На англиски се вика Regent honeyeater, на латински Anthochaera phrygia, а бидејќи официјално име за неа на македонски нема, може да ја викаме царски медојад или фригијски цветојадец. Некогаш ја имало во голем број во југоисточна Австралија, но сега е на списокот на критично загрозени видови. Во светот постојат уште само 300 поединечни птици од овој вид.
Со оглед на тоа што не можат да се дружат со сличните на нив, такви кои го зборуваат истиот „јазик“, медојадците забораваат или не научуваат како треба да звучат. Орнитолози од Австралискиот национален универзитет во Канбера сега се обидуваат да ја сочуваат птичјата песна, со тоа што ги подучуваат фатените медојадци како да ги пеат песните на нивните диви роднини. Сепак, најголемиот предизвик со кој се соочуваат е како да најдат вакви примероци. Тие се толку ретки, а областа каде би можеле да се најдат е толку голема - колку 10 Велики Британии - што тоа е како да се бара игла во сено.
Ова покажува нешто што специјалистите одамна го знаат, но за аматерите во областа на птичјиот јазик може да е изненадување - дека и тие, исто како и луѓето, учат да зборуваат, а оваа способност не им е вродена.
Кога се мали пилињата го напуштаат гнездото и се отиснуваат во светот, во кој мораат да се поврзат едни со други. Помладите ја слушаат песната на постарите птици и на тој начин го учат „дијалектот“ на видот. Но царскиот медојадец, кој има загубено околу 90% од својот хабитат, сега има толку мала и широко распространета популација што младите мажјаци едноставно не можат да најдат други мажјаци за да ја слушнат нивната песна. Така, завршуваат зборувајќи нечиј туѓ, странски јазик за нивниот вид.
Природната песна на овој вид има исчезнато во 12% од постоечката, мала популација. Научниците се обидуваат да го пренесат јазикот на помладите птици користејќи аудио записи, а постои и проект за нивно пуштање на слобода откако ќе ја научат песната, за да се зголеми бројот на единки, односно да се збогати популацијата.
Нуспојава на зборувањето „туѓ“ јазик е што женките не сакаат да се парат со птици што звучат како да не припаѓаат на конкретниот вид. Иако биолозите ретко посегаат по термини поврзани со културата, тука дефинитивно станува збор за негување на „културните особини“ на видот, меѓу кои најзначајно место зазема токму птичјата песна.
