Фудбалскиот пат на Христо Стоичков

Роден на 8. февруари 1966 година во Пловдив, Ице Стоичков првата фудбалска опрема ја задолжил во Марица, екипата од неговиот роден град. Не заиграл ниту за Ботев, ниту за Локомотив, двата најголеми тима од вториот град по големина во Бугарија.

 

Фудбалски почнал да созрева во Хеброс Харманли, град во јужна Бугарија каде две години по ред ќе ги тресе противничките мрежи. Најбогатиот клуб во земјата во тоа време, ЦСКА Софија му фаќа око и во 1984 година Христо ги пакува куферите на пат за главниот град.

 

Првата сезона Ицо уште се адаптира на хаотичниот живот во Софија и дава само еден гол на 11 натпревари. Пред сè не може да го исконтролира својот незгоден карактер и на 18. јуни 1985 година ќе биде главен актер на неславно завршеното дерби против Левски. 

Неколку судиски одлуки го здивеле Стоичков кој го нападнал судијата, на теренот настанала општа тепачка а Христо мавал и по голманот Михаилов, подоцна негов соиграч во репрезентацијата и претседател на бугарскиот фудбалски сојуз.

 

Стоичков и следната сезона настапувал во ЦСКА и се вратил на теренот по долгата суспензија. Благодарение на неговите голови, Червените освојуваат три титули, три купа и еден Суперк Куп на Бугарија. Талентот на Ице ќе експлодира во 1989 година кога ќе постигне 38 голови на 30 средби и ќе биде најдобар стрелец во првенството. Истата сезона ќе ја добие и Златната копачка како најдобар стрелец во европските лиги.

 

Дриблинзите, брзината и убиствената левица на Стоичков не им избегаа на радарот на Барселона чијшто тренер Јохан Кројф сакал по секоја цена да го потпише Бугаринот.

 

Во 1990 година пристигнува во Каталонија каде ќе продолжи да го демонстрира својот неверојатен талент. Ако од една страна не можел да го контролира својот провинциски темперамент, од друга страна во прво лице учествува во освојувањето на најголемите трофеи: Четири титули во Ла Лига по ред, три шпански Супер купови, еден европски Супер Куп и пред сè престижниот Куп на шампиони (денес ЛШ).

Заедно со Михаел Лаудруп, Роналд Куман и Ромарио го сочинуваа Дрим тимот. Стоичков стана идол на Камп Ноу, но никако не успеа да го скроти бурниот карактер кој го чинеше кавга со Јохан Кројф.

На легендарниот Мундијал 1994. година, Бугарија ќе има голема корист од синот на нацијата кој правеше магии во САД. Иако немаа добар почеток на Светското, Бугарите ја совладаа Аргентина на Марадона во групите а подоцна и Мексико на пенали во осмина-финалето. Следуваше дуел против Германија за влез во полуфиналето и кога Панцирите поведоа со 1-0, сите ја видоа Бугарија елиминирана.

Сепак, Стоичков со еврогол од слободен удар и Лечков со глава ја одведоа Бугарија во големото полуфинале каде им се исправи Италија на Баџо. Во меѓувреме Стоичков од САД се враќа во Барселона каде ќе избие караница со Кројф, кој изјави „Додека сум јас тренер, тој нема да заигра во екипата“.

Каков што родиле, Стоичков му вратил отворено: „Криво му е и никогаш нема да се помири со тоа што освоив повеќе трофеи од него во клубот“. Чашата преполнета и Христо на пат за Парма каде ќе игра една година. И покрај голот на дебито, на Енио Тардини го стигнува умор и веќе не е тој правиот левоног убиец на голманите. Падот на формата на Бугаринот ќе го искористи младиот Пипо Инзаги кој го натерал Стоичков да се врати на Камп Ноу.

Во Шпанија повторно освои неколку трофеи, а потоа го привлекоа јапонските јени и заигра за Кашива Рејсол. Неговиот темперамент го запознаа и во САД, играше за ДиСи Јунајтед и Чикаго Фајрс, каде ја заврши активната фудбалска кариера. Карактерот се носи со себе, па така и Стоичков не можел да избега од лошите навики. Во Софија и натаму се прераскажуваат неговите случки со ротационото светло на џипот кога возел низ градот како претседател на Собранието, како и ноќните циркузи по кафаните со бугарските фолк пеачки.