Ако брегзит требаше да биде почетокот на трансформација на силите во ЕУ, по кој националните владите ќе почнеа да си враќаат дел од овластувањата предадени на Брисел, на крај тој се претвори во показна вежба зошто не треба да му се спротивставуваш на Брисел.

Без разлика колку од година во година членките на ЕУ стануваат поинтегрирани и меѓусебно поповрзани, европската политика „и понатаму останува заглавена во националниот силос,“ нешто што Алберто Алемано го нарекува „демократскиот јаз на ЕУ.“

Како што ќе растеш и минуваш повеќе подеми и падови на економијата, ќе забележиш една несфатлива хипокризија: кога времињата се добри, банкарите, бизнисмените - општо богатите луѓе - обично се против власта. Ја критикуваат како „кочничар на развојот“, и „паразит“ кој се храни од приватниот сектор преку даноци, и „непријател на слободата и бизнисот“.

„Без памет е што тврдат дека ЕУ е заедница на држави а не на народи. Затоа што со таа порака, на оние кои се за независност, им даваат огромна причина да си направат држава“. Тачдаун.

Што ли ќе правевме да имавме само четири прста? Ќе се мачевме да смислиме волку едноставен и лесно разбирлив гест, кој често е првиот и единствен одговор на неправдите кои нè опкружуваат.

Изјавата дека тоа се внатрешни проблеми на Шпанија во кои ЕУ не треба да се меша  е израз на лицемерие од највисок ранг. Секако, лицемерието не е ништо ново во однесувањето на ЕУ. На нејзините функционери не им е под чест да се мешаат во внатрешните работи на државите членки кога, на пример, треба да ги сменат избраните политичари затоа што тие одбиваат да ги спроведат мерките (што лично го имам искусено).

Европската социјалдемократија се наоѓа во голема, историска криза, најмногу затоа што престана да биде тоа на што се издигна - заштитничка на работно зависното население кое се потешко ги поднесува негативните последици на глобализацијата, пишува Златко Црнчец во колумната за Нови лист.

Како што германските медиуми го срочија, минатата деценија и нешто беше "Меркел ваму, Меркел онаму, Меркел секаде". На изборите што ќе се одржат викендов, оваа пракса се очекува да биде продолжена барем уште еден мандат.

Пред вториот круг на француските претседателски избори, Дием 25 (пан-европското движење на демократи, претежно од левицата, кое јас помогнав да се основа) му вети на Емануел Макрон дека „комплетно ќе се мобилизира за да му помогне“ да ја порази Марин Ле Пен, тоа и го направивме, пишува Јанис Варуфакис во својата колумна.

„Ако некогаш сте се сомневале што се случува во Европа, читајте го Варуфакис“, вели критиката за новата книга на некогашниот министер за финансии на Грција, која уште неизлезена (официјално се објавува утре, 4.5) е веќе бестселер на Амазон.

На 1 јануари излезе новиот албум на пионерот на амбиенталната музика, кој има изјавено дека може да замисли ситуација во која нашите внуци со чудење ќе нè прашуваат како е можно да сме ги слушале истите песни одново и одново. Затоа, визионерски работи на таква музика која самата се пресоздава. 

Ако има нешто што Доналд Трамп го разбира, тоа е вредноста на банкротирањето и финансиското рециклирање. Знае сè што треба за стратешки банкрот, по кој следува масовно отпишување на долговите и создавање имот од сопствени задолжувања. Меѓутоа дали тој ја разбира суштинската разлика меѓу долг на градежник и долг на огромна економија? Дали тој разбира дека приватниот долг во Кина е буре барут под глобалната економија?

Вашингтон пост на своите американски читатели им објаснува седум причини поради кои на некои Европјани им се дига коса на глава кога ќе слушнат Европска Унија.

Неколку европски писатели им пишуваат отворено писмо на жителите на Островот, споделувајќи ги своите размислувања за тоа дали вреди да се остане или да се излезе од ЕУ. Во основа она што им го велат е - не си одете!

На 18-ти март Унијата и Турција потпишаа договор за ограничување на дотокот на мигранти од Турција во Грција. За ова Турција, меѓу другото, ќе добие милијарди евра од ЕУ, а за возврат последните извештаи покажуваат дека бројот на нови мигранти во Грција е намален за 90%. За Ги Верхофстат, поранешниот премиер на Белгија, договорот не е победа за ЕУ.

Поранешниот грчки министер за Јанис Варуфакис решава да обелодени како всушност функционира Евро групата, односно како изгледаат фамозните состаноци на министрите за финансии на 19 членки на еврозоната. Сосе пикантерии од типот кој каде седи и како министрите од источна Европа меѓусебе се тркаат кој повеќе ќе му се упика на германскиот министер Волфганг Шојбле. 

Во обраќањето по повод крајот на 2015-та, Холгер Шмидинг од хамбургшката инвестициска банка Беренберг, ги предупредува клиентите дека она околу кое што сега треба да бидат загрижени е политичкиот ризик. За да илустрира тој објавува дијаграм на кој се гледа како во пролетта 2015 колабира бизнис довербата во Грција и потоа пак расте по мојата оставка како министер за финансии. Шмидинг ова избра да го нарече "Варуфакис ефект."

Од 2008-ма, спасувањето на банките предизвика значителен трансфер на приватни загуби врз даночните обврзници во Европа и САД. Најновиот пакет за спас на грчките банки претставува предупредувачка приказна за тоа како политиката - во овој случај европската - е насочена кон максимизирање на загубите на јавноста за сметка на несигурна приватна добивка.

Едниот музичар, другиот математичар со докторат од економија и поранешен министер. Двајцата со радикални идеи во нивните области, пријатели кои од време на време одат заедно на концерти. Нивен неодамнешен двочасовен разговор за сè и сешто - од кучиња-скитници, природата на верата, нападите во Париз и, најважното, нивниот активистички оптимизам.

Редовниот ЕУ дисидент - Жижек, новокомпонираниот - Варуфакис и најпознатиот жител на еквадорската амбасада во Лондон, Асанж. Тројцата денес во Лондон разговараат за Европа, а модератор им е хрватскиот филозоф Сречко Хорват.