Приказната за жабутикабата почнува со посета на локална алкотека во која пристигнало ново овошно пире за коктели. Чудно и името, и вкусот, но и значењето на самиот збор.

Го користиме за некакво разуздано, непримерно однесување, а како таков постои не само во македонскиот туку (неочекувано) и во францускиот. Таму е подзаборавен термин кој додуша може да им се најде деновиве.

„Ро е јазик, но не постои земја под ова име. Тоа е измислен говор, со чиешто познавање светот ќе стане една нација, затоа што јазикот е бариера која создава голем број недоразбирања помеѓу луѓето“. Вака пишувал американскиот свештеник Едвард Пауел Фостер, кој осмислил интересен начин на формирање зборови, преку кој лесно се открива категоријата во којашто тие спаѓаат. 

Откако постоеле услужни дејности и трговија имало и луѓе кои не биле задоволни од тоа што го добивале и плаќале. Поплаките од потрошувачите можеби делуваат како некоја нова демократска измислица, но тие се многу постари од модерното, конзумеристичко општество.

„Винегрет“ е француски прелив за салати. Но има еден предмет наречен „винегр де тоалет“, мало кутивче во различни облици кој содржел оцет ароматизиран со различни супстанци, кои се користеле за да ги покријат непријатните мириси. Зборуваме за време пред стикчиња и дезодоранси, како и пред денешните тушеви.

Дали некој патувал во економска или во луксузна класа на славниот брод не значело само привилегии во текот на пловидбата, туку и вид третман по големата трагедија. Со оглед на ограничениот простор на бродовите-спасувачи, телата на посиромашните биле враќани в море, а оние на богатите чувани за да бидат достојно погребани на копно. За ова придонел и тогаш новиот концепт на животно осигурување.

Понекогаш точно знаеш дека има збор за нешто, но мозокот не може да го најде. Ова фрустрирачко чувство се нарекува „на-врв-на-јазик“ (НВНЈ) или на англиски tip-of-the-tounge (TOT). Со децении психолозите претпоставуваа дека станува збор за делумно присеќавање на одговорот. Ново истражување вели - не баш.

Една година пред навистина да развие асална сијалица, „волшебникот од паркот Менло“ создал илузија дека неговиот прототип работел подолго отколку што тоа било случај.

Стефан Братвајзер помеѓу 1995 и 2001 украл околу 300 уметнички дела од 172 музеи додека патувал низ Европа работејќи како келнер, што во просек значи една кражба на 15 денови. Го нарекуваат „најконзистентниот“ (веројатно еуфемизам за најуспешен и најупорен) крадец на уметнички дела на сите времиња. Но најинтересното е што правел со украдените предмети - ништо.

Неодамна научивме израз кој им е познат на толкувачите и симултаните преведувачи. И гуглајќи го наидовме на многу симпатично филмче на темата.

Неодамна на Фестивалот на медитерански филм во Сплит се одржа премиера на филмот „Ел Шат - нацрт за утопија“ на документаристот Иван Рамљак. Станува збор за приказна за политички настан без преседан во глобални размери во текот на Втората светска војна, за кој упорно со години се молчело. 

Во една фина мета-приказна, Франческа Џино, проминентна професорка од Харвард, наводно ги фалсификувала резултатите во своите истражувања од областа на бихејвиоралните науки, на тема - чесност.

По Првата светска војна градските власти во Франфкурт започнале значаен потфат. Голем број жители се соочувале со сиромаштија, па во втората половина на 1920-тите со јавни пари биле изградени над 10.000 домови. Тој проект бил еден првите примери на модерна архитектура, едноставна, чиста и униформна. А во него особено фалена и влијателна била една просторија - кујната. 

Денес во рубрикава ни гостува Љупчо, кој вели дека во работни денови брка работа со преводи, но за викенди сака да си одмори глава од зборови и фрази со бои, форми и фигури на картонски табли. Слободното време го посветува и на други креативни активности, како музицирање, пеење, но и истражување теми и полиња како митологија, натприродни појави, магиски практики, тарот и слично. И играта што ја одбра има малку врска со магија.

Познат е како омилен пијалок на кралицата Елизабета Втора. Сепак, тој не е британски туку француски и е поврзан со интересна приказна која покажува дека алкохолот и тоа како може да биде добар за здравјето. 

Стручна статија од 1943 зборувал за случајот на „Доналд Т.“, едно од тогаш 11-те деца во студијата со „аутистични пореметувања како резултат на афективен контакт“. Неговото име било подзаборавено, сè додека во 2010 новинари не влегле во потрага по „Случајот број 1“. 

Прв пат по нејзината појава на лондонската театарска сцена во 2016, кога заедно со Ралф Фајнс играше во „Мајсторот ѕидар“ на Ибзен, Сара Снук ќе игра во нова сценска адаптација на романот на Вајлд од 1890.

Во свет на брутален натпревар, собирање на разузнавачки информации за опонентите знае да биде работа на живот или смрт. Еден вообичаен рептил наречен „ѕиден гуштер“ користи прилично лукава тактика за оваа цел.

Дали сте некој што чита голем број книги и ги довршува без оглед дали ви се допаѓаат или не, или пак порадо би ги читале одново и одново најдобрите на кои сте наишле до одредена возраст (на пример до 50-тата најдобрите 100). Мозокот си има свој мемориски капацитет, еквивалент на 3 милиони часови ТВ серии. Тоа изгледа многу, но кога на книгите и сериите ќе се додадат и сите други нешта кои треба да ги памтиме, мозокот лесно се „прегрева“.

Иако „лудак“ е веројатно пресилна дијагноза, мал број американски претседатели имале толку контрадикторно однесување колку Вудроу Вилсон. Фројд бил мотивиран да напише книга на оваа тема, но таа од калкулантски причини на нејзиниот ко-автор останала необјавена до доцните 1960-ти.

Има многу други нешта што светот ги памети од лудите 1920-ти. Но тогаш земал замав и еден откачен тренд кој е подзаборавен, а вклучувал ексцентрични забавувачи и „обични“ луѓе кои преку ноќ станале славни само затоа што седеле на високо. И тоа со недели.

Летото 1952, славниот сликар Анри Матис отишол на својот омилен базен во Кан. Му пречела гужвата, жештината, вревата. Се вратил дома и си направил свое мирно базенско катче.

„Дигитално раскажување“ е нова изложба која покажува како интерактивната технологија влијае врз начинот на кој ни раскажуваат или ние создаваме и пренесуваме приказни.

Веста за промоцијата на фотомонографијата „Огледало во Македонија“ на Нил Фолберг на 19 јуни во 19 часот во МКЦ деновиве ќе ја сретнете на повеќе портали. Но во неа недостасуваат најинтересните детали за тоа како после 50 години воопшто се случи некогашниот американски студент повторно да се поврзе со нашата земја.