Питер Брукс, долгогодишен професор по компаративна книжевност на Јеил, со своите 84 години има големо искуство со приказни, и со флуидната граница помеѓу фикцијата и реалноста. Токму на оваа тема се однесува неговата нова книга, која уште во насловот пласира став - „Заведени од приказна: употребата и злоупотребата на наративот“.
Станува збор за истражување на заводливата природа и моќта на убедување на приказните, со што се поставува прашањето за амбивалентната моќ којашто тие можат да ја имаат во нашето моделирање како поединци и како колективи. Доколку одреден наратив стане доминантен начин на претставување и интерпретирање на реалноста, веќе станува многу тешко да се разликува што е лага, а што вистина.
Низ шест поглавја кои црпат примери од книжевноста, филозофијата, психологијата и други области, авторот нуди еден вид прирачник за подобрување на нашите аналитички вештини соочени со предизвикот да третираме одреден фикции не само како конструкции туку и како темели на модерниот свет кој објаснуваат сè во него.
Она што делумно ја генерира конфузијата кога треба да одредиме кои приказни се корисни а кои опасни митови, е што наративите денес се навлезени во секој аспект од секојдневниот живот. „Сторителинг“-от како средство за комуникација го има освоено речиси секое поле на знаење, од политика до медицина, од корпоративно брендирање до нови медиуми. Приказни има на позадината од кутиите со музли и помеѓу опциите за постирање на Инстаграм и Снепчет. За секој производ продавачот не штеди средства да ни каже зошто неговата приказна е онаа што е навистина вредна. Новинарите често ги почнуваат своите статии со анегдота која води до суштината на темата. Парафразирајќи го филозофот Жан-Франсоа Лиотар, Брукс тврди дека „големите наративи“ ја имаат загубено својата привлечност и сега се редуцирани на „мини-наративи“, како „приказна на денот“ кои според авторот се „нарцистични и самодоволни“.
Ова секако не значи целосно отфрлање на приказните, но она што ни е потребно е свесноста дека тие, како што вели Борхес, „се област на луѓето, а не на ангелите“. Со други зборови тие се добра почетна точка, но се состојат од истата супстанца од која се состои „што ако?“-то, а не од апсолутни вистини.
