Мајката го седнува малиот да јаде. Малиот на пол позиција. Пред да почне сака да ја праша нешто. Во рок од две минути успева да се извади од јадење на вечерата, комплетно да и ги поремети сите уверувања и животни филозофии околу храната и на крај прави таа да заплаче. И сето ова му успева без ниту да писне.
Кога имал 12 години малиот Бернардо се гледал во огледало и се замислувал како Џон Вејн. Сега има 73, врзан е за количка, но сè уште го има стариот шарм.
Успехот на електронските картички од типот на Wrongcards, кои содржат саркастични а понекогаш и навредливи пораки до оној кому му се упатени, може да се објасни со малиот злобник во секој од нас. Но ова е поинакво - молиш некого да те хејта. Ама со посебно изработена разгледница само за тебе.
Замислете дека сте поканети на некаква мистериозна забава. Добивате знак на распознавање, рачен часовник, а на одредено место ве чека човек кој ќе ве однесе на едно чудно, „забрането" место - цистерна за вода.
Прастаро е ова видео ама го репостираме заради правилен развој на новите генерации кои треба да видат дека фудбалот не мора да биде само тажен како кога игра македонската репрезентација туку и ултрасмешен, кога го играат Јапонци со монтирани двогледи на глава. Монтирани обратно, кога работите изгледаат пинцурски.
Почна вака: во јули објавивме статија за фото-серија под наслов „Фиктивни оброци", во која се визуелизира храната во неколку славни светски романи, како Оливер Твист или Алиса во земјата на чудата.
Малиот е роден апаш. Ноќе, доаѓа до заклучената соба на сестра му, со алат за обивање врата, ги крие доказите, влегува... ама, кога ќе видите што украде, не може да не му простите.
Колку пати треба да си ги видел своите родители како знаат да се одземат на домашна забава за вака да ти е јасно во кој точно момент треба да ја напуштиш сцената?
Пред неколку дена осамна неверојатна вест, особено затоа што доаѓа од цивилизираната Франција - замок од 18. век во селце во Бордо е срамнет со земја. По грешка!
Издавачите очигледно полека но сигурно ги трошат адутите за зголемување на профитот од печатење книги, па почнуваат со мерки кои изгледаат ко „како малиот Трпе замислува бизнис атмосфера".
На црниот Џаспер пар медицински институти примениле нова, уникатна терапија за регенерирање клетки од р'бетниот столб кој му бил повреден. И просто убаво е да се гледа како малиот се опоравува.
„Малиот Едо" еден ден се шетка низ град со родителите, кога во излог здогледува нов комуникациски тач-скрин апарат, „Мозок". Од тој момент почнува да фантазира како би изгледал еден негов ден кога би го имал.
Во зграда во Сараево осамнал исчкртан некролог, на кој на сликата на покојникот некој вежбал цртање. Националната припадност, и на живиот и на мртвиот, и не се толку важни.
Ако мислите дека му е многу криво што го рогна малиот во фаца, само забележете му го говорот на телото откако ќе ја предаде жртвата на мајка му. Тоа го прави само мажјак кој е ужасно горд на нешто што направил.
Текстот на Марк О'Конел за читателската промискуитетност поттикна многумина да „излезат од шифоњерот", и со олеснување да признаат дека и тие скокаат од една книга на друга, па дури и дека учествуваат во читачки оргии. Но темата инспирираше и дискусија - колку типови читатели всушност постојат?
Олимпијадата заврши, но уште некое време во ушите ќе ни одѕвонуваат гласовите на спортските коментатори. Штета што меѓу нив нема писатели. Еден Набоков, на пример, би можел одлично да коментира бокс.
Ако некому СТВАРНО му се заминува од Македонија ама не да оди по Шпании, Зуричи и Канбери па пак секое лето да кмиши овде по роднини - му најдовме место. Среде океан. Најтуѓино, најјабано.
Пријателство, љубов, симпатија, емпатија, тага, среќа, утеха, поддршка, приврзаност... Секогаш кога зборовите не се доволни, ни останува универзалниот јазик на човечката блискост: гушкањето.