деновите, внесуваме малку енергија во нашата работа. И остатокот од нас се активно отуѓени, и ја мразиме нашата работа.
Со други зборови, работата е многу почесто извор на фрустрации отколку извор на исполнување за речиси 90% од работниците во светот," објаснува Ен Куито во Кварц.
Тед говорот на Шварц:
