Ирецот Мајкл Мини, за пријателите „Мик“, имал добра репутација во Лондон. Бил познат по својата физичка снага, што го правела пожелен градежен работник, но и по љубовта кон боксот и желбата да стане професионален борач. На патот кон остварување на своите амбиции тој одлучил да преземе радикален чекор.

Во оваа нова подрубрика нема да го следиме стандардниот совет „пишувај за она што го знаеш“, затоа што за светот на друштвените игри сме во процес на учење. Но ако советот е „пишувај за она што го сакаш“, тогаш сме на свое. 

Се вика „Хелтаун“, во моментов се развива од Амазон, а ќе се состои од 8 едночасовни епизоди во кои главната улога ќе ја игра дечкото кого почнавме да го почитуваме не толку од „Стар Ворс“ или од „Екс Макина“, колку од неправедно потценетиот филм на браќата Коен, „Во главата на Луин Дејвис“. 

На почетокот на 1960-тите Ворхол уметнички го коментираше масовното производство со тоа што „портретираше“ конзерви супа Кембелс и шишиња Кока-кола. Повеќе од пет децении подоцна, како возвратен потег, компанијата ќе ги користи неговите, и дела на други славни сликари, за сопствена реклама.

Не се само уметниците и професорите оние кои се загрижени во врска со напредокот на автоматизацијата и вештачката интелигенција. Роботите навлегуваат и во области каде навидум никогаш не би требало да се најдат. На пример во практикувањето на религијата.

„Реално“ шоу по логиката на нештата би требало да ги рефлектира реалните преокупации на продуцентите и гледалиштето. Ако кај нас тоа е „Големиот брат“ (уште ли се дава тоа?), што ли кажува за Холанѓаните кај кои од минатиот месец хит е шоу во кое луѓе се натпреваруваат во - сликање во стилот на мајстори од 17 век?

Уште не ни е верно дека филм како „Сè, насекаде и истовремено“ можеше да се закити со дури седум Оскари. Додека да ни слегне ваквото сознание, да си позборуваме за филм кој заслужи, ако ништо друго, барем Оскар за главна машка улога. 

Западната социјална конвенција за тоа дека солзите и машкоста не одат заедно се проширила на исток во комплет со колонијализмот и империјализмот. Парадоксално, притоа станала алатка против истиот тој колонијализам.

Ексерптите не можат да го потврдат постоењето на г-дин Електрико, чија изведба со меч на електрична столица од 1932 наводно го поттикнало интересот за пишување на славниот научно-фантастичен автор.

Идејата дека телесните процеси можат да го „издадат“ умот постоела со векови. Во древна Кина осомничените требало да џвакаат неварен ориз - се верувало дека тој би се залепил за сувите, нервозни усни на виновните. Во 1730, Даниел Дефо, авторот на „Робинзон Крусо“, сугерирал дека забрзаниот пулс на потенцијалните џепџии би бил знак за нивно распознавање. „Вината секогаш со себе носи страв“, напишал тој. „Во крвта на крадецот има тремор“.

Во септември е најавена премиера на претстава посветена на раниот живот и кариера на пејачот со почесен прекар „Управител на одборот“, подобро познат како Ол’ блу ајс.

Медиумите се одраз на начинот на кој се мисли и се зборува. Но и обратно, истите влијаат врз развојот на речникот на одреден јазик, ставајќи во оптек или потиснувајќи одредени зборови и/или нивни значења. Њујорк Тајмс од 19 век наваму ги прави и двете, а сега има и Твитер профил на кој на дневна основа можат да се следат зборовите кои прв пат се употребени во весникот. 

Mногу пред Западот да почне да ги прикажува јапонските воини исклучиво како мажи, постоела импресивна група жени-самураи познати како „Она-бугејша“, што во буквален превод значи женски воен уметник.

На 9 јуни 1865, славниот писател во шок успеал да исползи од превртен вагон на воз, кој откако излетал од шините висел од мост близу Стејплхрст во Кент, Англија. Под него можел да ги види другите вагони кои се струполиле во плитката река. 10 луѓе починале а уште 40 биле повредени. До крајот на животот тој не можел да ја заборави оваа сцена.

Жефроа де Лаганери вели дека давањето предност на пријателствата пред љубовните врски или семејството е радикален чин на отпор кон денешното општество, кое авторитарно наметнува приоритети. 

Од 1950-тите, кога поседувањето телевизор од луксуз постепено стана вообичаена работа, кино салите функционираат под постојана закана на нерентабилност. Особено оние помалите, вон светските синџири кои ги прикажуваат најновите филмски хитови. Еден јапонски ентузијаст одржува во живот кино сала и 58 години по нејзиното официјално затворање.

Експлозивен документарец номиниран за овогодинешниот Оскар, за пар истражувачи поврзани преку нивната љубов кон вулканите, чија опсесија да бидат блиску до сè што татни, блуе лава и чади ќе ги чини живот. 

Во интервју составено од прашања од читателите на Гардијан, ветеранот зборува за својата долга и успешна кариера, за тоа дали би се согласил да ја продаде својата дигитална слика за да глуми и по смртта и како портретира несимпатични ликови на сочувствителен начин.

Од него се простивме во 2015, во статија под наслов „Почина неврологот кој пишуваше како поет“. Доживеа светска слава кога неговата книга „Будења“ беше преточена во истоимениот филм со Роберт де Ниро и Робин Вилијамс. Ни го приближуваше светот на луѓето со различни невро-психијатриски нарушувања, како Турет, синдром на фантомски екстремитети или шизофренија и се залагаше за нивен подобар живот. Сега овој интересен човек добива и опера во негова чест. 

Филмот како уметност еволуира исто како и културата и општествените прилики. Оттаму, некои филмски моменти во ретроспектива можат да делуваат визионерски, но и да бидат во најмала рака проблематични доколку се разгледуваат само во контекст на современите ставови и вредности. Дали ова значи дека тие и тогаш кога биле наградени со Оскар не биле вредни?

Од „клетвата“ на саркофагот на египетскиот фараон Тутанкамон, до современи начини на колнење и пцуење, нова изложба во Музејот на комуникација во Берлин ја следи историјата на еден универзален елемент на човечкото однесување. 

Во мода е нова „козметичка хирургија“ за лош ракопис, во форма на платен човек што дизајнира потпис, така „за да го личи“. Клиенти најчесто се доктори, адвокати, славни личности, иако имињата на последниве не се откриваат. 

Покрај сите фалби за Брендан Фрејзер во улогата на прекумерно тешкиот професор по книжевност и критиките за „тенкото“ сценарио и наводното стереотипизирање на дебелите, некои од вредните елементи на овој филм останаа во сенка. Меѓу нив врската со еден друг реален и метафоричен кит, оној на Мелвил.

Каква врска има марксизмот со климатските промени, еколошката криза и аргументите за економија без раст? Нова книга под наслов „Маркс во антропоценот“ на јапонскиот филозоф Кохеи Саито, која излегува од печат денес, 28.2., тврди дека таква врска има.