22-годишната Дороти Гибсон на почетокот на 20 век била манекенка и актерка во неми филмови. Во 1912 се качила на „Титаник“ и патувала со мајка ѝ како патник во првата класа. Се спасила со првиот чамец за спасување кој го напуштил бродот, фамозниот број 7, и по неколку часови била преземена од бродот „Карпатија“.
По враќањето во Њујорк, нејзиниот свршеник и филмски продуцент Жил Брулатур ја убедил да сними филм за своето искуство, убеден дека тоа ќе ѝ помогне во кариерата. Таа ја напишала приказната и глумела фиктивна верзија на себе – Мис Дороти – која по несреќата се враќа кај своето семејство и вереникот.
Филмот бил снимен во студиото на Еклер во Њу Џерси, а и на брод закотвен во њујоршкото пристаниште. Гибсон дури ја носела истата облека која ја имала на себе во ноќта на несреќата – бел фустан и џемпер – што ја потресло толку многу што снимањето морало привремено да се прекине.
И покрај тоа, проектот бил завршен за само 30 дена. Публиката го прифатила со интерес – филмот траел десет минути и бил прикажуван заедно со други кратки продукции. Рекламите го најавувале како „вистинската приказна на преживеаната Дороти Гибсон“.
Но снимањето емотивно ја исцрпело Гибсон. Наскоро се повлекла од филмот и одбивала да зборува за настанот. Подоцна, во 1913 година, повторно доживеала трагедија – била патничка во автомобил кој усмртил пешак, по што сведочела во обид да го заштити својот свршеник.
Нејзиниот брак со Брулатур во 1917 година сепак завршил со развод, а животот на Гибсон продолжил турбулентно. За време на Втората светска војна била означена како „агитатор“, а починала од срцев удар во Париз во 1946 година.
Филмот „Спасена од Титаник“ не преживеал – единствената копија била уништена во пожар во студиото во 1914 година. Денес се смета за изгубен, но останува запаметен како првото филмско сведоштво за најпознатата поморска катастрофа во историјата.
