Вечниот рок на траење на медот се должи на мноштво фактори кои успеваат да ја направат магијата.
Прво е самиот хемиски состав. Медот пред се е шеќер. Во својата природна состојба шеќерот содржи многу малку вода и влага. Ова е добро бидејќи многу малку бактерии или микроорганизми можат да преживеат во ваква околина. За медот да се расипе треба да има нешто во него што може да го расипе. Во вакво негостољубиво опкружување организмите не можат да преживеат доволно долго во медот за да имаат шанса да го расипат.
Медот има високо ниво на киселост. Ph вредноста на медот е меѓу 3 и 4,5, а оваа киселина ќе убие речиси сè што ќе се обиде да израсне во неа. Заради ова животниот век на бактериите во медот е доста краток.
Сето ова го надополнуваат пчелите (причината зошто производите од шеќерна трска како меласа се расипуваат, а медот не). Нектарот природно има висока стапка на вода, од 60 до 80%. Меѓутоа додека го создава медот, пчелата во процесот отстранува најголемиот дел од оваа влага и тоа најмногу преку мавтање со крилата, што буквално го суши нектарот. Откако ќе го пројде целиот процес во стомакот на пчелата, на излегување (кога го испушта во кошницата) тој се меша со ензим (glucose oxidase) што го има во нејзиниот стомак. При овој процес, ензимот од нектарот успева да создаде глуконска киселина и водород пероксид. Токму вториот елемент е тој што помага во борбата против сите останати лоши работи кои би можеле да пораснат во медот и да го расипат.
Последниот фактор е пакувањето. Па сè додека вистинскиот мед е во сад со капак тој никогаш нема да се расипе. Ако медот биде оставен на отворено и во допир со влага, и нему му следува иста судбина како и на која било храна.
п.с.
Ако ви се кристализира медот, тоа никако не значи дека е расипан. Можете и така да го јадете, а ако сакате може и да го стопите.
