Вчера, замаена од горештините, брзајќи да не загорат пржените тиквички и да не се стопли пивото, дур со насолзени очи го сечев кромидот за салата - се пресеков. Черчил би позавидел на перфектниот драматуршки спој на крвтта, потта и солзите, кои тој им ги ветуваше на Британците.

Одамна се спремам да му се одолжам на Влатко. Не, не ми направил некаква посебна услуга. Просто за некои луѓе, иако не ги познавате баш добро, и не ви се најблиски пријатели, имате чувство дека му додаваат вредност на вашиот живот, со самото тоа што постојат и создаваат во исто време и на исто место со вас.

Пред некое време, знаејќи дека се приближува Европското првенство, го замолив татко ми да ми ја купи од Белград збирката есеи „Филозофот игра фудбал" од хрватскиот филозоф Виктор Жмегач. Во неа авторот преку ликот и делото на Кант зборува за пореметените вредности во фудбалот, кој од непрагматична, сама на себе доволна, станува скапа, и во етичка и естетска смисла „неубава" игра, сосема различна од изворната идеја за она што би требало да биде спортот - алатка за челичење на телото, и на духот.

Кога пристигна првиот твит за смртта на Реј Бредбери, бев во недоумица дали е вистина. Мојата потреба да се консултирам околу прашањето пред да ја објавам веста беше благо исмеана - зошто некој би имал потреба да кривотвори умирачка на дедо од 91 година?

Ми се чини дека ниту една друга смрт во современата култура не била толку будно следена, и на некој бизарен начин очекувана, од онаа на Кристофер Хиченс.

Во Гинисовата книга на рекорди, издание од 2012., „Д-р Хаус" е прогласена за најпопуларно телевизиско шоу, со 81,8 милиони гледачи во 66 земји. 

Можеби и има нешто во стратегијата на саморекламирање на одреден број македонски автори, кои ја разбрале суштината на пишувањето како активност која како и некои други, на пример држењето диета или депилирањето, никогаш не се прави „онака, чисто за себе", туку за другите да ги забележат ефектите на истото, и да го пофалат. Работата е што често наместо делото, изрекламиран останува само авторот, а книгата чмае непрочитана.

За Корнел Вест прв пат чув во документарецот Examined Life, во кој неколку славни имиња (Џудит Батлер, Жижек), дискутираат филозофски прашања во секојдневен контекст - на улица, на отпад, шетајќи низ паркови.

Редовната петочна Букбокс читанка овој пат ја објавуваме во вторник. За тоа има барем две добри причини – денешниот почеток на Саемот на книгата, и излегувањето од печат на првото критичко издание на „Категориите" од Аристотел на македонски, со паралелен текст на старогрчки јазик.

Во пресрет на нашиот Фестивал на јадење книги, ви претставуваме една фина збирка есеи кои ги комбинираат автобиографските спомени и гастрономските доживувања. Лојзе Визер (1954) е писател, преведувач и издавач, корушки Словенец кој живее во Клагенфурт, Австрија.

Пред да го прочитате освртот за книгата која денес ја претставуваме, чисто за да знаете дали се однесува на вас, направете го следниов тест. Запишете си на колку прашања сте одговориле со „точно".

Можеби, исто како и јас, сте сомничави кога странец пишува за Македонија. И со право – низ земјава во последниве години поминаа толку истражувачи кои академски и финансиски профитираа од нашата историја, култура и политички превирања, што не стигнавме ни кафе да им свариме, а тие веќе објавија книги за македонската „вистина", на кои случајно налетуваме на Амазон.

Искрено, да се има доверба во релевантноста на домашните книжевни награди е прилично тешко.

Во десниот агол, Бернар-Анри Леви, француски филозоф, новинар и активист со еврејско потекло, кој во Франција дури има добиено и сопствен акроним (BHL), што е рамно на споменик. Во левиот агол, Мишел Уелбек, контроверзниот француски писател, чие дело според многумина се надоврзува на провокативноста на еден Маркиз де Сад или Бодлер, најпознат по романите „Платформа" и „Елементарни честички".

Што ако во Црна хроника прочитате дека лицето Н.Н., провоцирано од локални мангупи, среде сендвичара извадило пиштол, и со неколку куршуми усмртило две и ранило едно момче?

Ајде да видиме – колкава е веројатноста некој микробиолог, астроном или геолог да го има прочитано, па уште и наизуст да го рецитира Волт Витман? Од друга страна, колкумина пијанисти или поети би можеле од збор до збор да го наведат Вториот закон на термодинамиката?

Крајот на годината на политички потреси, економски колапси и умирачки (што на диктатори, што на битни уметници) сакавме да го одбележиме со нешто поведро, но никако преромантично или неангажирано.

Овој расказ се случува во воз, помеѓу двајца туѓинци, кои на преминот помеѓу 6. и 7. декември патуваат низ неодреденото, „ни-ваму-ни-таму" космичко пространство. Едниот во одреден момент мора да се симне. Другите остануваат да ја раскажат приказната.

За еден меланхоличен ум, наслов како овој на првата книга на Велс Тауер може да звучи како апокалиптична закана, но и како перверзна утеха – ако навистина сè е веќе уништено, прегазено и разрушено, во архитектонска, агрономска, етичка и естетска смисла, тоа остава расчистен простор, за врз стрништето на стариот да се изгради нов, храбар и доблесен свет.

Каша е една од најинтересните личности кои ги познавам. Родена во Полска, половина живот го има поминато во патувања, пакувања и селења – од Африка, преку Швајцарија, до Индија.

Оние кои популарно пишуваат за иронијата, а сепак сакаат да ја доловат нејзината сложеност и филозофска повеќеслојност, обично ја цитираат сцената од Reality Bites, познатата романтична комедија од деведесетите, кога Винона Рајдер во интервју за работа треба да одговори на прашањето „Што е тоа иронија?".

Дали Торо би купил Приус? Што би им порачал на оние кои протестираат на Вол Стрит? Како би ја разрешил грчката криза? Што би мислел за слободниот софтвер, органски модифицираната храна и топилницата во Велес? Во средината на 19. век, во времето кога живеел Хенри Дејвид Торо, самоизолацијата била поедноставен потфат.

„Милан беше остар, до суровост. А пак во суштина беше нежен, со онаа своја насмевка. Тој единствен од сите рокери беше добар ученик. Ја сакаше моќноста, беше профи. Смртта на Милан мене лично ми го прекина животот. А луѓето сè забораваат, сè бргу се заборава. Важно е едно – ние полека заминуваме, а сме една епоха. Не можам да голтам екстази, јас сум полош фанатик, панк-рокер, а Милан, тој мораше сè сам да прави, да влече и да тегне. Мислам дека на крајот сè му се смачи и згади. На крајот сè се претвори во ништо..умре некаде на тринаесетиот спрат во некое новобелградско армирано чудовиште. Имам впечаток дека само се свртел да се одмори, и знам, истиот миг некаде повторно се родил"
Зоран Костиќ Цане (Партибрејкерси)