Тој далечен април во 1983-та имав 13 години, читав стрипови, снимав музика на касети, го играв во школскиот двор она за што во тој момент имавме топка и посесивно го гледав цел спорт на сите телевизии.
Така и третиот натпревар од финалето на југословенското кошаркарско првенство, Шибенка - Босна дојде идеално во саботно попладне, се направи скоче, мама на тато и на мене ни излупи јаболка и се препуштивме на она во што заедно бевме најдобри - коментирањето, лично мене најдрага ствар во детството со гледање Квискотека кога секогаш останував збунет колку знаење имаа моите родители.
Иако беше омилен меѓу народот, лесна му земја, водителот како и обично не се снајде баш во преполната сала Балдекин па во етер имаше и пцуење и вреѓање, дебелиот полицаец со бркови буквално ги буткаше луѓето да не влегуваат во терен, а да имаше тројки немаше да може да се шутираат од луѓето на паркетот...
Во салата беше цел Шибеник до Водици и со повеќето острови, веројатно и градското осветлување се угаси зошто КК Шибенка од нигде никаде по три години дојде пред вратата на рајот во самото финале. А вратата ја подотвори преубавиот, како тинејџер од некоја реклама за Бенетон, несопирливиот, непоколебливиот осумнаесетгодишен Дражен Петровиќ.
Мечот (Шибенка - Босна) се играше, а масата народ веќе беше спремна за славје, кога оддеднаш се појави Сабит Хаџиќ. Ситниот плејмејкер на тогаш стварно силната КК Босна со небесна леснотија стрпа дваесетина поени во прво полувреме и никому на трибините не му беше сеедно.
Сите очекуваа од Дражен кој во почеток малку форсираше, но и другите се разиграа во второ полувреме. Шибенка конечно ја стигна Босна и на крајот три секунди се претвораат во приказна за која секој има своја теорија во следните триесет и ќе има своја теорија уште триста години ако светот постои...
Босна водеше поен разлика, топката дојде до Дражен, тој шутираше и промаши, а бркото Матијевиќ кој пред тоа се жалеше дека во Сараево од публика го гаѓале со шипка, веднаш досуди фаул. Сараевците се бунеа дека времето истече и дека немало фаул туку дека Хаџиќ го удрил Дражен по топка. Зула почна да ја тера публиката у материна...
Дражен со ладнокрвноста на еден Галис пар години подоцна. мирно ја зема топката, како јас Снегулка пред телевизорот, ги погоди двете слободни фрлања и го помина остатокот од вечерта на раменици на Шибенчаните.
Претседателот на кошаркарскиот сојуз (Васил Тупурковски) им подели медали и Шибеник со резултат 83:82 славеше цела ноќ.
Но сабајлето некои бирократи во Белград одлучија дека не бил фаул и да се игра нов натпревар (на нетурален терен во Нови Сад), но Шибенчаните не се појавија и така беа шампиони само еден ден за алманах, но и за цел живот за сите оние кои го доживеаа тој ден. Официјален шампион за сезоната 1982/1983 станала КК Босна.
Зула почина во 1992, Дражен во 1993, Хаџиќ во 2018. Шибеник веќе никогаш не даде машки шампион, хрватската кошарка и покрај НБА блесоците падна стварно ниско, а ниту на босанската не и цвета цвеќе.
Некогаш во некои моменти на преиспитување ја копам видео касетата со снимка од мечот и гледам колку тука судбини се испреплетоа, колку тука спортски величини беа на испит, колку одвратна политика, како се одредија некои судбини... И си отворам пивце и одам понатаму, замислувајќи го воздухот во салата после последната судиска свирка.
Беа тоа некои други времиња, и никогаш нема да се вратат, ама после некоја вест од весници пак те враќа во тоа седмо одделение во основно школо и телевизорот на кој морав да станувам за да менувам канали со прст.
Имено другар ми Круме пред некој ден му однесе на Васил Тупурковски лично пиво 83:82 од шибенската пивара 022, па тогаш настана и насловната слика и доста претенциозен наслов, се извинувам...
Круме Ивановски е загрепски фотограф и craft brewer (домашна пивара), го има својот бенд Hotch Potch и ги вари своите пива во големи домашни пивари. Со оглед на тоа што сега на сериозната хрватска крафт сцена (стотина пивари) повеќето луѓе се сакаат и ценат, така го запознал и Ведран Шкугор од пиварата 022 и настанала нивната соработка - пивото Herz.
Кога Круме отиде дома во Македонија, Ведран му го стрпал и своето пиво и му рекол да му го даде на Васил (Тупурковски) кој тогаш на времето им подели медали на Дражен и екипата. И Васил се сликаше со тоа пиво.
Се сеќавам кога се запознав со Ведран, ме воодушеви со неговата спонтаност, квалитетни пива и голема љубов кон родната земја и кога заедно дојдовме на идеја пивото да се вика 83:82, сега некако се тоа ме фрли во носталгија и тие некои стари слики. Одам да ископам снимка од утакмицата и малку да заборавам на сите срања, превари и лоши луѓе околу нас. Ајде пивели!
